پرفسور دیوید اشنایدرمن، استاد دانشکده حقوق دانشگاه تورنتو در مقاله ای تحت عنوان “آزادی بیان و سگ چرانی”۱ در تاریخ ۲۶ نوامبر ۲۰۱۱، نظر خود را درباره ی حکم تخلیه پارک سنت جیمز از گروه “بست نشینان” چنین بیان می کند:”در حالی که چادر گروه های Occupy در همه جا برچیده می شود، وقت آن رسیده که علاقمندی و حدود وابستگی کانادایی ها به اصل “آزادی بیان” به چالش گرفته شود.” 
او ادامه می دهد:”درست است که ما در جریان اجرای این حکم شاهد بهبود رفتار پلیس تورنتو در برخورد با تظاهرکنندگان بودیم و تفاوت این رفتار در مقایسه با برخورد پلیس در جریان G20 نشانگر قابلیت پلیس برای درک عملی از حقوق مردم به نمایش گذاشته شد، اما متأسفانه این بهبود در سطح پلیس کشور عمومیت نداشته.”(به عنوان مثال رفتار پلیس لندن انتاریو)
پرفسور اشنایدرمن سپس گوشزد می کند که همسایگان محل به طور عمومی به اقامت گروه “بست نشینان” در پارک اعتراضی نداشته اند، اما هنوز قاضی حکم تخلیه پارک را صادر می کند و نه براساس یک ماده قانونی، بلکه براساس عرف و عادت متداول و این در حالی است که حق قانونی مردم برای “آزادی بیان” به صراحت در قانون اساسی این کشور اعلام شده و این خود بیانگر آن است که: قانون برای این حق (آزادی بیان) بر حقوقی مثل قدم زدن با سگ ها در پارک و دیگر استفاده های عمومی از پارک های عمومی، ارجحیت قائل شده، با این همه قاضی دادگاه حق را به کسانی می دهد که می خواهند وقتی سگشان در پارک بازی می کند، کسانی که نمایندگی”آزادی بیان” را با تمام سختی هایش به عهده گرفته اند، حضور نداشته باشند. وی اشاره می کند که گرچه هنوز به این گروه براساس قانون اجازه ی استفاده از پارک در ساعات محدود، داده شده، ولی دلیل اصلی قاضی دادگاه برای حکم تخلیه پارک ظاهرا ارجحیت قائل شدن برای حقوق دیگر بوده و حق “آزادی بیان” آنقدر ارجحیت ندارد که به خاطرش در روال “عرف و عادت” دررابطه با نحوه ی استفاده معمول از پارک تغییری داده شود. مثلا از مردمی که نگران سگهایشان هستند خواسته شود که از پارک دیگری استفاده کنند و تدابیر دیگری به کار گرفته شود تا بتوان به اقامت این گروه در پارک کمک کرد.
و همه این ها در حالی است که دلیلی برای رد “هدف”های این گروه وجود ندارد. نتیجتاً درسی که از این جریان گرفته می شود این است که تحمل مردم [بهتر است گفته شود تحمل سیستم] برای آزادی و طرفداری از “آزادی بیان” محدود است.
پرفسور اشنایدرمن با این تحلیل کوتاه و گویا مقاله اش را به پایان می برد. او می نویسد: قاضی دادگاه برای حکم خود درباره ی تخلیه پارک دست به دامن قسمتی از قانون اساسی می شود که درباره ی “سیستم صبح و دولت خوب”۲ تأکید و صحبت شده، تعبیر قاضی از این قسمت از قانون این است که به طور صلحجویانه می شود و باید به آزادی بیان خاتمه داد. این روش کانادایی است!
۱-Free speech and dog walking, Toronto Star, Nov.26, 2011- opinion
۲- Peace, order and good government
مطلبی منطقی و به نظر من صحیح. از خواندنش لذت بردم