مراسم شمع افروزی به مناسبت به رسمیت شناختن کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷توسط پارلمان کانادا
شهروند– دوشنبه یکم سپتامبر مصادف بود با اولین سالگرد به رسمیت شناختن کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۹۸۸ (۱۳۶۷) توسط پارلمان کانادا.
پنجم جون ۲۰۱۳ پارلمان کانادا ، لایحه ی کشتار زندانیان سیاسی ایران در تابستان ۱۳۶۷ را مورد بررسی قرار داد و به اتفاق آرا، تحت قانون بین الملل، آن را به عنوان جنایتی علیه بشریت به رسمیت شناخت.
سال گذشته گروهی از فعالان سیاسی اجتماعی ایرانی در تورنتو در قالب “کارزار کشتار۸۸″، بعد از دادگاه ایران تریبونال ـ که در اقدامی نمادین جمهوری اسلامی را به جنایت علیه بشریت محکوم کرد ـ لایحه ای را برای طرح در مجلس تهیه کردند. لایحه ی یادشده توسط آقای پاول دوئر، منتقد امور خارجه ی حزب دمکرات نو کانادا (ان دی پی) در پارلمان کانادا عرضه شد و مورد پشتیبانی همه ی احزاب پارلمانی قرار گرفت. گذشته از جنایت علیه بشریت قلمداد کردن کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷، لایحه ی یاد شده با نام گذاری روز اول ماه سپتامبر به عنوان روز همبستگی با زندانیان سیاسی در ایران مبارزات جاری برای تأمین حقوق بشر در کشور را برجسته کرد.
به همین منظور روز شنبه اول سپتامبر اولین سالگرد به رسمیت شناختن این روز توسط دولت کانادا، با مراسم شمع افروزی و سخنرانی در ساعت ۸ شب در میدان مل لستمن برگزار شد.
نهاد مادران علیه اعدام و انجمن ایرانیان سکولار دمکرات این مراسم را فراخوان داده بودند.
برنامه با سخنرانی نسترن نیکی علیی از مسئولان انجمن ایرانیان سکولار دمکرات(سکولارهای سبز سابق) شروع شد.
او سخنانش را با شعری از زنده یاد سیمین بهبهانی شروع کرد با این مطلع: شمشیر خویش بر دیوار آویختن نمی خواهم/ با خواب ناز جز در گور آمیختن نمی خواهم/ شمشیر من همین شعر است پر کارتر ز هر شمشیر/ با این سلاح شیرین کار خون ریختن نمی خواهم/ جز حق نمی توانم گفت، گر سر بریدنم باید/سر پیش می نهم وز مرگ پرهیختن نمی خواهم.
او در ادامه از نقش مهم سیمین بهبهانی هم به عنوان شاعری توانا و معترض و هم به خاطر کوشش های ایشان در راه مبارزه برای تحقق حقوق زنان و حقوق بشر در ایران یاد کرد.
و سپس به موضوع به رسمیت شناختن اول سپتامبر به عنوان روز همبستگی با زندانیان سیاسی در ایران توسط دولت کانادا اشاره کرد و ضمن قدردانی از این مسئله بیانیه انجمن ایرانیان سکولار دمکرات ایران را که خطاب به پارلمان کاناداست خواند. در این بیانیه از جمله آمده است: “ارتکاب جنایاتی چون اعدام دستجمعی و یا اعدام های روزانه در سطح شهر، بریدن و یا جدا نمودن اعضای بدن “خلافکاران” و به بند کشیدن و زندان خبرنگاران و فعالان سیاسی و اجتماعی و عقیدتی گوناگون که پیگیر حقوق و آزادی های بنیادی خود می باشند، همواره روش اجرایی عادی رژیم جمهوری اسلامی در ایران بوده است. از این رو بیان همبستگی صمیمانه پارلمان کانادا با مردم ایران و همستان ایرانیان در کانادا در زمینه یافتن راهی برای پاسخگویی و رسیدگی و شناسایی عوامل و ریشه های ترور و سرکوب دولتی سودمند بوده است.
جمهوری اسلامی زیر پوشش مذهب و عدالت رژیم سرکوب و ترور را در مقابل زنان و فعالان جامعه مدنی و اقلیت های گوناگون(مذهبی، قومی، جنسیتی) بنیان گذارده است….”
همچنین این بیانیه به لیستی از زندانیان سیاسی و فعالان عقیدتی اشاره کرد، که برای تمام اعضای پارلمان کانادا فرستاده شده است. این فهرست دربرگیرنده اسامی کسانی است که پیش از آن شناسایی شده و نام آنان در فهرست دکتر احمد شهید فرستاده ویژه سازمان ملل متحد و چند سازمان مدافع حقوق بشری شناخته شده دیگر آورده شده است.
