کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری
شهروند ـ کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری در بیانیه ای که روز ۱۵ اکتبر ۲۰۱۴ صادر کرد، با اشاره به مذاکرات ۱+۵ ایران با پنج کشور جهان که در وین در جریان است، به کشورهای مذاکره کننده پیشنهاد داد تا در این مذاکرات بر حقوق بشر و حقوق کارگران نیز تأکید کنند. ترجمه ی فشرده ی این بیانیه را در زیر می خوانید.
همانگونه که کشورهای ۱+۵ در وین با دولت ایران ملاقات و مذاکره می کنند، بسیار حیاتی ست که تنها روی موضوع هسته ای تمرکز نکنند. ما کشورهای ۱+۵ را دعوت می کنیم تا روی حقوق بشر به طور کلی و حقوق کارگران به طور ویژه نیز تمرکز کنند.
همان طور که گزارشگر ویژه ی مسائل ایران در سازمان ملل اعلام داشته، وضعیت حقوق بشر در ایران وخیم است. در کنار ناراضیان سیاسی و اقلیت های مذهبی، کارگران نیز از این وضعیت نگران کننده تحت فشار هستند.
۱ـ حق سازماندهی، تظاهرات و اعتصاب ندیده گرفته می شود و کارگرانی که در این راستا حرکت کنند سریعا اخراج می شوند. به بسیاری از سازماندهان مارک آشوبگر، جاسوس، توطئه گر و شورشی می زنند و مجازات می کنند. علاوه بر این، تعداد زیادی از فعالان کارگری به اتهامات جنایی متهم شده و پرونده ی آنان در جریان است. بسیاری از روزنامه نگاران، معلمان و دیگر فعالان اجتماعی یا برای گذراندن دوران محکومیتشان در زندان به سر می برند و یا در انتظار تصمیم نهایی دادگاه در مورد محکومیت خود هستند. حداقل ۱۷۰۰ کوشاگر اجتماعی به دلیل خواست حقوق بنیادی و حقوق کارگری خود 
در حال حاضر در زندان به سر می برند. اعدام ها نیز به صورت متوسط سه اعدام در روز طی یک سال گذشته همچنان ادامه دارد.
۲ـ صنایع بزرگ و کلیدی به طور فزاینده ای نظامی و امنیتی شده اند. روابط صنعتی قابل احترامی در واقع اصلا وجود ندارد.
۳ـ نمایندگان واقعی کارگران در کمیته های کنترل تعیین حداقل حقوق وجود ندارند. این موضوع نقض آشکار حقوق کارگران است. در ایرانی که سال گذشته نرخ تورم آن در بخش کالا و خدمات مصرفی شهری ۴۵درصد بود و حتی برای خدمات اساسی و کالاهای مورد نیاز کارگران ایران، مانند سرپناه (در محله های فقیر)، و مواد غذایی مانند غلات، لبنیات و گوشت نرخ تورم بالاتر بود. در نتیجه ی این سیاست ها، ارزش درآمد کارگران نسبت به سال گذشته به میزان ۴۵ درصد و نسبت به زمان حاضر به کمتر از ۳۰ درصد کاهش یافته است.
۴ـ یکی از مسائل مهمی که کارگران با آن در ایران مواجه هستند، عدم پرداخت دستمزدها است. اعتراض کارگران بیکار و تظاهرات کارگرانی که حقوقشان را شش تا چهارده ماه است دریافت نکرده اند، هنوز نادیده گرفته می شود. در پروژه های بزرگ، پرداخت دستمزد هر چند ماه یک بار به یک رویه تبدیل شده است.
۵ـ تبعیض جنسی و قومی در محل کار هنوز هم به طور گسترده ادامه دارد. به گفته منابع قابل اعتماد و مستقل، دستمزد زنان، به ویژه در کارگاه های کوچک، تنها در حدود یک سوم دستمزد مردان برای کار مشابه می باشد. همچنین، برخی از کارگران مهاجر، بویژه کارگران افغان، دستمزد بسیار کمی دریافت می کنند. از سوی دیگر، در پروژه های نفتی، کارگران خارجی چندین برابر بیشتر از کارگران محلی حقوق دریافت می کنند. دولت سیاست های تبعیض آمیز را ترویج می کند و فعالیت های مسالمت آمیز جنبش حقوق زنان در ایران را با سرکوب سیستماتیک پاسخ می دهد.
۶ـ بخش قابل توجهی از کارگران (در کارگاه های ده نفره و یا کمتر) از قانون کار ـ که از برخی از حقوق کارگران حفاظت می کند ـ حذف شده اند. در واقع، این امر به کارفرمایان فرصت تبعیض علیه کارگران داده است. در عمل، این کارگران، که بخش بزرگی از نیروی کار را تشکیل می دهند، دارای هیچ حفاظت قانونی نیستند. گزارش ها نشان می دهد بیش از ۷۰ درصد از کارگران ایرانی با قراردادهای موقت کار می کنند و هیچگونه امنیت شغلی ندارند.
۷ـ آموزش و بهداشت روز به روز برای کارگران غیرقابل دسترس تر می شود. براساس منابع قابل اعتماد، بیش از سه میلیون کودک از تحصیل محروم اند و بیش از یک میلیون کودک کار می کنند. ایران یکی از بالاترین نرخ های کودکان کار را در دنیا داراست و هیچ بهبودی در کوتاه مدت در چشم انداز قرار ندارد.
در خلال مذاکرات ۱+۵، کشورها این قدرت را دارند که برای بهبود حقوق بشر و حقوق کارگران، رهبران ایران را تحت فشار بگذارند. آنها باید از این موقعیت منحصربه فرد استفاده کنند.
