نشست دو روزه در مدرسه مانک ـ ۱۰ و ۱۱ می ۲۰۱۳
شهروند: در روزهای جمعه و شنبه ۱۰ و ۱۱ می ۲۰۱۳در دانشگاه تورنتو (مدرسه مانک) کنفرانسی با نام “گفت وگوی جهانی برای آینده ایران” برگزار شد. سخنرانان این کنفرانس از آمریکا، کانادا و اروپا بودند که در پنل های متفاوت به بحث و گفت وگو پرداختند.
برنامه با صحبت های پرفسور جنیس استاین رئیس مدرسه مانک و معرفی آقای جان برد وزیر امور خارجه کانادا توسط او شروع شد. این برنامه در دو روز با شش پنل و در نهایت با سخنرانی آقای پیتر مک کی وزیر دفاع کانادا پایان یافت.
پنل های برگزار شده در این دو روز:
جمعه ۱۰ می ۲۰۱۳
پنل اول ـ “اقتصاد ایران: رفاه یا فقر” ـ گرداننده: استیو پکین، سخنرانان: علی آلفونه، طاهره دانش، فرخ زندی.
پنل های روز اول و سخنرانی افتتاحیه توسط آقای جان برد وزیر امور خارجه کانادا
پنل دوم ـ “دفاع از حقوق، تنوع و برابری برای زنان” ـ گرداننده: مهرانگیز کار، سخنرانان: نازنین افشین جم، شیوا محبوبی، کاوه شهروز.
پنل سوم ـ”مشارکت سیاسی و موانع بر سر راه آزادی در ایران” ـ گرداننده: جنیس استاین، سخنرانان: مهدی خلجی، اکبر عطری، نیما راشدان.
شنبه ۱۱ می ۲۰۱۳
پنل چهارم ـ “تمرکز بر ابزارهای جدید رسانه های ارتباطی” ـ گرداننده: بهمن کلباسی، سخنرانان: آرش آبادپور، مهدی یحیی نژاد، نیما اکبرپور،
پنل پنجم ـ “دیپلماسی با ایران: خروج از انزوا” ـ گرداننده: پیام اخوان، سخنرانان: حسن شریعتمداری، فاطمه حقیقت جو، رامین جهانبگلو.
پنل های روز دوم و سخنرانی اختتامیه آقای پیتر مک کی وزیر دفاع کانادا
پنل ششم ـ”چگونه دیاسپورای جهانی می تواند صدای مردم ایران را بشنود و پشتیبانی کند”ـ گرداننده: گیسو نیا، سخنرانان: شهران طبری، حسین رئیسی، مریم نایب یزدی.
سخنان اختتامیه نیز توسط آقای پیتر مک کی، وزیر دفاع ملی کانادا ایراد شد.
طبق گفته برگزار کنندگان برنامه هدف از برگزاری این کنفرانس که همه بجز استثنائاتی به زبان فارسی بود، شنیدن صداها و نظرات مختلف در مورد آینده ایران بود و نیز شروع یک دیپلماسی مجازی از طریق اینترنت.
این کنفرانس که به میزبانی دولت کانادا (وزارت امور خارجه و تجارت بین المللی) و در همکاری با مدرسه مانک (دانشگاه تورنتو) برگزار می شد، قدم بسیار مثبتی بود، چرا که تاکنون از دولت آقای هارپر تنها صدایی که شنیده می شد، صدایی بود که تفاوتی بین مردم ایران و حکومت ایران قائل نبود و صدایی یک پارچه و جنگ طلب بود.
با برگزاری این کنفرانس به نظر می رسد که دولت آقای هارپر می رود که این دوگانگی و تفاوت را در نظر بگیرد و در تلاش برای شنیدن صدای مردم ایران و نظراتشان باشد که این به نوبه ی خود خوب و مغتنم است.
جان برد در سخنان خود به حمایت از خواست مردم ایران که همانا دستیابی به آزادی ست اشاره کرد و گفت: “کانادا باید برای حمایت از میلیون ها ایرانی که در اعتراض به نتایج انتخابات سال ۲۰۰۹ به خیابان ها آمده بودند، اقدامات بیشتری انجام می داد….” “…جامعه بین الملل باید از فعالان و نیز مدافعان حقوق بشر داخل ایران دفاع کند.”
امیدواریم که این اولین قدم، تنها قدم نباشد و چنین کنفرانس ها و نشست هایی با گستردگی، تنوع و متانت بیشتری برگزار شود.
این کنفرانس که به هدف دیالوگ با مردم ایران برگزار شده بود، متاسفانه به دلیل عدم اطلاع رسانی درست و به موقع در هدف خود خیلی موفق نبود.
نوعی شتابزدگی و بی دقتی در برگزاری این کنفرانس به چشم می خورد، و با وجودی که میهمانان شایسته و کاردان در حیطه ی کاری خود در این کنفرانس شرکت داشتند، اما با قرار گرفتن در جاهای نامناسب و پنل های نه چندان در جهت تخصص آنان، از کارآیی و تخصص شان استفاده بهینه نشده بود.
و شاید همین شتابزدگی در برنامه ریزی بود که متأسفانه در برخی پنل ها موضوع بحث تنها در سطح حرکت می کرد و دیالوگ جدی و عمیقی صورت نگرفت. و بخش پرسش و پاسخ ها هم در مواردی ضعیف عمل کرد و نه تنها به تعمیق دیالوگ ها نینجامید که اهرمی بازدارنده بود برای باز شدن بحث ها و موضوعات مطرح شده.
از ویژگی این نشست دو روزه دسترسی عموم به صورت زنده به برنامه و شنیدن و دیدن پنل ها بود، که راه را بر تئوری توطئه تنگ کرد، اما این کافی نبود چرا که از سوی دیگر، یکی از نواقص این کنفرانس عدم شفافیت پیش از شروع کنفرانس بود، نه مشخص بود بر چه اساسی این سخنرانان و میهمانان برگزیده شده اند، و نه مشخص بود که چرا دیگران در این کنفرانس حضور ندارند.
دولت کانادا در همکاری با مدرسه مانک برای برقراری یک دیپلماسی مجازی با هدف شنیدن صدای مردم ایران این کنفرانس را ترتیب داده بود و وقتی چنین هدفی دنبال می شود آیا بهتر نیست که با اطلاع دهی به موقع و دقیق تر امر مشارکت گسترده مردم فراهم شود؟
در حالی که دولت آقای هارپر در ارتباط با جامعه ایرانی کانادایی چندان موفق نبوده است، از بالای سر جامعه ی فعال ایرانی کانادایی گذشتن آیا می تواند اعتماد لازم را برای برقراری یک دیالوگ جدی و سازنده به وجود آورد و به نتیجه ی مطلوب منتهی شود؟
واقعیت این است که اعتمادسازی راهی ست سخت و زمان بر و امیدواریم که دولت آقای هارپر با ادامه و استمرار سیاست کنونی خود که همانا دیالوگ برقرار کردن با مردم ایران است، و نه چماق جنگ گرفتن بر بالای سرشان، به خود و نیز ایرانیان این فرصت را بدهد که این اعتماد ساخته شود و طرفین بر جدیت یک دیگر برای برقراری یک دیالوگ سازنده و متفاوت گام بردارند.
برای اطلاعات بیشتر و دیدن و شنیدن کلیه ی پنل ها لینک های زیر را ببینید.
http://www.youtube.com/user/TheGlobalDialogue
