اول آذرماه سالروز قتل پروانه و داریوش فروهر است. قتل رهبران حزب ملت ایران به عنوان آغاز قتلهای سیاسی زنجیرهای ثبت شده، گرچه پروژه حذف …
شهروند ۱۲۵۶ پنجشنبه ۱۹ نوامبر ۲۰۰۹
اول آذرماه سالروز قتل پروانه و داریوش فروهر است. قتل رهبران حزب ملت ایران به عنوان آغاز قتلهای سیاسی زنجیرهای ثبت شده، گرچه پروژ
پرستو فروهر، فرزند فروهرها که مقیم آلمان است، برای برگزاری مراسم بزرگداشت پدر و مادرش به تهران سفر کرده است. او در مورد مراسم یازدهمین سالروز قتل مادر و پدرش گفت: امسال هم ما تصمیم داریم مراسمی را در خانهی آن دو عزیز در خیابان هدایت، کوچهی شهید مرادزاده، پلاک ۱۸ برگزار کنیم. برای برگزاری این مراسم و گردهمایی در مکانهای سربستهی شخصی هیچ احتیاجی به مجوز به لحاظ قانونی وجود ندارد و منعی هم که در طی سالهای گذشته از سوی دستگاههای انتظامی ـ اطلاعاتی وجود داشته، غیرقانونی بوده است. بدین ترتیب، ما روی حق خود برای برگزاری بزرگداشت آن دو عزیز در خانهی خودشان پافشاری میکنیم و این مراسم را قصد داریم در خانه برگزار کنیم.
پرستو فروهر درخصوص مسئلهی تأمین امنیت شرکتکنندگان گفت، وظیفهی نیروی انتظامی است که از حملهی گروههای فشار جلوگیری کند. روال سالهای گذشته این بوده که از صبح زود روز اول آذرماه که سالروز قتل آن دو عزیز است، دو طرف کوچهی ما را میبستند؛ اصطلاحی که خودشان به کار بردند "قرنطینه" است. به کسی، حتی به نزدیکترین کسان ما، به اقواممان، اجازه ندادند داخل خانه شوند؛ به برادرم، من، خالههایم، داییام که شب در این خانه مانده بودیم، اجازه نمیدادند که از خانه بیرون برویم. این روال پنج سال گذشته بوده است. منتهی من به هر صورت امسال امید دارم که این روال را نداشته باشیم. امید دارم که اجازه بدهند کسانی که میخواهند برای بزرگداشت آن دو عزیز بیایند، بتوانند به درون این خانه بیایند.
پرستو فروهر در پاسخ به این پرسش که با توجه به حوادث اخیر، الان چه برداشت تازهای از ماجرای قتل های زنجیره ای میکنید؟ گفت، فاجعهی قتلهای سیاسی که از سالها قبل از قتل پدر و مادر من، از سوی دستگاه اطلاعاتی ـ امنیتی ایران برضد دگراندیشان در درون و بیرون مرزهای ایران اجرا شده، با قتلهای سیاسی آذر ۷۷، نقطهی عطفی پیدا کرد و جامعه نسبت به این جنایتها یک واکنش حسی همراه با انتقاد و اعتراض نشان داد. ما یادمان نمیرود که د
پرستو فروهر از ارتباط بین پرونده کهریزک و قتلهای زنجیرهای گفت: اینها همه سرچشمهاش در مشروعیت دادن به خشونت برای سرکوب اعتراضات سیاسی است. آنچه پدر و مادر من میگفتند، صرفاً بیان اعتراضات سیاسیای بود که در جامعه وجود داشت. آنچه قربانیان این زندانهای مخوف میگفتند، صرفاً بیان اعتراض نسبت به شرایط سیاسی حاکم بود. اما حربهای که در مقابله با این مسئله بهکار برده شد، خشونت عریان و فوقالعاده سنگین بود که جامعه امروز در مقابلش واکنش نشان میدهد. به نظر من میآید که مسئلهی اساسی در جامعهی ما مهار خشونتی است که به صورت سازمانیافته بر ضد اندیشههای دگراندیشان در این جامعه اعمال میشود. من امیدوارم که این موج اعتراض، آنچنان گسترده شود که دیگر در سرزمین ما کسی به جرم داشتن عقیدهای غیر از حکومت کشته نشود، به زندان نیفتد، به او تجاوز نشود و دچار چنین سرنوشتهایی نشود.