این بار به سرای وبلاگ نویس هایی می رویم که دغدغه اصلی شان سینما است. قدرت بی پایان سینما در به تصویر کشیدن تاریخ معاصر بشر، آنقدر است

شهروند ۱۲۶۵ ـ پنجشنبه ۲۱ ژانویه۲۰۱۰

این بار به سرای وبلاگ نویس هایی می رویم که دغدغه اصلی شان سینما است. قدرت بی پایان سینما در به تصویر کشیدن تاریخ معاصر بشر، آنقدر است تا علاقه مندان وسیعی در سراسر جهان را به خود جلب کند. سینما که تخمین زده می شد پس از تولد و راهیابی تلویزیون به خانه های اهالی کره زمین از تک و تا بیفتد همچنان یکی از عمومی ترین وسیله سرگرمی و فعالیت فرهنگی جهان ما است. با ترویج و گسترش فوق العاده استفاده کاربردی از اینترنت، علاقه مندان جدی و چه بسا حرفه ای سینما، این فرصت را غنیمت شمردند و برای خود در این فضای مجازی، دریچه ای یافتند برای تماس و انتشار دیدگاه های شخصی.

آزادی، برابری، برادری

فرانسو‌ی‌ها می‌گویند این چیزی‌ست که باید از پرچم‌ سه‌رنگ (آبی، سفید، قرمز)‌شان فهمید. «کلاس» هم، از یک منظر، فیلمی‌ست درباره‌ی همان سه کلمه که، ظاهراً، «کریشتف کیشلوفسکیِ» فقید هم به‌وقتِ ساختنِ «سه‌رنگ»ش تحتِ تأثیرِ آن بود. «کلاس» هم درباره‌ی همین سه اصلِ ظاهراً بدیهی و پذیرفته‌شده‌ای‌ست که فرانسوی‌ها از انقلاب به بعد روی آن تأکید می‌کنند.

مطلب کامل را درسایت شمال از شمال غربی بخوانید.

http://azarm.persianblog.ir/post/615&postid=

شیرین (عباس کیارستمی)

باورکردنی نیست که کیارستمی چنین فیلمی ساخته باشد.

ایده‌ی «شیرین» بسیار جاه‌طلبانه و مرعوب‌کننده است:‌ آیا می‌شود فیلمی را صرفاً براساس واکنش تماشاگران و باند صدا در ذهن مخاطب شکل داد؟ شاید بشود، ولی نه این‌گونه. مثل این است که بپرسیم آیا می‌شود حافظ و سعدی را تکه‌تکه کرد و از تکه‌هایش یک هویتِ تازه ساخت؟ شاید بشود، ولی نه این‌گونه ساده‌انگارانه و بدون زحمت! چرا آدمها بد میشن؟ چرا جنایت میکنن؟ چرا مذهبی های دو آتشه دیروز، لا مذهب های هشت آتیشه ی امروز میشن؟ چرا انقلابی ها، ضد انقلاب میشن؟ چرا آخوندها با دختر سوسول ها عکس انتخاباتی می گیرن؟ چرا همچی میشه؟ط

مطلب کامل را در سایت هفت و نیم بخوانید.

http://haftonim.blogfa.com/

ک

نگاهی به روز سوم

این فیلم اثر زیبای دیگری از محمد حسین لطیفی است. کارگردانی که شاید کارهای متفاوتش رمز موفقیت او باشد. این فیلم با در بر گرفتن درون مایه های انسانی، عاطفی، عاشقانه و حتی در مواردی خنده تبدیل به اثری دلنشین برای بیننده شده و به بررسی زوایای اولین ماه های جنگ تحمیلی و آوارگی و جان بازی مردم خوزستان می پردازد.

مطلب کامل را در سایت اردشیر ساسانی بخوانید.

http://ardeshir.wordpress.com/2007/08/07/rooz-e-sevom/

دوستی، تنهایی و اینترنت

برگردان: ونداد زمانی

اگر نگاهی داشته باشیم به دهه اول قرن جدید، متوجه رشدی در ابعاد باور نکردنی می گردیم که نصیب پدیده اینترنت و شبکه های ارتباطی اش گشته است. فقط در سال گذشته، سرعت رشد کشورهای خاورمیانه در استفاده از اینترنت ١۶۵٠% افزایش یافته است و پس از آن آفریقا با ١٣٠٠% رشد، در مقام دوم گسترش شبکه های اینترنتی بوده است.

طی ده سال اول هزاره جدید میلادی، شبکه های اجتماعی و اطلاع رسانی نظیر گوگل، آی فون و فیس بوک به علاوه میلیونها وب سایت، قادر گشتند که تقریبا نیمی از ساکنان کره زمین را از طریق کاربرد اینترنتی به هم مرتبط سازند.