علیی در پایان سخنان خود به معرفی انجمن ایرانیان سکولار دمکرات که پیش از این با نام انجمن سکولارهای سبز تورنتو فعالیت می کردند، پرداخت و اهم اهداف آن را برشمرد.
پس از آن آرشاک شجاعی گرداننده برنامه از دکتر رضا مریدی نماینده پارلمان انتاریو که هم اکنون در دولت انتاریو در سمت وزیر مسئولیت دو وزارتخانه ی”پژوهش و نوآوری”، و ” آموزش عالی” را بر عهده دارند، دعوت کرد تا سخنانی ایراد کند. دکتر مریدی ضمن تشکر از مردم و نیز برگزارکنندگان گفت: “همان گونه که اطلاع دارید پارلمان کانادا طی لایحه ای که توسط سه حزب لیبرال، محافظه کار و نیودمکرات (ان دی پی) به پارلمان کانادا ارائه شد روز اول سپتامبر به عنوان روز همبستگی با زندانیان سیاسی ایران اعلام شد و پارلمان فدرال کانادا آن لایحه را با اکثریت تام به تصویب رساند. در کنار آن، لایحه دیگری به تصویب رسید که کشتارهای دهه ۶۰ سال ۱۳۶۷ (۱۹۸۸) به عنوان جنایت علیه بشریت شناخته شد.
رژیم جمهوری اسلامی در سی و پنج سالی که در رأس کار هست مرتب و مرتب به جنایت علیه بشریت ادامه داده است و در سال ۱۹۸۸ این جنایت را به شدت خود رساند، اما در هیچ یک از این سال ها به جنایت علیه مردم ایران، کشتار، زندانی کردن فعالان سیاسی و ضایع کردن حقوق انسان ها دست نکشیده. کشتار و شکنجه و ضایع کردن حقوق مردم ایران از کارهایی بوده که رژیم در طول سی و پنج سال گذشته ادامه داده است.
ما امروز این جا جمع شده ایم که بخواهیم از آقای خامنه ای زندانیان سیاسی را آزاد کن!
از آقای خامنه ای بخواهیم که در زندان های سیاسی را باز کن!
از آقای خامنه ای بخواهیم کشتار زندانیان و قتل عام زندانیان سیاسی را متوقف کن!
حقوق مردم ایران با هر مذهب و دینی را رعایت کن!
ما از آقای خامنه ای می خواهیم در مملکتی که ۲۵۰۰ سال پیش کشتی هایش را به نام زنان نامگذاری می کردند دست از تضعیف حقوق زنان بردار!
مملکت ما آبستن حوادث بسیار تاریکی ست. آن چه که در عراق و سوریه و در اکراین اتفاق می افتد، مملکت ما مصون از این ضایعات نیست و رژیم به هیچ وجه در فکر این نیست که شرایطی به وجود آورد که مملکت ما را بتواند نجات دهد. ۷۰ میلیون ایرانی در وحشت و ناامیدی به سر می برند….
ما امیدواریم هر چه زودتر این حکومت جمهوری اسلامی برچیده شود و حکومت قانون، عدل و آزادی برپا شود. همان گونه که ما در کشور انتخابی عزیزمان کانادا از مزایای آزادی و زندگی در کشوری دمکرات و آزاد بهره می بریم، مردم ایران هم از همان آزادی ها بهرهمند شوند…”
پس از آن امیر زاهدی از نهاد مادران علیه اعدام در سخنان کوتاه خود از همه ی حضار خواست که علیه اعدام که در واقع قتل دولتی ست مبارزه کنند، و با نه به اعدام و پیوستن به کمپین علیه اعدام، اعتراض رسای خود را به این قتل های دولتی که در واقع پاشنه آشیل نظام جمهوری اسلامی و چشم اسفندیار حکومت اسلامی ایران است. سی و پنچ سال پیش با صدای الله اکبر و با صدای قرآن خیل عاشقان آزادی را به مسلخ می بردند. یک عایش یک آیسیس ۳۵ سال پیش علیه مردمی که قیام کرده بودند و خواهان زندگی بهتر بودند به جان مردم ایران انداختند آن روز که در زندانها این مردم اعدام می شدند و به مادران داغدار، یک بسته شیرینی و قرآن هدیه می کردند آن روز فیس بوک و توئیتر نبود و جمهوری اسلامی با ترس و ارعاب می خواست که این مسائل خاموش بماند. ما فراموش نمی کنیم کسانی که در سال های ۶۰ و ۶۷ و در تمام این سی و پنج سال فرزندان این مملکت را اعدام کردند، زنان را سنگسار کردند، کارگران را اعدام کردند، و عده ای به نام اصلاح طلب هنوز بر سر کارند و نام آن تیر خلاص زنی که بر شقیقه مبارزان کرد و دیگر ملیت ها در سنندج تیر خلاص می زد فاش شده است، نمی دانستند که تنها سی و پنچ سال بعد در خیابان های تورنتو و خیابان های ایران و اروپا و امریکا صدای آن تیرها شنیده می شود و راز این جنایت ها برملا می شود. زاهدی با شعار درود بر مردم ایران و سرنگونی جمهوری اسلامی ایران سخنان خود را به پایان برد.
