بیمه های درمانی برای اولین بار توسط توماس داگلاس نخست وزیر سوسیال دموکرات کانادا به نام Medicare بنیانگذاری شد و ارائه خدمات بهداشتی رایگان را برای همه شهروندان کانادا به ارمغان آورد. سالها بعد قانون فدرال بهداشت کانادا ارائه این خدمات را از طریق دولت های استانی تضمین کرد به این معنا که نوع و شرایط این بیمه دولتی در هر استان متفاوت است. هزینه مخارج بهداشتی از طریق درآمدهای مالیاتی است. پس از آن دولت کانادا برای ایجاد یک استاندارد درمانی واحد، دست به ادغام بیمارستان ها زد و عملا بیمارستان خصوصی به شکلی که در ایران دیده بودیم در اینجا وجود ندارد. البته بیمارستان های خصوصی هم باید در محدوده بودجه تعیین شده خود عمل کنند، بنابراین هزینه خدمات درمانی در بیمارستان های مختلف تفاوت چندانی ندارد و پیامد افزایش قیمت ها و کاهش بودجه دولت این شده که بسیاری از بیمارستان ها خدمات خود را کاهش داده و پرسنل خود را بیرون کرده اند!

در استان انتاریو، همه شهروندان از بیمه دولتی که اهیپ نام دارد استفاده می کنند. این بیمه به معنای خدمات پزشکی رایگان محسوب می شود، اما بسیاری از خدمات فیزیوتراپی، معاینات چشم پزشکی و دارو از فهرست بیمه خارج شده است. از این موارد که صرف نظر کنیم باید گفت پس از آن به مشکلات پیدا کردن پزشک متخصص می رسیم که دستیابی به وی گاه ماه ها زمان خواهد برد و  متاسفانه زمان انتظار برای جراحی نیز به همین شکل است.

در کنار این موارد ضروری که به راحتی نمی توانیم بگذریم، زمان انتظار طولانی در اورژانس بیمارستان ها را نیز باید اضافه کرد. زمان های طولانی انتظار که حتی تا ۱۲ ساعت هم دیده شده، عوارض عصبی و روانی ناشی از بلاتکلیفی به همراه رنج بیماری را برای کسانی که ناچارند به اورژانس بیمارستان ها بروند به همراه داشته است. متاسفانه تقریبا همه افرادی که دچار وضعیت اضطراری شده و به بخش اورژانس بیمارستان مراجعه کرده اند خاطرات مشابه دردناکی از آن به یاد دارند. گاه به نظر می رسد کانادایی ها اصولا تصور دیگری از نظام های بهداشتی در دیگر کشورها ندارند. ضمن تایید برتری این سیستم از نظر امکانات کامل بیمارستانی باید گفت همگان به خوبی واقفند که راه درازی که بیمار برای یافتن پزشک متخصص  و یا در انتظار جراحی طی می کند می تواند به معنای از دست رفتن سلامتی و در معرض خطر جانی قرار گرفتن باشد.

 در اینجا سئوالات زیادی به ذهن می رسد. راستی چرا نباید بیمارستان های خصوصی به تعداد کافی در این کشور وجود داشته باشد؟ چرا بیمار نمی تواند به سرعت، پزشک متخصص خود را مانند ایران انتخاب کرده و مراجعه نماید؟ چرا حتی بیمار مبتلا به بیماری سخت، باید در چرخه دیدار پزشک داخلی، آزمایشگاه، مراجعه مجدد پزشک داخلی، ارجاع وی به متخصص و… به درجات بدتری ناشی از رشد بیماری برسد؟ چرا بیماری که به اورژانس بیمارستان مراجعه می کند پس از ساعت ها انتظار بدون هیچ درمانی به پزشک خانواده ارجاع داده می شود؟ چرا بیماران کانادایی بیشماری در بیمارستان بوفالو که شهری مرزی است به درمان خود می پردازند؟ آیا این سیستم درمانی ۱۰۰ درصد به نفع مردم است؟ آیا اهیپ در انتاریو باز هم ادعا دارد که می تواند جوابگوی مردم باشد و تنها رایگان بودن آن برای رفع نیازهای ضروری شهروندان انتاریو کافی است؟ چرا راه رسیدن به سلامتی در کانادا، باید این چنین ناهموار باشد؟

پرسش های خود را در زمینه بیمه های مختلف از طریق ایمیل زیر با ما در میان بگذارید.

news@insufin.com

*محمد رحیمیان کارشناس ارشد بیمه و سرمایه گذاری و عضو رسمی انجمن Advocis به شماره ثبت: ۲۰۶۵۸۱۷ مشاورین متخصص بیمه و امور مالی کانادا است.

www.insufin.com

www.youtube.com/ sherkatbimeh