یکسال دیگر گذشت. اکثر قریب به اتفاق کسانی که در خارج از ایران زندگی می کنند معتقدند که هرگز بوی بهار را خارج از وطن، حس نکرده اند. شاید دیگر برای خیلی از ما این داستان عادی شده باشد. ۱۳ روز دید و بازدید را تقریباً همه ما در کشور جدید فراموش کرده و روزهای شادی سال نوی ما گاه به همان یک روز اول ختم می شود. دیدار ما با خانم سالمندی، شادی رسیدن به نوروز را به تعمق در زمانی که بی توجه سپری می شود مبدل کرد. ۱۶ ساله بود که او را داده بودند به همسری ۱۵ سال بزرگتر از خودش. می گفت که هر چه از زندگی به یاد دارد گذشت بوده و تلاش. دقت که می کردی معنای گذشت را نمی توانستی درک کنی. شاید بس که این کلمه در برابر رفتاری که از او شنیده می شد وسیع و گسترده بود. این زن و زنانی از این دست، تداعی زندگی مادر بزرگان بسیاری از ماست. آنان که غالباً عشق را با فرزندانشان تجربه کردند و هر چه اندوختند با دنیایی از آرزو در دامن زندگی آنان نهادند. این خانم که امروز شهروند تورنتو محسوب می شود، نمی دانست باید گله مند روزگاری باشد که در آن فرزندانش به سختی به کار مشغولند یا از تنهایی که برای برطرف ساختنش، سرمایه ای ندارد.
nowruz
***
امروزکه سلامت هستیم روزی است که در آن توان دویدن و دست یابی به آرزوهایمان در سرزمین واقعیت و رویا میسر است. امروز یعنی روزی که در آن عاشق می شویم و گرمای آن به ما انرژی مضاعف پیش رفتن می دهد، یعنی روزی که گاه مشغله های کاری به ما مجال تفریح نداده و در آن به امید استراحت فردا می دویم، به فرزندانمان نیرو و اعتماد زیستن می بخشیم و مهمتر از همه شاداب، پرامید و نسبتا جوانیم.
این روی زیبای زندگی است در شرایطی که در آن اثری از بیماری و بیکاری نیست. چهره ای که در آن، سالمندان به تفریح پرداخته و از عدم توانایی فرزندانشان در نگهداری آنان ملول نیستند. اگر واقعیت را بخواهیم بگوییم این یک رویای دست نیافتنی نیست به شرطی که در زمان صحیح برای آن برنامه ریزی کنیم. همه ما می توانیم روزهای سالمندی را به زمانی برای افسوس محبت های نثارکرده و حسرت کمک از سوی عزیزانمان تبدیل نکنیم. ما از هر دوره ای که هستیم به سبک و سیاق روش های تربیتی مان در زمانی مهر ورزیده ایم. عاشق شدیم و دلبستگی و وابستگی های خاص خودمان را داریم. اما نمی توانیم در ادامه سرنوشتمان ، یعنی درست در مقطعی که دوره استراحتمان رسیده، انتظار حضور دیگران را در کنارمان داشته باشیم. دوره بازنشستگی زمانی است برای پرداختن به خود، فرصتی برای سفر به مکانهایی که هرگز ندیده ایم و یا برعکس، جایی که خاطرات زیبای قدیمی مان آنجا شکل گرفته است. ما می توانیم با داشتن حساب پس انداز بازنشستگی در سال هایی که دوران استراحتمان به شمار می آید ، بهترین زمان زندگی را رقم زنیم و همه اینها در شرایطی میسر است که امروز که واجد شرایط افتتاح این حساب هستیم اقدام کنیم.
***
می توانیم بگوییم برای داشتن روزهای شاد، زمان و سنی مقدر نشده. بیاییم روزهای زیبای سالمندی را با برنامه ریزی صحیحی مالی به خاطره انگیزترین سال های زندگی مان مبدل کنیم. در سال جدید با خوش بینی، آینده ای ترسیم کنیم که در آن آرامش و آسایش، رنگ سبزی بر قلبمان بنشاند.
*محمد رحیمیان کارشناس ارشد بیمه و سرمایه گذاری و عضو رسمی انجمن Advocis به شماره ثبت: ۲۰۶۵۸۱۷ مشاورین متخصص بیمه و امور مالی کانادا است.
www.insufin.com
www.youtube.com/ sherkatbimeh
