شهروند ۱۱۷۸ ـ ۲۲ می ۱۳۸۷
چهارشنبه ۱۴می هنگامی که صبح اول وقت ایمیل خبر دستگیری شش تن از رهبران جامعه بهائی ایران و انتقال آنان به زندان اوین را در محل کارم دریافت کردم، آه از نهادم برآمد. هرچند فزون بر بیست سال است که از زادگاه دیانت بهائی دور هستم، اما طبعاً چشم بد را دور از ایران و ایرانی می خواهم و هنوز که هنوز است چراغم در آن خانه می سوزد.
شش تن بهائی دستگیر شده اعضاء گروه هفت نفری موسوم به “یاران”هستند که در سطح ملی به امور جامعه سیصد و پنجاه هزار نفری بهائی رسیدگی میکنند. البته اسامی اعضاء “یاران” در نزد رژیم موجود بوده و هر از چند گاهی تعدادی از این خادمین جامعه مورد بازجوئی قرار گرفته و حتی گرفتار حبس شده بودند. صبح روز چهارشنبه ۱۴می مامورین امنیتی طبق یک برنامه هماهنگ شده به منازل فریبا کمال آبادی، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید رضائی، بهروز توکلی و وحید تیز فهم هجوم آورده و آنان را بازداشت کردند. عضو هفتم “یاران” خانم مهوش ثابت، پس از آنکه توسط وزارت اطلاعات به بهانه پاسخگوئی درباره دفن یک فرد در گورستان بهائی، از تهران به مشهد احضار شده بود، (ظاهراً درایران وزارت اطلاعات مردگان را هم تحت نظر دارد.) در ۵ مارچ دستگیر شده بود.
ای کاش مسئولان جامعه به جای ظلم به مظلومان و کینه توزی با آنان به رفع مشکلات جامعه و مبارزه با اعتیاد و فقر و فساد اقتصادی اقدام نمایند که هم عملی خداپسندانه بوده و هم خدمتی است که از بدنامی آنان درمیان مردم و در سطح بین المللی خواهد کاست! آیا دستگیری هماهنگ شده رهبران جامعه بهائی حاصلی جز منزوی کردن بیش از پیش ایران در صحنه جهانی خواهد داشت؟
هدف من از نگارش این سطور نصیحت نیست اما به قول شاعر:
چو می بینی که نابینا و چاه است
اگر خاموش بنشینی گناه است
آیا دستگیری و شهادت نه نفر اعضای محفل روحانی ملی بهائیان ایران و متعاقباً اعدام هشت عضو محفل بعدی در ۲۷ دسامبر۱۹۸۱ که موجی از اعتراض و انزجار بین المللی را به همراه داشت و یا اصرار رژیم بر محرومیت بهائیان از تحصیلات عالیه(رجوع شود به شهروند شماره ۱۱۴۹) که از برندگان جائزه نوبل در فرانسه تا دانشگاهیان کانادائی را به خشم آورد، چه نتیجه مثبتی برای ایران داشت؟ هنوز یک هفته از بازداشت شش شیرزن و جوان مرد ایرانی نگذشته که انعکاس آن از طریق سازمان های خبر پراکنی نظیر بی بی سی و سی ان ان عالمگیر شده و سازمانهای حقوق بشر را بر آن داشته که این حرکت را خار چشم مسئولان نمایند.
دو روز پس از این بازداشت ها، وزیر امور خارجه کانادا آقای ماکسیم برنیه در اطلاعیه مورخ ۱۷می مراتب نگرانی کانادا را نسبت به توقیف شش بهائی مذکور که” فقط به دلیل اعتقاداتشان دستگیر شده اند” به جمهوری اسلامی ابلاغ نمود و خواستار آزادی آنان شد. کانادا پنج سال است که هر سال قطعنامه توبیخ ایران به دلیل نقض حقوق بشر را به تصویب سازمان ملل می رساند، بلاشک قطعنامه ششمی به زودی تدوین خواهد گشت.
حدود شش ماه پیش پشت میز کار و قهوه به دست صفحات فارسی تارنمای بی بی سی را مرور میکردم و متوجه خبر مربوط به هشدار یک انجمن ضد بهائی به دکتر شیرین عبادی برنده جائزه صلح نوبل که از قربانیان حقوق بشر دلیرانه و مجاناً دفاع میکند شدم. با مطالعه یادداشت کژاندیشی که خانم عبادی را تهدید کرده بود که روش “منطبق با رفتار بهائی خود را ترک کن” انگشت حیرت به دندان گزیدم چرا که به اعتراف نویسنده روش بهائی سلوک در راه تثبیت حقوق بشر قلمداد شده بود. جامعه جهانی بهائی جامعه ایست خود جوش و جهان شمول، بهائیان در سراسر جهان از “وانا آتو” در اقیانوس آرام تا ونکوور با اشتیاق و جدیت کلاسهای تعلیم و تربیت روحانی کودکان و نوجوانان و دوره های مطالعاتی برای بزرگسالان تشکیل میدهند. نام کشور ایران، زبان فارسی و شهرهای مقدسی نظیر تهران و شیراز و نواحی مانند خراسان و مازندران در این کلاس ها شنیده میشود. هیچ بازداشتی آنان را از تعقیب اهداف روحانیشان یعنی حصول به صلح و توسعه محبت و خدمت به اهل عالم، باز نخواهد داشت.
