پنجشنبه ۱۵ نوامبر ۲۰۰۷ کنگره کار کانادا با همکاری اتحادیه کارگری منطقه ی تورنتو و یورک سمیناری در دانشگاه تورنتو برگزار کردند.
شهروند ۱۱۵۳ ـ ۲۲ نوامبر ۲۰۰۷
کنگره کار کانادا و بررسی سالانه موارد تخطی از حقوق اتحادیه های صنفی
پنجشنبه ۱۵ نوامبر ۲۰۰۷ کنگره کار کانادا با همکاری اتحادیه کارگری منطقه ی تورنتو و یورک سمیناری در دانشگاه تورنتو برگزار کردند.
سخنران این سمینار آقای ینک کوزکیاوکز (Yanek Kuczkiewicz) که مدیر حقوق بشر و اتحادیه های صنفی در فدراسیون جهانی اتحادیه کار است، گفت:" این فدراسیون چتری است برای گروههای مختلفی که برای کارگران کار می کنند، مانند کنگره کار کانادا. ۱۵۰ کشور از ۳۰۵ کشوری که نماینده ۱۶۵ میلیون کارگر هستند، عضو این سازمان هستند."
آقای ینک کوزکیاوکز که برای شرکت در یک کنفرانس مهم که در دانشگاه یورک در ارتباط با مسائل کارگری جهانی برگزار شد، به تورنتو آمده بود، در سخنرانی خود در کنگره کار کانادا روی گزارش سالانه ای که سازمان آنها منتشر می کند و درباره ی حقوق کارگران در جهان است، تاکید می کرد.
گزارش سال جاری آن ها که اخیرا منتشر شده و مورد استناد آقای ینک بود، روی اتحادیه های کارگری ایران و برمه و مشکلاتی که کارگران این دو کشور با آن ها روبرو هستند، تاکید کرده است.
او به اهمیت و نقش اتحادیه های کارگری در تمام جهان اشاره کرد و گفت:"برای مثال در گینه اتحادیه های کارگری توانستند کشور را در آستانه ی انقلاب قرار دهند و دولت را عوض کنند و این نشانه ای است از توان اتحادیه های کارگری؛ حتی در کشورهایی که حق فعالیت آزاد و دمکراتیک ندارند."
او در پیوند با اتحادیه های کارگری برمه که این روزها به دلایل اعتصابات و تظاهرات روحانیان بودایی به سر خط خبرهای جهان تبدیل شده، گفت: "یکی از مشکلات ما ایجاد ارتباط با اتحادیه ها در کشورهایی است که از سوی دولتهای دیکتاتوری و مستبد غیرقانونی اعلام می شوند و نمی توانند به فعالیتهای صنفی خود ادامه دهند. مثلا در برمه دولت نظامی اتحادیه های کارگری را متهم به تروریست بودن کرده بود، اما با همه ی این محدودیت ها گروه های کارگری در کشورهای خود راهی برای ادامه ی فعالیت پیدا می کنند و ما را در جریان فعالیت های خودشان قرار می دهند."
آقای ینک در ارتباط با فعالیت های صنفی کارگران در ایران گفت: ایران یکی از کشورهایی است که در گزارش سالانه ی ما بخش بزرگی را به خود اختصاص داده به دلیل آن که اوضاع اتحادیه های صنفی کارگران در آن جا بسیار بد است. او افزود، به لحاظ حمایت صنفی از کارگران ایران، کانادا یکی از کشورهایی است که بیشترین سهم را در سطح بین المللی داشته است.
