در چند روز گذشته مردم دنیا به خبر مرگ استیو جابز، بنیان گذار و مغز متفکر شرکت اپل، واکنش های احساسی زیبایی نشان دادند. کاربران محصولات اپل گرفتند، دولتمردان و حتی رقبای کاری جابز، او را ستودند و ازمرگش ابراز تاسف کردند . همه یک صدا اذعان داشتند فقدانش شکافی بزرگ در دنیای تکنولوژی و فن آوری خواهد بود.
استیو یک پدیده بود. او نه تنها در کار خود بی نظیر بود بلکه مرگش یآدآور این نکته شد که او برای مردم دنیا و کاربرانش جایگاه خاصی داشته است که تا کنون نظیر آن دیده نشده است. کاربران محصولات اپل همگی از طریق دستگاه های خود از مرگش با خبر شدند . عده زیادی در یادبودش در فروشگاه های اپل گرد هم آمدند و با گل ، سیب و شمع های دیجیتال روی صفحه آی پد و آی فون یادش را گرامی داشتند. برخی اشک ریختند و اکثریت مردم از نبودش ابراز تاسف کردند، کاربرانی که شاید هرگز با او ملاقاتی نداشته اند و تنها با سخنرانی های او از افکارش مطلع می شدند.
در میان کاربران محصولات اپل، واکنش کاربران ایرانی داخل کشور جالب توجه است. استیو جابز برای شناساندن خود محصولات جدید ارائه می داد و جوانان ایرانی نیز از این طریق با او آشنا شده و سخنرانی ها و محصولات جدیدش را دنبال می کردند . با پخش خبر مرگ استیو از طریق شرکت اپل، جوانان ایرانی در شبکه های اجتماعی از جمله فیس بوک و تویتر به اطلاع رسانی پرداختند و از وقوع این ضایعه ابراز تاسف کردند.در بعضی وبلاگ های ایرانی، او را پدر تکنولوژی و برخی مرشد تکنولوژی سیلیکون ولی خطاب کردند. عکس ها و پوستر های او در کنار سیبش در مراکز علمی و دانشگاه های به دیوارها نصب شد .
یک بلاگر خوشفکر ایرانی نوشته بود: سه سیب دنیا را تغییر داد، سیبی که انسان را از بهشت راند، سیب نیوتون و سیب جابز. برخی به طنز او را در بهشت سرگرم کار و اختراع می دیدند و برخی نوشتند که بی وجود جابز دنیا به خوبی قبل نخواهد بود.
از استیو جابز زیاد نوشته شده، چه در زمان حیاتش و چه پس از مرگش . لیکن یکی از نکاتی که در زندگی او قابل تامل است، اثر گذاری اوست. او تمامی شرایط را داشت تا یک انسان بدبخت و یا معمولی باشد ولی تنها یک جمله در نوجوانی زندگی او را به جایی که در آن قرار گرفت رساند و آن این بود:stay hungry stay foolish .
استیو جابز ماندگار است تا زمانی که محصولات اپل به مردم عرضه خواهد شد . لیکن تنها عامل ماندگاری و محبوبیت او آی پد و آی فون نیست. او جرات داشت در دلش آرزو کند و با سلول های مغزش به آرزوهایش جامه عمل بپوشاند. زمانی که پا به دنیا گذاشت هیچ کس از آمدنش شاد نشد ولی با رفتنش چشم های زیادی برایش اشک ریخت و لب های زیادی در فقدانش سکوت کرد.