زندانی با ۷۸ میلیون زندانی!/ شهباز نخعی

آیت الله خمینی، هنگامی که در پاییز ۱۳۵۷ در پاریس زیر درخت سیب می نشست، در باغ های سبز زیادی به مردم تشنه آزادی ایران نشان داد.  به عنوان نمونه: «بشر در اظهارنطر خودش آزاد است… اولین چیزی که برای انسان هست آزادی بیان است».  «مطبوعات درنشر همه حقایق و واقعیات آزادند».  «جامعه آینده ما جامعه آزادی خواهد بود.  همه نهادهای فشار و اختناق و همچنین استثمار ازمیان خواهد رفت».  (مصاحبه با مجله آلمانی اشپیگل، ۷ نوامبر ۱۹۷۷).

 «درحکومت اسلامی همه افراد دارای آزادی در بیان هرگونه عقیده ای هستند».  (مصاحبه با سازمان عفو بین الملل، ۱۹ آبان ۱۳۵۷، پاریس).

 «حکومت اسلامی [مبتنی] بر حقوق بشر و ملاحظه ی آن است.  هیچ سازمانی و حکومتی به اندازه ی اسلام ملاحظه ی حقوق بشر را نکرده است.  آزادی و دموکراسی به تمام معنا در حکومت اسلامی است.  شخص اول حکومت اسلامی با آخرین فرد مساوی است در امور».  (مصاحبه با راسلگر، آبان ۱۳۵۷، پاریس، صحیفه نور، جلد ۵، ص ۷۰).

 پس از ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ و سوار شدن خمینی بر خرمراد، ورق کاملا برگشت و گفته های پیشین وارونه شد.  تنها یک ماه پس از پیروزی انقلاب، خمینی گفت: «به آنهایی که از دموکراسی حرف می زنند گوش ندهید.  آنها  با اسلام مخالفند.  می خواهند ملت را از مسیر خودشان منحرف کنند.  ما قلم های مسموم آنهایی را که صحبت ملی و دموکراتیک و اینها را می کنند می شکنیم».  (سخنرانی ۲۲ اسفند ۱۳۵۷، قم).

چند ماه بعد، خمینی موضوع را از بیخ و بن منکر شد: «در انقلابی که در ایران حاصل شد، در سرتاسر این مملکت فریاد مردم این بود که ما اسلام می خواهیم.  این مردم قیام نکردند که مملکتشان دموکراسی باشد».  (سخنرانی ۱۹ آذر ۱۳۵۸، قم).  و چند ماه پس از آن، علنا زیر بدیهی ترین اصول شناخته و پذیرفته شده حقوق انسانی نیز زد و گفت: «این جنایتکارها که در بازداشت هستند، متهم نیستند بلکه جرمشان محرز است.  باید فقط هویت آنها را ثابت کرد و بعد آنها را کشت.  اصلا احتیاج به محاکمه آنها نیست».  (سخنرانی به مناسبت تولد پیامبر اسلام، ۹ تیرماه ۱۳۵۹).

و کمتر از دوسال بعد، درپاسخ به معترضانی که وعده هایش در پاریس را یادآوری می کردند، آب پاکی را روی دست همه ریخت: «در نجف و پاریس یک حرف هایی زدم که چنانچه اسلام پیروز شود روحانیون می روند سراغ شغل های خودشان، لکن وقتی ما آمدیم و وارد معرکه شدیم و دیدیم که اگر روحانیون را بگوییم همه بروید سراغ مساجدتان، این کشور به حلقوم امریکا یا شوروی می رود… ما این طور نیست که هرجا یک کلمه ای گفتیم و دیدیم که مصالح اسلام این جوری نیست، بگوییم سر اشتباه خود هستیم، ما دنبال مصالح هستیم.  بنابراین مساله [این] نیست که آقایان به ما بگویند شما آن روز اینجوری گفتید… هرچه می خواهند به ما بگویند.  بگویند کشور ملایان، حکومت آخوندیسم».  (سخنرانی ۳۰ خرداد ۱۳۶۱، صحیفه نور، جلد ۱۶، ص ۲۱۱-۲۱۲ ).

و باز  یک سال و اندی بعد: «ما می خواهیم اسلام را پیاده کنیم، پس ممکن است دیروز من یک حرفی زده باشم و امروز حرف دیگری را و فردا حرف دیگری را، این معنا ندارد که من بگویم چون دیروز حرفی زده ام باید روی همان حرف باقی بمانم».  (سخنرانی ۳۰ آذر ۱۳۶۲، صحیفه نور، جلد ۱۸، ص ۱۷۸).

