این روزها با هر کس که حرف بزنی، هر دم که به دنیای مجازی کامپیوتر بروی، بی گمان خبر و اثر و نشانی از تلاش ایرانیان برای آمادگی تظاهرات
شهروند ۱۲۶۷ ـ پنجشنبه ۴ فوریه ۲۰۱۰
این روزها با هر کس که حرف بزنی، هر دم که به دنیای مجازی کامپیوتر بروی، بی گمان خبر و اثر و نشانی از تلاش ایرانیان برای آمادگی تظاهرات ۲۲ بهمن می بینی. در کانادا تقریباً همه ی گروه های سیاسی و فرهنگی و اجتماعی ایرانیان اعلان آمادگی کرده اند که در ۲۲ بهمن علیه اعدام ها، دستگیری ها و زندان و شکنجه های رژیم تظاهرات کنند.
رژیم که همه ساله چشم انتظار ۲۲ بهمن بود تا با به صحنه فرستادن مردم برای خود حیثیت ملی و جهانی دست و پا کند، این روزها نمی داند با موج بزرگ مردم آماده ی مبارزه برای آزادی ایران چه کند.
حکومت عاصی و دست و پاچه ی ایران یک روز تهدید می کند و پاسدارانش را خلاف اصول قانون اساسی خود به میدان می فرستد تا مردم را بترسانند و برای حرکت های مردمی شاخ و شانه بکشند، و روز دیگر با اعدام جوانان آزادیخواه و بیگناه آرزو می کند که در دل مردم ترس ایجاد شود و از حضورشان در خیابان پیشگیری کند، در حالی که این همه دست کم تاکنون نتیجه ی خلاف آرزوی حضرات به بار آورده است.
حالا هم لشکر حمله به سایت های اینترنتی را تدارک دیده است تا شاید با جلوگیری از خبررسانی درست ایرانیان بتواند به اقدامات ضدبشری خود ادامه دهد، این همه اما پیامدی خلاف خواسته ی آقایان به دنبال داشته است. دیکتاتورها دانش آموزان خوبی نیستند با وجود این همه درس تاریخی در گوشه و کنار دنیا باز خامنه ای و احمدی نژاد به همان کج راهه ای می روند که دیکتاتورهای دیگر رفتند و عاقبت به شّر شدند.
۲۲ بهمن امسال اما مهم است، مهمترین ۲۲ بهمن است، و وظیفه ی ایرانیان برونمرزی از هر زمان دیگری دشوارتر است. ما با حضورمان در تظاهرات ۲۲ بهمن در همه جای جهان باید با عمل مشترکمان به حاکمان تهران نشان دهیم که مردم مظلوم ایران تنها نیستند و به جهان بگوییم که حکومت ایران بدترین بلایی است که یک ملت می تواند تجربه کند. در حالی که هموطنان ما بویژه دختران و پسران جوان ایران در زیر سایه ی دیکتاتوری تباه کنونی جانشان را بر کف دست می گیرند و به خیابان می روند و از گلوله و چماق و چاقو و دشنه ی دشمنان مردم هراسی به خود راه نمی دهند، ما ایرانیان برون مرز وظیفه داریم که همدل و همرای صدایمان را به ندای ایران گره بزنیم و مانع شویم که روزهای تلخ و تیره و تار کنونی همچنان بر میهن ما تکرار شوند.
انتظار هم میهنان قهرمان ما از نیمه ی تبعیدی شان در قیاس با آنچه خود در آن شرایط سخت و طاقت فرسا و جان و جهانسوز انجام می دهند، قطره ای است از دریای امکانی که می شود برای آزادی و آبادی ایران هزینه کرد.
۲۲ بهمن امسال از روز رویاهای رژیم به روز کابوس حاکمان تهران تبدیل خواهد شد. حضور و حمایت هر کدام ما قطره ای خواهد شد که سیل خروشان مردمان را رقم می زند تا لکه ی رژیم را از سیمای درخشان مادرمان ایران پاک کند.
این همه اما شدنی نخواهد بود، اگر ما همچنان در همان قیل و قال ها و جنگ و جدل های دیروزی بمانیم. توقع هموطنان درون میهن از ما این است که دست کم به هنگام ضرورت های مهم دست از اختلاف نظر برداریم و اقدام به اتحاد عمل کنیم.
آنها هم در درون ایران همین گوناگونی نظرها و سلیقه ها و شیوه های سیاسی و اجتماعی را دارند، اما می دانند در برابر حکومت آدمکش جمهوری اسلامی کمترین وظیفه ی همه ی آنها و همه ی ما این است که از شّر این مصیبت راحت شویم.
تکرار می کنم که ۲۲ بهمن را اگر بتوانیم در سراسر جهان به روز افشای رژیم جبار تهران تبدیل کنیم بی گمان هموطنان درون میهن و مردمان سراسر جهان با ما همدلی و همرایی بیشتری پیدا خواهند کرد.
نگذاریم این حرکت ستودنی مردمی که تاکنون مورد اقبال مردمان بسیاری قرار گرفته توسط نیروهای ضد مردمی حکومت سرکوب شود.
نگذاریم آزادی ایران که در این صد ساله آرزوی ایرانیان بوده است بار دیگر به عهده ی تعویق افتد.
ما مردم، بویژه ما ایرانیان برون مرز از همه ی توان و امکاناتمان بهره خواهیم برد تا در کنار هم میهنانمان در ایران بایستیم و به جهانیان نشان دهیم که ایران هرگز نخواهد مرد و آن که رفتنی است رژیم جبار جمهوری اسلامی است.