ما نداریم از رضای حق گله
عار ناید شیر را از سلسله
***
خبر مربوط به دستگیری رهبران جامعه بهایی ایران را در زیر میخوانید.
بازداشت شش تن از رهبران جامعه بهایی در ایران
نیویورک ـ سرویس خبری مرکز جهانی بهایی: شش تن از رهبران جامعه بهاییان ایران چهارشنبه گذشته در عملیات هماهنگ شده ای دستگیر و به زندان مشهور اوین منتقل شدند. این دستگیری ها به طرز نگران کننده ای یادآور دوره ی مشابهی در سالهای ۱۹۸۰ است که تعداد کثیری از رهبران جامعه ی بهایی به طور جمعی بازداشت و مالا به قتل رسیدند.
صبح روز چهارشنبه مامورین امنیتی بعد از ورود به منازل این شش مرد و زن، که همگی اعضای یک گروه که در سطح ملی به حداقل امورات بهاییان ایران رسیدگی می کنند، پس از پنج ساعت تجسس آنها را به همراه خود بردند.
هفتمین عضو این گروه هماهنگ کننده در اوایل ماه مارس بعد از آنکه ظاهرا به بهانه ساده ای به وزارت اطلاعات احضار شده بود در مشهد بازداشت شد.
خانم بانی دوگال، نماینده ارشد جامعه جهانی بهایی در سازمان ملل متحد، گفت:”ما شدیدا به بازداشت های خواهران و برادران بهایی خودمان در ایران معترضیم. تنها جرم این افراد اعتقاد آنها به آئین بهایی است.”
وی افزود: “آنچه این دستگیری ها را بیشتر نگران کننده می کند شباهت آن با بازداشت و ربودن اعضای دو شورای ملی اداره جامعه بهایی ایران در سالهای اولیه دهه هشتاد است که به مفقودی یا اعدام ۱۷ نفر منجر گردید.”
خانم دوگال اضافه کرد: “حملات به خانه های این بهاییان سرشناس به طور کاملا هماهنگ انجام شده است و نشان دهنده یک تلاش در سطح بالا برای ضربه بهایی ایران و مرعوب ساختن اعضای آن است.”
بازداشت شدگان عبارتند از: فریبا کمال آبادی، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید رضایی، بهروز توکلی و وحید تیزفهم. خانم کمال آبادی و آقایان توکلی و تیزفهم پیشتر نیز بازداشت و پس از گذراندن دوره هایی از پنج روز تا چهار ماه آزاد شده بودند.
خانم مهوش ثابت، عضو بازداشت شده در پنجم ماه مارس در مشهد، نیز ساکن تهران است. خانم ثابت، در مشهد برای پاسخگویی به سئوالاتی درباره دفن یک فرد در گورستان بهاییان شهر به وزارت اطلاعات احضار شده بود.
در ۲۱ اگوست سال۱۹۸۰ همه نه نفر از اعضای محفل روحانی ملی بهاییان ایران ربوده شدند و بعدا هم نشانی از آنها پیدا نشد. مطمئنا همگی آنها به قتل رسیده اند.
بلافاصله محفل روحانی ملی بهاییان ایران مجددا تشکیل شد اما این محفل نیز با اعدام هشت عضو آن دوباره متلاشی گردید.
تعدادی از اعضای شوراهای محلی بهایی، معروف به محافل ملی بهایی، نیز در سالهای نخستین دهه ۱۹۸۰ بازداشت و اعدام شدند تا اینکه بالاخره فریادهای اعتراض بین المللی حکومت ایران را مجبور کرد از سرعت اعدام بهاییان بکاهد. از سال ۱۹۷۹ بیش از دویست بهایی در ایران کشته یا اعدام شده اند هر چند از سال ۱۹۹۸ به بعد کسی به این عنوان اعدام نشده است.
در سال ۱۹۸۳ حکومت ایران همه موسسات رسمی اداری بهایی را غیرقانونی اعلام کرد و به دنبال آن جامعه بهایی ایران محفل روحانی ملی را که نهادی منتخب جامعه است به همراه قریب به چهار صد شورای منتخب محلی تعطیل کرد و بهاییان در سراسر ایران نیز اغلب فعالیتهای تشکیلاتی خود را متوقف کردند.
گروه غیررسمی ملی، معروف به یاران، که جمع دستگیرشدگان روز چهارشنبه و ماه مارچ تنها اعضای آن هستند، بعدا برای رسیدگی به نیازهای گوناگون جامعه سیصد هزار نفره بهاییان ایران که بزرگترین اقلیت مذهبی در کشور است، تشکیل گردید.
