یک ایرانی هنرمند، بنیانگذار “گروه ۷ ارشدان”/ فرح طاهری

مصطفا ویشدهی: رنگ را دوست دارم و زیبایی های زندگی را!

نامش را به عنوان هنرمند نقاش احتمالا نشنیده اید، زیرا تنها دو سال است که پا به عرصه ی هنر نقاشی گذاشته است.

مصطفا ویشدهی را دوستان و آشنایان به نام “مَسی” می شناسند. چرا؟ توضیح می دهد.

جوانی اش مصادف با دهه ی شصت میلادی، دوران اوج جنبش اجتماعی هیپی ها بوده، جنبشی که از مشخصه های هوادارانش، موی بلند و سبک لباس خاص و شعار صلح و ستایش از دنیای عشق و آزادی بود. او هم با موهای بلند شبیه به مسیح بوده و به همین خاطر در میان دوستان به مسیح مشهور شده.

مسی ویشدهی در هفتمین دهه ی زندگی اش به کار هنر پرداخته و هفته ی آینده نمایشگاهی از نقاشی های او و شش تن دیگر از همراهانش که با یکدیگر “گروه هفت نقاشان ارشد” را تشکیل می دهند، برگزار می شود. او پس از سه هفته

مصطفا ویشدهی در دفتر شهروند و تعدادی از تابلوهایش

نمایشگاه گروهی، یک هفته هم نمایشگاه انفرادی دارد.

اینکه هنرمندی در دوران سالمندی شروع به کار هنری کند، خود برای کنجکاوی به دانستن دلیل آن کافی ست. پس با او به صحبت نشستیم تا راز این کشف دیرهنگام را بیابیم.

متولد ۱۳۲۳ تهران است و دو سال است که نقاشی را شروع کرده. می پرسم، چه شد که اینقدر دیر به فکر هنر افتادید؟می گوید:

ـ زمانی که شما بازنشسته می شوید، حالا یا خودتان بازنشسته می شوید یا بازنشسته تان می کنند، خانه نشینی خیلی مشکل می شود. اداره ی آمار کانادا، آماری داده که بیشترین استرس ها، افسردگی و مشکلات روانی برای سالمندان بعد از بازنشستگی به وجود می آید. این است که احساس کردم باید کاری کنم که از این گرفتاری روانی نجات پیدا کنم و دچارش نشوم و بهترین چیز را برای خودم نقاشی دیدم و زمانی که احساس کردم باید نقاشی کنم به همسرم گفتم، میخوام شروع بکنم. خیلی تعجب کرد برای اینکه ایشان رشته اش نقاشی و هنر بوده و او باید نقاش می شده، اما متاسفانه دنبالش نرفت. او گفت تو که تجربه ای نداری، گفتم من این کار رو می کنم.

از او کمک گرفتید؟  

ـ فقط وسایلش را گرفتم. وسایلی که شاید از ۳۰ سال پیش داشت مثل قلم مو رفت از زیرزمین آورد و ریخت جلوی من و گفت مشغول شو.

خوب کمی به عقب برویم و ببینیم آیا شما هیچ پسزمینه ی هنری داشتید یا به یکباره شروع کردید؟

ـ در تئاتر آناهیتا با مصطفى اسکویى و مهدى فتحى کار کردم و نمایشنامه رستم و سهراب را در دانشگاه تهران روی صحنه بردیم.

پس از گرفتن دیپلم، در سپاه دانش خدمت کردم و پس از آن به انگلستان رفتم و مدرسه ی سینمایی لندن را تمام کردم. بعد یک دوره ی دو ساله ی انیمیشن را در همان مدرسه ی فیلم لندن گذراندم.

گروه هفت ارشدان از راست: مسی ویشدهی، سوزان کلارک، گابریل کرک، جمی مک لین، ایوان تروتر
مری هنسون (بالا) و باربل اسمیت

به هر حال هنر مثل یک زنجیر به هم وصل است؛ نقاشی، سینما، موسیقی، عکاسی، مجسمه سازی و … همه در رابطه اند.

با همسرم که فنلاندی ست همانجا آشنا شدم و ازدواج کردم و بعد از تمام کردن درس در لندن دو سال قبل از انقلاب با او به ایران برگشتم. پنج سال در ایران بودیم. در این مدت برای شرکت های انگلیسی فیلم های مستند از فعالیت هایشان می ساختم، مثل کارهای جاده سازی. برای یک شرکت آمریکایی هم که کارهای طرح و توسعه تلفن می کرد، فیلم های مستند آموزشی تهیه می کردم.