"ما می کوشیم که به حمایت گروه های کاری و کارگرانی برویم که خود اقدام به فعالیت می کنند. شرایط برای کارگران ایران خیلی بد شده و مسائل کار و کارگر در این کشور بسیار مهم هستند، به دلیل این که ایران ملت جوانی دارد و درصد بیکاری هم بسیار بالاست. علاوه بر این ها گروه بزرگی از کارگران در ایران وجود دارند که ماه ها و گاه سال ها کار کرده اند و برای کارشان مزدی دریافت نکرده اند. برخورد دولت ایران با کارگران و اتحادیه های صنفی آنان به شدت زیر سئوال است. به دلیل آنکه کارگرانی که می کوشند همکارانشان را در اتحادیه های صنفی و تشکل های کارگری فعال کنند به شدت مورد تعقیب، زندان و اخراج قرار می گیرند. در چنین شرایطی اعتراضات ما به این گونه مظالم علیه کارگران بسیار مهم است. و حتی دعوت از آنان برای حضور در کشورهای آزاد به آن ها این بخت را می دهد که برای تشکل های کارگری آمادگی و علاقه ی بیشتری از خود نشان دهند. علاوه بر همه ی این ها ما از رسانه ها کمک می گیریم تا مسائل اتحادیه های کارگری کشورهایی مانند ایران را در سطح جوامع آزاد مطرح کنیم. همکاری ما با سازمانهای حقوق بشری نیز به این هدف کمک شایانی کرده است."
او گفت:"ما برای کارگران ایران و نادیده گیری حقوق صنفی شان روزی را در جهان به این امر اختصاص دادیم. در روز جهانی دفاع از کارگران ایران بویژه اسانلو و صالحی ۴۶ کشور شرکت فعال داشتند و این نشانگر حمایت های بین المللی از کارگران ایران است. همه ی شما می دانید که اسانلو پس از شرکت درکنفرانسی که به دعوت ما در انگلیس برگزار شد، دستگیر شد."
در گفت وگوی پس از سخنرانی از آقای ینک چندین بار پرسیده شد که آیا حمایت از کارگران از مسیر اتحادیه ها و سازمانهای کارگری صورت می گیرد، چرا که اگر این طور نباشد سازمان های دولتی ممکن است خودشان را به جای نمایندگان کارگران ایران به شما معرفی کنند؟ ایشان پاسخ داد:
"در خرداد ۱۳۸۶ (جون ۲۰۰۷) هنگامی که ما یک کنفرانس کاری داشتیم، گروهی که روشن بود دولتی است از ایران آمده بودند که در کنفرانس شرکت و درباره ی پیشرفت محیط کاری در صنایع ایران صحبت کنند. ما می دانستیم که در کنار گروه های آزاد و مستقل کارگری، این گروه حکومتی است و به همین دلیل آن ها در تمام طول کنفرانس ایزوله شده بودند."
او افزود:"ما تنها با گروه ها و تشکل های اصلی و شناخته شده کارگری تماس و ارتباط برقرار نمی کنیم، بلکه با همه ی فعالیت ها و اشکال کوشش های کارگری ارتباط داریم و هرگز خودمان را محدود به سازمان های شناخته شده نمی کنیم. بویژه که در بسیاری از کشورها سازمان های صنفی کارگری مخفی هستند و ما از آنان نیز حمایت می کنیم."
لازم به یادآوری ست بر اساس گزارش فعالان حقوق بشر در ایران، "منصور اسانلو" رئیس هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه، چهارشنبه شب ۲۳ آبان ماه از بیمارستان "بصیر" به اندرزگاه ۷ زندان اوین منتقل شد.
منصور اسانلو که مدتی قبل تحت عمل جراحی چشم قرار گرفت، در مرکز فوق تخصصی چشم پزشکی "بصیر" تحت درمان قرار داشت.
با وجود گذشت ۴ ماه از بازداشت منصور اسانلو در بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات، آثار شکنجه از جمله ضرب دیدگی پا، دست و مچ دست قابل روئت است.
نخست وزیر سابق کانادا به فساد مالی متهم شد
اخیرا اتهاماتی جدید مبنی بر فساد علیه نخست وزیر سابق کانادا، براین مالرونی (Brian Mulroney)، و مذاکرات او با تاجر آلمانی، شرایبر، وارد شده است.