همسایه دیوار به دیوار ما که اصلیت شان از تورینو ایتالیا است بعد از تولد فرزندشان، با نصب دوربین اینترنتی قادر گشته اند تا تصویر ویدئویی نوزادش را در دسترس پدربزرگ ها و مادر بزرگها قرار دهند. اقوام خانواده نوزاد، دیگر قرار نیست به دلیل فاصله بین قاره ای، از دیدن شبانه روزی نوه شان محروم باشند.

با وجود شبکه های وسیع اجتماعی در درون دنیای مجازی اینترنت، بعید خواهد بود اگر افراد احساس تنهایی کنند و قادر به درد دل و گفتگو با کسی نباشند. سئوالی که مطرح می شود این است که آیا گسترش تماسهای عمومی، بین اهالی کره زمین، هزینه ها و مشکلاتی نیز با خود خواهد آورد؟

آقای ویلیام درزیویچ، استاد دانشگاه یل در آمریکا در دو مقاله متوالی، به پی آمدهای منفی مربوط به افزایش تماس و ارتباطات بین افراد جامعه در اینترنت اشاره کرده است و از تنهایی بشر در حین شلوغی ناشی از تکنولوژی جدید حرف زده است.

این منتقد ادبی، که توجه اصلی اش را در سالهای اخیر، معطوف ارتباطات عمومی و رسانه های جدید کرده است به تحقیقات آماری اشاره می کند که درباره کم شدن دوستی های صمیمی پرداخته است. تحقیقات فوق نشان می دهد که در سال ١٩٨۵، از هر ده نفر فقط یک نفر، از نداشتن دوست صمیمی و محرم اسرار در رنج بود، ولی در سال ٢٠٠۴ رقم افراد بدون دوست صمیمی به چهار نفر رسید.

تعداد افرادی که در زندگی اجتماعی دوست صمیمی ندارند طی پنج سال گذشته بیش از پیش کاهش یافته است، افزایشی که در سیری متضاد با روند افزایش وبلاگها و وب سایتهای عمومی، ایجاد شده است. به نظر می رسد افراد با گذراندن وقت بیشتر بر روی اینترنت و ایجاد شبکه های دوستی، و به بهای داشتن تعداد بیشتری از دوستان، از رابطه دوستی عمیق کمتری برخوردار می گردند.

آقای ویلیام درزیویچ١ معتقد است که هرچه بیشتر دایره تماس ما گسترش می یابد در اصل، از دایره تماس مان کاسته می گردد. او همچنین به نگرانی دیگری دامن می زند که گریبان روابط موجود در دنیای مجازی را گرفته است، او باور دارد که تماس مداوم و سهل الوصول اینترنتی با خیل عظیمی از دوستان، تنها ماندن را برای بسیاری دشوار می سازد.

آقای درزویچ توضیح می دهد که، افراد بشر احساس تنهایی نخواهند کرد اگر بتوانند رابطه مثبتی با خود و تنهایی خود داشته باشند. بسیاری از تنهایی رنج می برند چون با خودشان راحت نیستند و حل آن مستلزم تمرین و گذراندن اوقات شخصی با خویش است. فرصتی که متاسفانه دنیای هر لحظه شلوغ ترشونده اینترنتی به افراد نخواهد داد.

داشتن و نگهداری دهها و حتی گاهی صدها دوست روی فیس بوک، امری است که از طریق نامه الکترونیکی و تبادل علائق و مسائل مشترک، با زدن دکمه ارسال میسر می گردد ولی پیدا کردن، ماندگاری و حتی رشد یک دوستی عمیق به دقت، ایثار و صرف انرژی زیاد نیازمند است.

با وجود همه نگرانی ها که به شکل ذاتی، در پی هر نوع تکنولوژی جدید، توسط منتقدان مطرح می شود، ولی در طی ۵۰ سال گذشته همیشه دلائلی به وجود می آمد که فرصت تماس و ارتباط عمیق و حتی تمرین تنهایی و با خود راحت بودن را به زیر سئوال می برد ولی انسانها دیر یا زود یاد می گیرند که با تکنولوژی جدید رابطه متعادل ایجاد کنند. بی شک نوبت به اینترنت هم خواهد رسید.

Article by: Lane Wallace, loneliness in Numbers, The Atlantic, Jan 5, 2010

۱-William Deresiewicz (born 1964), formerly an associate professor of English at Yale University until 2008, is a widely published literary critic. His criticism directed at a popular audience appears in The Nation , The American Scholar , the London Review of Books , and The New York Times