آیــا دیــن لازم اســت؟

این صفحه به بهائیان اختصاص دارد

مروری بر تعالیم آئین بهائی

(اقتباس ازآثار هوشمند فتح اعظم و دیگر نویسندگان بهائی)

  به راستی آیا دین لازم است؟   طرح این سئوال در عصر ما روز افزون است زیرا مردمان می بینند از جهتی فکر و اندیشۀ بشر به اوج رسیده واز جهت دیگر ملاحظه می کنند که آنچه به نام دین بسیاری از جهانیان را شیفته و مفتون خود ساخته چنان با تقالید و خرافات و مراسم و عادات عجیب آمیخته است که هویّت نخسین آن دگرگون گشته و امری که برای سعادت و رفاه عالم انسانی بوده اسباب اختلاف و جنگ و جدال شده و مردم آزاده و متفکّر را از خود دور نموده است.  در این راه هر چه جهانیان در میدان علم و ادب و هنر پیشتر روند فاصله شان با دین ، بیشتر میگردد و تضادّی فاحش بین دین و دانش پدید میآید که لطمۀ آن به انسان بسیار شدید است.  در نتیجۀ این جدائی، اعتدال جامعۀ انسانی بر هم می خورد و افراط و تفریطی که حاصل می شود سبب پریشانی اهل عالم می گردد.  این جدائی و تضادّ مخالف طبیعت انسان و قوانین آفرینش است.   متاسّفانه هم اکنون ملاحظه میشود که عدم توجه به حیات جسمانی و حیات روحانی بطور وسیعی دامن گیر بشر امروزی شده که  اگر ادامه یابد لطمه جبران ناپذیری برای بشریت  در پی خواهد داشت.  در آثار بهائی داریم که:

“انسان دو حیات دارد حیات جسمانی و حیات روحانی.  ملاحظه می کنید که حیات جسمانیِ انسان عبارت از تغذیه ، استراحت ودنیای اطراف را، دیدن است.  این حیات حیاتِ حیوانی است. واضح است که حیوان با انسان در معیشتِ جسمانی مشترک است.  البته حیوان در معیشتِ جسمانی خود راحت است ولی انسان در معیشت جسمانی خود در تَعَب (رنج).  انسان به جهت معیشت جسمانی خود باید تحمّل مشقّات عظیمه کند.  شب و روز آرام نگیرد.  ولی حیوان این زحمات را ندارد و با انسان در معیشت جسمانی مشترک است و اگر صد سال هم زندگی کند هیچ نتیجه ای در حیات جسمانی نیست؟  آیا هیچ دیده اید که از حیات جسمانی خود نتیجه ای بگیرند؟  جمیع حیاتشان هدر رفت، زحماتشان و مشقّاتشان هدر رفت.  امّا حیات روحانی حیاتی است که عالمِ انسانی به آن روشن میشود.  حیاتی است که انسان از حیوان ممتاز میگردد.  حیاتی است ابدی.  حیات روحانیِ انسان سبب حصولِ عزّت ابدی است.  حیاتِ روحانی انسان سبب تَقَرُّب الی اللّہ (نزدیکی به خدا) است. حیات روحانی انسان سبب روشنائی عالم بشر است.  ملاحظه کنید نفوسی را که با داشتن حیات روحانی برایشان فنائی (نابودی) نبوده،  از زندگی نتایجی گرفتند و ثمره ئی بردند. “”

و چون انسان تنها جسم نیست و نیز تنها روح هم نیست ناچار باید بین جسم و روح یک مشارکتی باشد.  باید این هر دو جنبۀ انسانی تحت تربیت صحیح قرار گیرد.  لذا هر که را دیدۀ حقیقت بین است احساس می کند که حسّ پرستش در سرشتِ انسان است و هر قدر که بخواهد از خدا پرستی کناره گیرد نمی تواند و هیچ کس نیست که در وقتی از اوقاتِ سوانحِ حیاتش خدا را نخوانده و احساس نکرده باشد.

به این ترتیب دین ، این حاجت طبیعی ما ، یعنی خداپرستی را بر آورده میسازد.  از این گذشته جامعۀ بشری باید دارای نظم و ترتیب و حدّ و قانون باشد والّا مانع ترقّی و تمدّن بشری می گردد.  البتّه حکومت، قوانینی را برای ادارۀ امور کشور وضع می نماید و مردم را بر اجراء و اطاعت از آن قوانین تشویق و در صورت تخلّف مجازات می کند.  امّا بزرگترین عاملی که مانع از منهیّات ( آنچه نهی شده) انسان می شود وجدان است.  حکم وجدان راهنمای مردم در گفتار و کردار است و آن ضابطه ای که به ما امر و نَهْیْ می کند سرچشمه اش دین است که آنرا در ضمیر ما سرشته اند. مردمان جهان را از جهتی می توان به دو دسته تقسیم کرد. دسته ای که می پندارند که دین اساس سعادت انسان است و دستۀ دیگر که می گویند که دین سبب توقّف و مانع ترقّی است.  هر یک از این دو دسته یکدیگر را به شدّت انتقاد می کنند.

اما ببینیم در این میان نظر بهائیان چیست؟:         حضرت بهاءاللّہ مؤسّس آئین بهائی می فرماید:

“”دین نوری است مبین و حِصنی (جای محکم واستوار) است متین از برای حفظ و آسایش اهل عالم، چه که خشیه اللّہ (خدا ترسی) ناس را به معروف اَمر، و از مُنکَر نَهْیْ نماید.  اگر سِراجِ (چراغ) دین مستور(پوشیده) ماند هرج و مرج راه یابد.  نَیِّر(روشنی بخش) عدل و انصاف و آفتابِ امن و اطمینان از نور باز ماند.  هر آگاهی بر آنچه ذکر شد گواهی داده و می دهد.””

خوانندگان عزیز، در صورتیکه راجع به این تعلیم یا دیگر تعالیم بهائی سئوالی دارید لطفا به طرق ذیل با ما تماس بگیرید

پیامگیر :     ۷۴۰۰-۸۸۲-۹۰۵         ،      ایمیل:  anyquestionsplease@gmail.com

وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهائی  :     www.reference.bahai.org/fa