شرایبر که مبلغ ۳۰۰۰۰۰ دلار به مالرونی پرداخته بود، پس از شکایت از نخست وزیر سابق سعی در پس گرفتن پول خود دارد. شرایبر مدعی است که این مبلغ برای تجارت در مواد غذایی و ایجاد یک کارخانه تولید ماشین آلات نظامی به مالرونی واگذار شده بود که در این زمینه هیچ عملی از سوی مالرونی انجام نشده است. مالرونی اتهامات شرایبر را نمیپذیرد.
پیگرد قانونی در این موضوع زمانی آغاز شد که شرایبر اعتراف کرد این داد و ستد دو روز قبل از برکناری مالرونی از مقام نخست وزیری صورت گرفته بود.
شرایبر همچنین مدعی شده است که مشاورین مالرونی از او درخواست کرده بودند که مبلغی پول را برای خرید هواپیماهای ایرباس برای هواپیمایی ایر کانادا به وکیل نخست وزیر در سوئیس بفرستد.
هیچ یک از این اتهامات در دادگاه ثابت نشده است.
در روز دوشنبه مالرونی صراحتا خواستار تحقیق کامل در این زمینه شد و افزود که از این طریق سعی در تبرئه خود از این بدنامی را دارد.
اضافه بر این، استیون هارپر نیز خواستار بررسی کامل این موضوع از سوی مقامات شد.
در هفته گذشته، احزاب اپوزیسیون خواستار ماندن شرایبر در کانادا شدند تا او از این طریق توانایی حضور در دادگاه و دفاع از خود را داشته باشد.
هفته گذشته دادگاه انتاریو حکم انتقال شرایبر به آلمان را لغو کرد و ماندن او در کانادا برای رسیدگی به این پرونده را الزامی شمرد. پیش از این بنا بود که شرایبر به جرم تخلف در پرداخت مالیات و پرداخت رشوه به مقامات آلمانی تحویل داده شود. دولت کانادا انتقال شرایبر را ۱۵ روز به تاخیر انداخته است.
شرایبر طی مصاحبه ای با روزنامه Globe and Mail افزود که در صورت انتفال به مقامات آلمانی از ارائه هرگونه مدرکی در زمینه اتهامات علیه مالرونی خودداری خواهد کرد.
پسر ۱۴ ساله با رانندگی خطرناک دو دوستش را به کشتن داد
یک پسر ۱۴ ساله، روز جمعه گذشته، یک اتوموبیل مزدا ۱۹۹۱ خرید و این را از خانواده ی خود پنهان کرد. او با اتوموبیلش به مدرسه خصوصی ای که در حومه ی ایجکس می رود، راند تا به همکلاسی هایش پز بدهد.
یکشنبه صبح او دوباره به مدرسه رفت تا دوستانش را سوار کند. چند کیلومتر از مدرسه دور نشده بود که با سرعت بسیاری که داشت، از جاده خارج شد و چندین معلق زد. در این تصادف دو همکلاسی ۱۵ ساله ی او کشته شدند.
خواهر این پسربچه گفت: همه خانواده از اینکه او صاحب اتوموبیل بوده، متعجبند. چطور ممکن است کسی به یک پسر ۱۴ ساله اتومبیل بفروشد. ما به دنبال کسی که این کار را کرده خواهیم گشت.
این پسربچه که جراحاتش جدی نیست، به اتهام دو فقره غفلت منجر به مرگ تحت نظر است.
متصدی مدرسه خصوصی شبانه روزی اسلامی در ایجکس، که این سه تن شاگردان آن بودند، گفت: شنبه این پسر با اتوموبیلش به مدرسه آمد و گفت دیشب این اتوموبیل را خریده. من فکر میکردم او ۱۶ ساله است، اگر میدانستم که ۱۴ ساله است حتما او را متوقف میکردم و به والدینش خبر میدادم.
مسئول مدرسه گفت: شاگردانی که در مدرسه اقامت دارند، نمیتوانند بدون اجازه از مدرسه خارج شوند، ولی این دو (قربانیان) یواشکی از مدرسه خارج شده اند. متهم به مدت دو سال شاگرد روزانه این مدرسه اسلامی بوده است.
