بر طبق گفته آقای واتسن روانشناس امریکایی، بزرگترین واقعه زندگی پس از تولد ازدواج است که شاید بتوان آن را تولدی جدید شمرد، زیرا سرآغاز یک زندگی جدید می‌باشد. فرق مابین تولد نخستین و تولد دوم در این است که اگر چه انسان هنگام تولد نخستین پدر و مادر خود یا زمان و محل تولد خود را انتخاب نمی‌کند، ولی در تولد جدید حق انتخاب دارد و همسر خود را باید خود برگزیند.
هر چند که ازدواج در آئین بهایی اجباری نیست ولی ازدواج و تأسیس خانواده نهادی بسیار مهم و مقدس تلقی می‌شود، زیرا اتحاد و اتفاق بین زن و شوهر جسمانی، همفکری و روحانی است و خانواده مانند قلعه محکمی است که انسان را از هوی و هوس مصون و محفوظ می‌دازد.
اگر چه مذاکره پدر و مادر با فرزندان در مورد مفهوم و هدف ازدواج و شرایط انتخاب همسر و اصول اساسی سعادت زناشویی در آئین بهایی مطلوب شمرده شده ولی تعیین و یا تحمیل فرد مشخصی از طرف پدر و مادر بر ازدواج مجاز نگشته و والدین حق مداخله و انتخاب همسر را برای فرزندان خود ندارند. در آثار آئین بهایی رابطه زن و شوهر به جامع‌ترین و غنی‌ترین نوع روابط انسانی بیان گشته زیرا اتحادی است که اگر درست ادامه یابد اتحادی ابدی است.
این مطلب لازم به تذکر است که رابطه زن و شوهر و اتحاد و اتفاق بین آنها و سعادت ناشی از آن امری نیست که خود بخود اتفاق بیافتد بلکه چیزی است که مانند همه ارزش‌های عالی باید آن را با سعی و کوشش بدست آورد.
حضرت عبدالبهاء موفقیت در زندگی زناشویی را منوط به شروط زیر دانسته‌اند:
- موافقت جسمانی و عقلانی در میان باشد.
- محبت صمیمی و حقیقی به یکدیگر داشته باشند.
- “چون دو مرغ بر شاخسارهای شجر وحدت و یگانگی بسرایند.”
- “همیشه پر فرح و سرور باشند و سبب سرور قلوب دیگران شوند.”
- “برای دیگران سرمشق باشند.”
- “خانه منظم و مرتب باشد.”
آن حضرت نیز زن و شوهر را از بسیاری اشتباهات برحذر دانسته‌اند که مهم‌ترین آنها بر این شرح است:
- از خلق تنگی و بدبینی نسبت به یکدیگر پرهیز کنند.
- “هر وقت اختلاف نظری بین ایشان تولید شود به منتهی درجه سعی نمایند که آن را بین خود حل کنند و نگذارند خبر آن به خارج سرایت کند.”
- اگر رنجشی از یکدیگر یافتند آن را با صداقت به یکدیگر بیان کنند و بکوشند که هر چه زودتر این کدورت برطرف شود.
- از حسادت و ریا هر دو احتراز کنند.
- هیچ امر مخفی در بین خود نداشته باشند.
عشق مانند گیاه یا گلی است که نیاز به آبیاری مستمر دارد تا ریشه کند و بار و بر آورد و بدین منظور باید همواره روی خوش و خوی خوش به همدیگر نشان دهند، شادی و سرور را که مولد انرژی حیاتی است در خانه منتشر کنند، همیشه با گفتار نرم و خوش دل همسر خود را شاد و آرام نگه دارند، همیشه جستجوی محاسن یکدیگر را بکنند و اگر نقطه ضعفی در همدیگر دیدند آن را در وقت و حال مناسب و با حسن تدبیر به ملایمت و بدون اصرار فقط پس از یادآوری خوبی های او مطرح کنند.
سخن را با بیانی از حضرت عبدالبهاء که چکیده آن قبلاً ذکر شد پایان می‌دهیم:
“خداوند چنان اتحاد و اتفاقی بین زن و شوهر خلق نموده است که هیچکس نمی‌تواند در این دنیا بالاتر از این اتحادی راتصور کند. شما باید دائماً شجر (درخت) الفت و اتحاد خود را با آب علاقه و محبت آبیاری نمائید تا در تمام فصول زندگانی سرسبز و خرم ماند و شیرین‌ترین اثمار (میوه‌ها) را برای شفای آلام ملل و اقوام به بار آورد… وقتی که خداوند به شما اطفال شیرین و نازنین عطا می‌کند خود را وقف تربیت و تعلیم ایشان نمایید تا گل‌‌های جاودان گلزار الهی و بلبلان خوش الحان (صدا) بهشت آسمانی گردند و خادمان عالم انسانی و اثمار (میوه‌ها) شجره (درخت) زندگانی شوند.
خوانندگان عزیز، در صورتیکه مایل به دریافت نسخه‌ای از مقاله فوق از طریق ایمیل هستید و یا راجع به تعالیم بهائی سؤالی دارید لطفا با ما تماس بگیرید: پیامگیر : ۷۴۰۰-۸۸۲-۹۰۵ ، ایمیل: anyquestionsplease@gmail.com
وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهائی : www.reference.bahai.org/fa