میراث داران آیت الله خمینی میراث و سرمشق دروغگویی، عدم پایبندی به عهد و پیمان و بی اعتنایی به شرافت اخلاقی که او ازخود به جاگذاشت را تا به امروز حفظ کرده اند.  در این راه، آنان نه تنها آموزه های او را سرمشق قرارداده اند، که از خود نیز ابتکارهایی به خرج داده و الحق توانسته اند در دنیا خود را به مقام اول در عرصه لگدمال کردن ابتدایی ترین حقوق انسانی مردم برسانند و غارت و مال اندوزی و چپاول ثروت عمومی را نیز به آنچه که خمینی می گفت و می کرد افزوده اند.

در اوج چنین حال و هوا و فضایی آکنده از دروغگویی، فساد فراگیر و بیدادگری جنایتکارانه است که دوشنبه این هفته، ۲۸ ژوییه، بیانیه و گزارش سازمان گزارشگران بدون مرز منتشر شده است.  این گزارش می گوید: «جمهوری اسلامی بزرگ ترین زندان روزنامه نگاران و وب نگاران زن در دنیا» است و « ۱۰ زن شاغل در رسانه ها در جمهوری اسلامی درحال حاضر در پشت میله های زندان به سر می برند».

گزارشگران بدون مرز در بخش دیگری از گزارش خود می نویسد: «شمار مجموع خبرنگاران زندانی در جمهوری اسلامی به ۶۵ نفر می رسد.  این شمار شامل ۱۰ زن است که ۳ تن از آنان تابعیت دوگانه ایرانی- خارجی دارند».  یکی از این ۳ زن رویا صابری نژاد نوبخت است که در اکتبر سال گذشته بازداشت و توسط یک دادگاه انقلاب در تهران به اتهام “توطئه علیه امنیت ملی و توهین به اسلام” به ۲۰ سال زندان محکوم شد زیرا در فیسبوک نوشته بود که در ایران همه چیز “خیلی اسلامی” است!

گزارشگران بدون مرز این موج احضار و بازداشت زنان شاغل در رسانه ها را به شدت محکوم می کند.  ۷ تن از آنان به مجازات هایی بین ۶ ماه تا ۲۰ سال زندان محکوم شده اند.  از جمله اینان نغمه شاهسوندی شیرازی است که به ۷ سال و ۹۱ روز زندان محکوم شده است.

رضا معینی، مسئول میز ایران، افغانستان و تاجیکستان گزارشگران بدون مرز می گوید: «با ۶۵ روزنامه نگار و وب نگار زندانی، جمهوری اسلامی همچنان بزرگ ترین زندان کارکنان رسانه ها در دنیا است.  این حکومت همچنین در ردیف نخست حکومت هایی است که روزنامه نگاران و وب نگاران زن را زندانی کرده اند.  مقامات قضایی، با همدستی سپاه پاسداران و وزارت اطلاعات، حقوق زنانی که در رسانه ها کار می کنند را پایمال می کنند».

به گفته این مسئول سازمان گزارشگران بدون مرز: «هیچ یک از وعده های رییس جمهوری حسن روحانی درمورد آزادی زندانیان سیاسی تحقق نیافته است.  سکوت او کار را برای ناقضان آزادی اطلاعات آسان تر می کند.  او وظیفه دارد که رعایت قانون اساسی را تأمین کند و مسئول آنچه که برسر ایرانیان می آید، است».

در پی نوشت گزارش سازمان گزارشگران بدون مرز اعلام شده که جمهوری اسلامی در زمینه نقض آزادی اطلاعات در شمار سرکوبگرترین حکومت ها است و در میان ۱۸۰ کشوری که درسال ۲۰۱۴ توسط “فهرست آزادی بیان در جهان” به وسیله گزارشگران بدون مرز تدوین شده، در ردیف ۱۷۳ قرارگرفته است!

در درستی، دقت و مستند بودن گزارش سازمان گزارشگران بدون مرز کمترمی توان تردید کرد.  اما، آنچه که این سازمان – به دلیل این که حیطه کارش تنها روزنامه نگاری و گزارشگری است – نمی گوید، این است که عملا همه مردم ایران در زندانی بزرگ به وسعت خاک ایران در اسارت نظام پلید و اهریمن صفتی هستند که آیت الله خمینی ۳۵ سال پیش با دروغگویی و “خدعه” بنیان نهاد: زندانی با ۷۸ میلیون زندانی!

* شهباز نخعی نویسنده در حوزه ی مسائل سیاسی، ساکن اروپا و از همکاران شهروند است.

Shahbaznakhai8@gmail.com