شکنجه بازداشت شدگان افغان و انتقاد عفو بین الملل از کانادا
سازمان عفو بین الملل، طبق گزارش اخیر خود، ارتش کانادا در افغانستان را به علت بی اهمیتی در زمینه شکنجه بازداشت شدگان افغان مورد انتقاد قرار داد.
این گزارش ۵۱ صفحه ای که در روز دوشنبه در اروپا و امریکای شمالی منتشر شد، افزود که ارتش کانادا پس از تحویل زندانیان به مقامات افغان در مورد شکنجه آنان بی تفاوت است. همچنین، ارتش کانادا با اعلام تعداد بازداشت شدگان مخالفت می ورزد. عفو بین الملل نیز متذکر شد که دولت کانادا در زمینه تحقیق و بررسی شرایط زندانیان افغانی همکاری لازم را به عمل نمی آورد.
سال گذشته، پیتر مککی، وزیر سابق امور خارجه، اعلام کرد که شش مورد شکنجه و آزار زندانیان افغانستانی به دولت کانادا گزارش شده است. دولت کانادا و افغانستان تحقیقاتی در این زمینه به عمل آوردند که نتایج آن به دلیل مسائل امنیتی هرگز اعلام نشد.
در تابستان امسال، وکلای دولت فدرال با استفاده از مضامین امنیتی هرگونه دسترسی به این مدارک را از نظر قانونی ناممکن کردند. این حرکت موجب اعتراض انجمن آزادیهای اجتماعی بریتیش کلمبیا و سازمان عفو بین الملل شد. این دو گروه مدافع حقوق بشر از دولت کانادا در دادگاه فدرال شکایت کرده اند.
در روز دوشنبه، استیوٍن هارپر، نخست وزیر کانادا، اعلام کرد که دولت او به هیچ وجه سعی در پنهان کردن مدارک در این زمینه را نداشته است.
اپوزیسون لیبرال، دولت محافظه کار را متهم به پنهان کاری در خصوص وجود هر گونه مدرکی در زمینه شکنجه زندانیان طالبان کرد.
در هفته گذشته، مکسیم برنیر، وزیر امور خارجه، تایید کرد که در هفت مورد، زندانیانی که از طریق سربازان کانادایی تحویل داده شده بودند به دست مقامات افغان شکنجه شده اند. او گفت تحقیقات در این زمینه از سوی دولت کانادا و افغانستان در حال انجام است.
این بیان همزمان با انتشار اولین مدارک به دست آمده در زمینه شکنجه زندانیان افغان باز داشت شده توسط کانادا اعلام شد.
این مدارک تا کنون سانسور شده، که تنها پس از شکایت گروه های مدافع حقوق بشر از دولت کانادا به دلیل این پنهان کاری در دادگاه منتشر شدند، نشان می دهند که دولت کانادا به مساله شکنجه در افغانستان واقف بوده است.
در هفته گذشته پیتر مککی نیز هر گونه پنهان کاری در این زمینه را کتمان کرد و افزود که انتشار برخی مدارک موجب به خطر افتادن امنیت عمومی می شود.
مدافعان حقوق بشر خواستار توقف تحویل زندانیان طالبان به مقامات افغان تا زمان تحول در سیستم زندانبانی افغانستان شدند. آنان همچنین خواستار نظارت بیشتر بین المللی در زمینه رفتار با زندانیان افغانی شدند.
آمبولانس حامل بیمار سکته قلبی در مرز امریکا متوقف شد
پس از توقف آمبولانس حامل بیمار کانادایی در مرز امریکا، مقامات فدرال خواستار تجدید نظر در مورد قوانین مرزی کانادا با ایالات متحده شده اند.
این دهمین مورد تاخیر مرزی آمبولانسهای انتقال کننده بیماران از شهر ویندزور به دیترویت می باشد.
