زندانیان سیاسی، کارگران دربند و خستگی ناپذیران راه آزادی؛
در آستانه سالروز یورش عمله استبداد به کوی دانشگاه و جنبش همیشه بیدار دانشجویی کشور، برای من و هم رزمانم که به حکم وظیفه و ادای دین، همواره در تلاش برای آگاهی رسانی و ارتقای آزادی های فردی و مدنی و بخصوص احقاق حقوق یاران دربند خود هستیم، نگارش این چند سطر بسیار دشوار می نمود، اما خبر برگزاری پانزدهمین سالگرد هجدهم تیرماه ۷۸ در زندان رجایی شهر مرا به عنوان بخشی از تاریخ فراموش نشدنی جنبش دانشجویی ایران بر آن داشت که چند سطری را به پیشگاه شما و مردم ستمدیده کشورم تقدیم کنم.
حرکت دانشجویی هجدهم تیرماه زخمی عمیق و دور از تصورِ غاصبانِ مال و امنیت و آزادی مردم ایران بود بر بدنه حاکمیت که طی سالیان اخیر جمهوری اسلامی تمام توان خود را برای محو آن از تاریخ مبارزات سیاسی و دانشجویی ایران به کار بست. اما امروز برگزاری «مراسم سالگرد حمله به کوی دانشگاه تهران و سرکوب ناجوانمردانه فعالین دانشجویی» در زندان رجایی شهر، علیرغم تمامی مشکلات و موانع و محدودیت های درون زندان، دلیلی است روشن بر رشد و گسترش موج آزادی خواهی در کشور و نشانه ای محکم از اهمیت هجدهم تیرماه سال ۷۸ به عنوان بزرگترین رویداد دانشجویی نیم قرن اخیر و تاثیر آن بر تخولات سیاسی و اجتماعی امروز کشور.
اطمینان دارم که امروز زندان سیاسی منشا تحولات و زندانی سیاسی مظهر مقاومت و ایستادگی و نوید دهنده ایرانی آزاد است، و اینک این زندانیان سیاسی هستند که جنبش آزادیخواهی مردم ایران را در دست گرفته اند.
به عنوان عضوی کوچک از جنبش دانشجویی ۱۸ تیر و یکی از زندانیان و قربانیان بیشمار سرکوب جنبش های حق طلبانه و دمکراتیک در ایران، قدردانی خود را از این حرکت ارزنده و هوشمندانه اعلام داشته و آرزوی آزادی هر چه سریعتر این عزیزان را دارم. و یقین بدانید مادامی که آزادیخواهان و کوشندگان راه آزادی در بند حصر جمهوری اسلامی قرار دارند، ما نیز دربندیم و تا زمان رهایی یک یک ایشان از بند اسارت، آزادی ما تحقق نخواهد یافت.
حسن زارع زاده اردشیر
۱۷ تیرماه ۱۳۹۳