تا اینکه بعد از انقلاب به خاطر سختگیری ها و حجاب اجباری دیگر همسرم نخواست بماند و به همین دلیل راهی کانادا شدیم.

مصطفا ویشدهی بیش از سی سال است که در کانادا با همسرش زندگی می کند و به دلیل زندگی در منطقه ی اتوبیکو، از فضای نورت یورک و منطقه ی ایرانیان به دور بوده و زیاد در فعالیت های جامعه ی ایرانی ـ کانادایی شرکت نداشته، گرچه می گوید ناآشنا نیست و از برنامه هایی که در آنها شرکت کرده بود، یاد می کند.

در کانادا، به کاری متفاوت از تجربه و تخصص اش روی می آورد و دیگر دور و بر هنر نمی گردد تا اینکه در ۶۸ سالگی دیگر از کارش خسته می شود و خود را بازنشسته می کند و همانطور که گفت برای رهایی از خمودگی پس از بازنشستگی به هنر رو می کند.

به او می گویم از ۶۸ سالگی شروع کردی به نقاشی، از ویژگی های کارت بگو و اینکه در این دو سال چند تابلو برای نمایشگاه آماده کرده ای؟

می گوید: من از عکاسی به نقاشی رسیدم. روی اسلاید نقاشی می کردم و همان باعث شد که نقاش شوم چون به نظر خودم کار زیبایی بود. با یک چاقوی بسیار ریز، امولشن روی اسلاید را خط می انداختم و بعد رنگ می زدم. یا اینکه اسلاید را می سوزاندم و رویش کار می کردم. کار بسیار بسیار مشکلی بود حتی چشم هایم را این کار ناراحت کرد. وقتی روی اسلاید قایقران ها کار کردم، دیدم کار جالبیه، و فکر کردم این را تغییرش بدهم به نقاشی. این شیوه ی مخصوص خودم بود. کار روی اسلاید را به هر کس نشان دادم خیلی تشویقم کردند. به هر حال کارهای اولیه ام بیشتر با استفاده از عکس است. عکس هایی که خودم گرفته ام. این تکنیک مخصوص خودم است که تلفیقی از عکس و نقاشی ست.

سبک من امپرسیونیسم و سوررئالیسم است. تابلوهایم همه در قطع بزرگ هستند. بیشتر تابلوها رنگ و روغن و اکریلیک است و در این دو سال۳۰تابلو آماده کرده ام.

برایمان از گروه هفت یا Group of Seven بگویید. چگونه تشکیل شد و چرا تأکید بر هفت نفره بودن؟

ـ هنردوستان حتما گروه هفت در کانادا را می شناسند. گروهی که در سال ۱۹۲۳ تشکیل شدند و هفت نفر بودند، همه مرد، معروفیتشان هم برای نقاشی از مناظر و طبیعت کانادا بوده و شهرت بین المللی دارند و البته همه ی آنها دیگر فوت

مسی ویشدهی کار روی اسلاید را نشان می دهد

شده اند.

من اسم این گروه را گرفتم تا کارهای سالمندان را حول این اسم گسترش بدهم. یک سال و نیم روی این مسئله تحقیق و کار کردم و با افراد بسیاری در این خصوص صحبت کردم و همه استقبال می کردند از اینکه کسی آمده کاری در رابطه با سالمندان انجام دهد.

چیزی که باعث تأسف است این که من با چند ایرانی هنرمند در اینجا تماس گرفتم و گفتم که دارم چه می کنم و خواهان همراهی شدم، اما تنها یکی به من ایمیل زد و گفت وقت ندارد، بقیه حتی جواب ایمیل مرا هم ندادند.

در حالی که من در شهرداری رفته بودم کارهای نقاشی ببینم. کارهای خانمی را دیدم که خیلی خوشم آمد. او دارد از هریس ـ یکی از آن گروه هفت اولیه ـ دنباله روی می کند، وقتی موضوع را با او در میان گذاشتم، آنقدر هیجان زده شده بود که چند بار تکرار کرد “خواهش می کنم منو فراموش نکنید، مرا هم جزو گروه قرار دهید”.