آمبولانس این آخرین بیمار کانادایی، ریک لاپورت، که در راه منتقل شدن به بیمارستانی در دیترویت برای جراحی آنژیوپلاستی اورژانسی بود، از سوی پلیس مرزی امریکا برای بازرسی متوقف شد. این توقف در صورتی انجام شد که آمبولانس مورد نظر جواز عبور مرز را قبل از رسیدن به آن دریافت کرده بود.
پس از توقف، از راننده آمبولانس و بیمار دچار به حمله قلبی خواسته شد تا خود را معرفی کنند.
مقامات کانادایی نارضایتی خود از این موضوع را بیان کرده اند.
در جلسه پرسش و پاسخ مجلس در هفته گذشته، وزیر امنیت اجتماعی، استاکول دی، اعلام کرد که دولت محافظه کار با قوانین امریکا که به شهروندان کانادایی تنها در صورت ارائه گذرنامه حق عبور از امریکا را می دهند مخالف است .
دی افزود: «از این توافق برداشتهای اشتباهی نیز شده است.»
در هفته گذشته این دومین باری است که چنین تاخیر مرزی در شرایط اورژانس صورت می گیرد.
در روز ۱۱ نوامبر، شش مامور آتش نشانی استان کبک در راه کمک رسانی برای خاموش کردن آتشی در یکی از هتل های نیویورک، چند دقیقه در مرز امریکا برای بازرسی مدارکشان متوقف شدند. پس از رسیدن مامورین به محل سانحه هتل دچار حریق کاملا تخریب شده بود.
اعتراض گسترده عموم از استفاده از شوک الکتریکی توسط پلیس
پس از کشته شدن مهاجر لهستانی، رابرت جیکانسکی، از طریق شوک الکتریکی توسط پلیس کانادا در ونکورر، استفاده از این سلاح امنیتی از طریق مقامات مورد سئوال قرار گرفته است.
طبق گزارشی از سوی آژانس خبری Canadian Press، در ۵۶۳ مورد، استفاده شوک الکتریکی در شرایطی صورت گرفته است که مجرمین هیچ گونه سلاح تهدید کننده ای با خود همراه نداشته اند.
ویدئویی برگرفته از برخورد پلیس با جیکانسکی نشان میدهد که پلیس تنها پس از ۲۵ ثانیه برخورد با او متوسل به استفاده از این سلاح شده اند. این استفاده غیر مسئولانه مخالفتهای بسیاری در ارتباط با استفاده از شوک الکتریکی برانگیخته است.
در این ویدئو، تنها ۲۵ ثانیه پس از برخورد با جیکانسکی صدای بلندی همچون ترک خوردن که صدایی است که از استفاده شوک الکتریکی ایجاد میشود شنیده می شود. پس از این صدا فریاد جیکانسکی به گوش میرسد و مامور دیگری برای دومین بار او را شوک می کند.
در حین دست بند زدن مامورین، جیکانسکی همچنان فریاد می زند. مامورین پلیس می گویند که تنها دو بار از شوک الکتریکی استفاده کرده اند اما شاهدان حاضر در صحنه می گویند که آنها بیش از چهار بار صدای شوک الکتریکی را شنیدند.
یک دقیقه و نیم پس از وارد کردن اولین شوک، جیکانسکی به حالت اغما می افتد و مامورین پس از چک کردن نبض او متوجه وخیم بودن حالش می شوند. دقایقی بعد مرگ او از سوی پزشکان حاضر در صحنه اعلام میشود.
قسمت آغازین ویدئو، مهاجر لهستانی را نشان میدهد که ۱۰ ساعت در فرودگاه انتظار کشیده است و قادر به تکلم به زبان انگلیسی نیست. او در نهایت کنترل خود را از دست می دهد و یک دستگاه کامپیوتر را به زمین می کوبد.
سپس ماموران پلیس به سراغ او می آیند و مردم به آنها گوشزد می کنند که جیکانسکی زبان انگلیسی نمی داند.
ماموران پلیس از او می خواهند که در مقابل دیوار بایستد و پس از انجام این عمل به او اولین شوک الکتریکی را وارد می کنند.
ماموران پلیس فیلم ثبت شده را به طور موقت توقیف می کنند و به صاحب آن می گویند که پس از بررسی لازم آن را به او پس خواهند داد. اما فردای آن روز پلیس به صاحب ویدئو اطلاع می دهند که نمیتوانند آن را به او باز گردانند.
پس از مشکوک شدن به این که شاید ماموران پلیس سعی در از بین بردن شواهد دارند، صاحب فیلم از طریق وکیل خود خواستار پس گرفتن ویدئو می شود که ماموران نهایتا آن را به او باز می گردانند.
انتقاد عفو بین الملل از رفتار پلیس
منتقدین معتقند که اظهارات پلیس در مورد حادثه فرودگاه ونکوور با آنچه در ویدئو مشاهده می شود تفاوت دارد.
سازمان عفو بین الملل خواستار بازرسی مستقل این موضوع شده است. طبق آمار اعلام شده از سوی عفو بین الملل، ۱۷ شهروند کانادایی تاکنون به دلیل استفاده از این شوک که بیش از ۵۰۰۰۰ ولت برق به بدن مجرم وارد می کند، جان خود را از دست داده اند.
استفاده از شوک الکتریکی تنها جنبه دفاعی برای نیروهای پلیس دارد اما بنا به گزارش عفو بین الملل، جیکانسکی هیچ خطری برای پلیس ونکوور ایجاد نکرد.
کارشناسان معتقدند که نیروهای پلیس حاضر در صحنه هیچ سعی برای ارتباط برقرار کردن با جیکانسکی و کنترل او از طریق برخورد فیزیکی انجام ندادند و تنها با استفاده از شوک توسل جستند.
آنها همچنین معتقدند که فشار ماموران پلیس به روی بدن نقش بر زمین شده جاکینسکی مشکوک به نظر می رسد و نیازی به این حرکت برای مهار او نبوده است.
سازمان عفو بین الملل در گزارشی که در ماه می منتشر کرد، توصیه کرده است که استفاده از شوک الکتریکی، تا هنگام پایان تحقیقات درخصوص عواقب آن، توسط تمامی حوزه های پلیسی توقف یابد.
اعتراض مقامات لهستانی
دیوید پرستون، سفیر کانادا در لهستان از سوی مقامات این کشور بازخواست شد و مقامات لهستانی خواستار بررسی کامل این موضوع شدند.
وزیر امور خارجه لهستان خواستار بازداشت چهار مامور پلیس مسئول کانادا شد و رفتار آنان را «خشونت غیر قابل توجیه» توصیف کرد.
در روز دوشنبه استاندار بریتیش کلمبیا، گوردون کمبل، رسما از مادر جیکانسکی عذرخواهی کرد.
برقراری بررسی عمومی
در هفته گذشته کمیساری پلیس کانادا اعلام کرد که چهار مامور خاطی در این امر به پستهای دیگری منتقل شده اند و پلیس کانادا تصمیم دارد تا در استفاده از شوکهای الکتریکی تجدید نظر کند.
امور جنایی پلیس کانادا، حراست فرودگاه بین المللی ونکوور و کمیته بررسی شکایت عمومی علیه پلیس کانادا، هر یک جداگانه مشغول بررسی این واقعه هولناک هستند.
در این ضمن، استانداری بریتیش کلمبیا خواستار تحقیق کامل این موضوع شده است.
این تحقیقات علت دقیق مرگ جاکینسکی و قوانین استفاده از شوک الکتریکی را بررسی خواهند کرد.
این بررسی در نهایت توصیه هایی برای تجدید نظر در استفاده از این سلاح را پیشنهاد خواهد کرد. اضافه بر این، این بررسی توصیه هایی در زمینه رفتار صحیح با مهاجران تازه رسیده در فرودگاه ونکوور را نیز در بر خواهد داشت.