و سپس دکتر آویده مطمئن پیام همبستگی وزیر امور خارجه کانادا، آقای جان برد را با زندانیان سیاسی ایران خواند:
“کانادا هنوز عمیقا نگران است که جمهوری اسلامی ایران از سیستم دادگاه و زندان به مثابه ابزاری برای سرکوب استفاده می کند. در حال حاضر صدها تن در ایران تنها به خاطر استفاده از حق پایه ای خود برای آزادی بیان، گردهمایی و تشکیل انجمن ها زندانی شده اند.
این فرهنگیان، وکلا، هنرمندان، نویسندگان، دانشجویان، دانشمندان، و رهبران، نه تنها از آزادی خود محروم شده اند، بلکه به طور سیستماتیک توسط مقامات ایرانی مورد بدرفتاری از جمله حمله های خشونت آمیز، شکنجه، تجاوز، و تهدید علیه عزیزانشان قرار گرفته اند و عده ای دیگر هم به سادگی اعدام شده اند.
مقامات ایرانی وجود زندانیان سیاسی در ایران را انکار می کنند، اما این مردان و زنان شجاع ناشناخته نیستند و فراموش نخواهند شد. کانادا تسلیت صمیمانه خود را به کسانی که اعضای خانواده و دوستان خود را به دست دستگاه امنیتی از دست داده اند ابراز می دارد و خواهان آزادی فوری و بدون قید و شرط زندانیان سیاسی و عقیدتی است.”
و سخنران آخر مهوش علاسوندی مسئول نهاد مادران علیه اعدام بود که به نقش مخرب و تروریستی نظام جمهوری اسلامی اشاره کرد و گفت در زمانی که جمهوری اسلامی در ایران به قدرت رسید این همه رسانه های اجتماعی چون فیس بوک و توییتر و.. نبود که از جنایت های آنان که بی شمارند عکس و فیلم بگیرد. اینان همین داعشیان هستند. و با اشاره به عکس معروف اعدام زندانیان کرد چشم و گوش بسته که پاسداری در حال زدن تیر خلاص به آنان است، گفت مگر داعشیان حالا چکار می کنند جز همین کارهایی که جمهوری اسلامی سی و پنج سال پیش شروع کرد. تنها فرقشان این است که داعشیان از ترس شناسایی سروصورتشان را می پوشانند، اما آنها با کمال وقاحت حتی شرم نمی کردند که صورت خود را مخفی کنند.
او در آخر با شعار سلام به زندگی سخنان کوتاه خود را به پایان برد.
شرکت کنندگان در مراسم شمع افروزی، با حمل پوسترها و عکس های زندانیان سیاسی اجتماعی و نیز در دست گرفتن شمع یاد و خاطره زندانیان در بند را گرامی داشتند.
همچنین در طول برنامه صحنه هایی از فیلمی که در مورد زندانیان سیاسی و شکنجه شدن آنان بود، به نمایش گذاشته شد.
گفتنی است که در پیوند با کشتار دهه ۶۰ دو برنامه دیگر در تورنتو برگزار خواهد شد.
اولین برنامه با حضور هادی خرسندی، پرویز صیاد، گیسو شاکری، خسرو شهیدی، پرتو نوری علا، مینا انتظاری، رضا مریدی، امیر خدیر و حسن داعی روز شنبه ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۴ ساعت ۷ شب در ریچموندهیل سنتر برگزار می شود.
دومین برنامه با سخنرانی مهدی اصلانی و نمایش فیلم رضا علامه زاده به نام “با من از دریا بگو” روز شنبه ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۴ ساعت ۶عصر در کتابخانه نورت یورک برگزار می شود.
سخنرانی کامل مهوش علاسوندی اینجا بشنوید
برای دیدن عکس های برنامه به اینجا مراجعه کنید
برای آشنایی بیشتر با دادگاه ایران تریبونال به لینک زیر مراجعه کنید:
https://shahrvand.com/archives/33272
برای اطلاعات بیشتر در مورد تصویب لایحه دولت کانادا به لینک زیر مراجعه کنید:
