معایب

 بخش سوم و پایانی

خیلی راحت می شود در هیجان های خوشایند مربوط به فکر خرید خانه و رویای شیرین صاحب خانه شدن گرفتار شد و در نتیجه مسائل مربوط به بعد از خرید را فراموش کرد. علیرغم صحبت های متفاوت، واقعیت این است که وقتی کسی  خانه ای خریداری و به آن نقل مکان می کند  هزینه های ماهانه مربوط به اسکان او در مقایسه با زمانی که اجاره می کرد افزایش می یابد. هرچه میزان پیش پرداخت نسبت به قیمت خرید کمتر باشد مقدار این افزایش بیشتر خواهد بود. اینکه گاهی گفته می شود با  فقط پنج درصد پیش پرداخت  و ماهانه مبلغی برابر با اجاره بها می توان صاحب خانه شد  واقع بینانه  نیست  و بیشتر جنبه تبلیغاتی دارد. خرید خانه تقریبا همیشه همراه با بهبود کیفی سطح زندگی، افزایش هزینه های مربوط به اسکان خانوار را هم به دنبال می آورد. واقعیت این است که با پیش پرداخت اندک و ماهانه چیزی برابر با اجاره بها، شاید نتوان حتی از کیفیت زندگی دوران مستاجری هم برخوردار شد.

به طور مثال یک کاندو آپارتمان دو خوابه ای که می توان آن را با ماهی ۱۸۰۰ دلار اجاره کرد در بازار کنونی در حدود ۴۰۰۰۰۰ دلار قیمت دارد. حال اگر کسی بخواهد این آپارتمان را با فقط پنج درصد پیش پرداخت و با نرخ بهره سه درصد خریداری کند پرداخت ماهانه ی او طی یک دوره پنج ساله با دوران استهلاک بیست و پنج سال ۱۸۰۰ دلار خواهد شد. اگر فرض کنیم که شارژ این آپارتمان ۶۰۰ دلار و مالیات املاک آن ۲۰۰ دلار در هر ماه باشد، کل پرداخت ماهانه این شخص بالغ بر ۲۶۰۰ دلار در ماه خواهد بود که  ۸۰۰ دلار از اجاره بها بالاتر است. درست است که  شخص خریدار در این مثال ماهانه  به طور متوسط  ۹۲۰  دلار از طریق پرداخت اصل وام به نوعی پس انداز می کند ولی او ناگزیر است در هر ماه ۲۶۰۰ دلار برای هزینه های اسکان خود در نظر بگیرد.

کسی که خانه می خرد معمولا طی سالهای اول پس از خرید، نسبت به دورانی که هنوز خانه نخریده بود، بیشتر و شدیدتر احساس تنگنای مالی می کند و نگران است. اگر شخص به هر دلیل نتواند از پس هزینه های نگهداری خانه برآید و تصمیم به فروش آن در همان سال های اولیه  و به ویژه  طی دو سال اول بعد از خرید بگیرد، ممکن است  دچار زیان مالی گردد. دلیل این امر این است که در شرایط بازار طبیعی و نرمال، سود حاصل از افزایش قیمت ملک در دو یا سه سال اول، به زحمت می تواند هزینه های فروش آن مانند پرداخت کمیسیون،  جریمه احتمالی ابطال قرارداد وام مسکن، هزینه های حقوقی، هزینه های جابه جایی و غیره را تکافو کند.

اکثریت قریب به اتفاق خریداران به خانه خود به عنوان بزرگترین سرمایه گذاری عمر خود می نگرند و روی سوددهی آن هم در کوتاه مدت و هم در بلند مدت حساب می کنند و به آن امید می بندند. متاسفانه سودآوری هیچ نوع سرمایه گذاری قابل تضمین نیست و اصولا اگر سودی نصیب نوعی سرمایه گذاری شود، خود تا حدودی حاصل ریسک پذیری شخص سرمایه گذار است. از این منظر اگر خریداری، خانه محل سکونت خود را نوعی سرمایه گذاری تلقی کند، باید آماده هم باشد که ضرر احتمالی این سرمایه گذاری را، مخصوصا اگر کوتاه مدت باشد،  بپذیرد. تجربه تاریخی در خصوص املاک در سطح جهان نشان می دهد که هرچه فاصله بین زمان خرید یک ملک با زمان فروش آن بیشتر باشد احتمال سوددهی بیشتر و مقدار سود حاصل از آن نیز بیشتر خواهد بود.

 با خرید خانه توان جابه جایی خانوار تا حدود زیادی کاهش می یابد. این وضعیت می تواند منجر به از دست دادن بعضی از فرصتهای بهتر شغلی گردد که در فاصله های دورتر نسبت به محل خانه  واقع شده اند. با خرید خانه بخشی از اوقات فراغت انسان که در کنار خانواده می گذرد یا برای دل مشغولی های فردی صرف می گردد از دست انسان خارج می شود. کارهایی مثل چمن زنی، رسیدن به باغچه، برف روبی و تعمیر و نگهداری درون و بیرون خانه هزینه بر،  زمان بر و توام با هزینه های فرصتی است. علاوه بر اینها، شخصی که خانه می خرد ممکن است برای تامین هزینه های آن مجبور شود تن به اضافه کاری و یا گرفتن شغل دوم دهد.

* آروین آریافر دارای دکتری در رشته اقتصاد،  کارشناس ارشد بازار املاک و عضو رسمی انجمن مشاوران املاک انتاریو و کانادا است.

ArvinAryafar@gmail.com