دادگاه عالی کانادا از رسیدگی به دادخواست متمردان جنگ امریکا خودداری می کند
دادگاه عالی کانادا به دادخواست دو نظامی متمرد امریکایی، جرمی هینزمن و برندون هیویی، که درخواست پناهندگیشان رد شده است، رسیدگی نخواهد کرد.
این دو در سال ۲۰۰۴ پس از آن که مطلع گشتند قرار است به عراق اعزام گردند، به کانادا فرار کردند.
دادگاه عالی چون همیشه از توضیح در رابطه با این تصمیم خود خودداری کرد.
هر دو این افراد درسال ۲۰۰۴ درخواست پناهندگی کرده بودند. اداره مهاحرت و پناهندگی در سال ۲۰۰۵ درخواست آنها را رد کرده بود. دادگاه فدرال و دادگاه تجدید نظر فدرال هم از رسیدگی به این دادخواست خودداری کرده بودند.
به نظر می رسد هینزمن اولین سرباز امریکایی باشد که به دلیل خودداری از شرکت در جنگ عراق به کانادا فرار کرده است، ولی احتمال می رود ده ها نفر دیگر مانند وی به کانادا آمده باشند.
وی عضو چترباز هنگ ۸۲ هوایی ارتش امریکا بود که در سال ۲۰۰۴ برای جلوگیری از اعزام به عراق به همراه همسر و فرزند خردسال خود به کانادا فرار کرد. وی در حال حاضر در تورنتو زندگی می کند و به کار پیغام رسانی با دوچرخه اشتغال دارد. او در صورت بازگشت به امریکا با تهدید دادگاه نظامی با ۵ سال زندان روبرو می باشد.
در پاسخ به حکم دادگاه، وکیل مدافع این دو، جفری هوس، از دولت فدرال خواسته است قانونی بگذارنند که به فراریان از جنگ پناهندگی داده شود. او از دولت هارپر خواسته است با اعطای اجازه نامه وزارتی به موکلین وی اجازه داده شود که در کانادا اقامت داشته باشند.
جنبش دفاع از متمردان جنگ نیز گفته است که دولت فدرال باید به متمردان از جنگ پناهندگی سیاسی اعطا نماید. به همین مناسبت، گروههای کارگری، محلی، مذهبی و غیره، در روز پنج شنبه گذشته تظاهراتی در تورنتو برگزار کردند.
در این گردهمایی اعلام شد که بر اساس نظرسنجی برعمل آمده توسطStrategic Communications، ۶۴.۶ درصد پاسخ دهندگان در انتاریو بر این اعتقاد بوده اند که به فراریان از جنگ امریکا حق اقامت در کانادا داده شود.
سخنگوی امور مهاجرتی حزب «ان دی پی»، الیویا چو ((Olivia Chow، گفته است در نظر دارد از مجلس بخواهد که رسیدگی به این موضوع را در دستور کار خود قرار دهد. او همچنین از وزیر مهاجرت ، دیان فینلی، خواهد خواست که بلافاصله در این مورد مداخله کند.
هینزمن به نمایندگان اداره مهاجرت در خلال سه روز رسیدگی به پرونده خود توضیح داد که به دلایل اخلاقی تهاجم نظامی امریکا به عراق را تخطی از قوانین حقوق بشر بین الملل دانسته و به عنوان مخالفت با آن به کانادا پناهنده شده است. هیات رسیدگی اداره مهاجرت در سال ۲۰۰۵ از دادن پناهندگی سیاسی به هینزمن خودداری کرده و دلایل او در تایید اینکه در صورت بازگشت به امریکا مورد بازپررسی قرار خواهد گرفت را قانع کننده ندانست. این هیات همچنین از دادن پناهندگی به همسر و فرزند هینزمن خودداری کرد.
دایره امور مهاجرت و پناهندگی گفت که به نظر آنان ایالات متحده کشوری دموکراتیک بوده و در مورد هینزمن رسیدگی عادلانه ای را معمول خواهد داشت.