حالا ترکیب گروهتان چه جوری شده از نظر جنسیت و ملیت؟

ـ غیر از من که ایرانی ـ کانادایی هستم شش نفر بقیه کانادایی هستند. چهار خانم و سه آقا هستند و همه هم با تجربه در نقاشی، در نمایشگاه های مختلف شرکت داشته اند و سه نفر از خانم ها کلاس نقاشی دارند و دو نفر از آقایان از طریق نقاشی زندگی می گذرانند. این ترکیب سه مرد و چهار زن خیلی خوب است، چون همیشه دوست داشتم خانم ها بیشتر باشند.

چرا دوست داشتید؟

ـ برای اینکه رابطه ام با خانم ها بهتر است چون منطقی تر فکر می کنند. شاید اگر خانم هنرمندی را در جامعه ی ایرانی می شناختم بهتر به من جواب می دادند، با کسانی که تماس گرفتم همه مرد بودند.

برنامه های آینده ی گروه هفت چیست؟

ـ می خواهیم گروه هفت را گسترش دهیم و کسانی که راغب هستند وارد گروه کنیم و آن را بزرگتر کنیم و وارد بخش های دیگر جامعه شویم و بزرگسالان بیشتری را در کارهای هنری داخل کنیم.

همینطور که با آقای ویشدهی گفت وگو می کنم، کارهایش را هم در سایتش با هم نگاه می کنیم. اکثر رنگ ها شاد است و مرا به یاد کارهای ونگوگ می اندازد. از او دلیل استفاده از این همه رنگ روشن را می پرسم، می گوید:

ـ خیلی ها هستند که متاسفانه زندگی را فقط از نقاط تاریکش می بینند و نقاشانی هستند که بیشتر روی مسائل منفی جامعه کار می کنند. اگر کارهای مرا ببینید همه می گویند خیلی مثبت است چون با رنگ ها کار می کنم. من زندگی را دوست دارم، رنگ را دوست دارم و زیبایی های زندگی را دوست دارم.

هنر نقاشى مغز انسانها را تحریک می کند و به تفکر وامی دارد که انسان باشیم و هرقدر به طرف رنگ هاى روشن تر و زیبایی هاى زندگى حرکت کنیم انسانیت خود را بیشتر تقویت کرده ایم.

او می گوید، کارهای ونگوگ، شاگال، دالی و کلود مونه را دوست دارد.

دلم می خواهد گفت وگویمان را با زندگی خصوصی هنرمند به پایان ببرم. از همسر و فرزندش می پرسم، می گوید:

ـ همسرم در کار مد است و پسرم نویسنده است و با همسر آمریکایی اش در آمریکا زندگی می کند. من هم سالی سه چهار ماه پیش او هستم. من و پسرم داریم آنجا پول جمع می کنیم تا در آفریقا مدرسه بسازیم. با ٢۵٠٠٠دلار می شود در آنجا مدرسه ساخت و ما تاکنون ١٨٠٠٠دلار جمع کرده ایم. همه باید بدانیم که هر جا قلم به دست بچه ای بدهیم، اسلحه را از دستش دور کرده ایم.

نمایشگاه گروهی مصطفا ویشدهی به همراه

Ivan Trotter, Jamie MacLean, Gabriele Craig, Susanne Clark, Bärbel Smith, Mary Hanson

از ۹ تا ۲۷ مارچ ۲۰۱۵ درArt Square واقع در شماره ۳۳۴ خیابان دانداس غربی هر روز از ساعت ۹ صبح تا ۱۱ شب دایر می باشد.

مراسم افتتاحیه نمایشگاه گروهی پنجشنبه ۱۲ مارچ ساعت ۶ تا ۹ شب خواهد بود.

پس از پایان نمایشگاه گروهی، نمایشگاه انفرادی مصطفا ویشدهی به مدت یک هفته از ۲۸ مارچ آغاز می شود.

مراسم افتتاحیه نمایشگاه انفرادی شنبه ۲۸ مارچ ساعت ۲ تا ۵ بعدازظهر با حضور هنرمند برگزار می شود.

تلفن اطلاعات گالری: ۵۲۲۲ ـ ۵۹۵ ـ ۴۱۶

از وبسایت مصطفا ویشدهی دیدن کنید:

www.vishdehiart.com