اصلا ربطی به اصغر فرهادی و جشنواره کن ندارد، ما ایرانی ها اصولا خوب فیلم بازی می کنیم. خدا شاهد است اگر هرچه جایزه سینمایی توی دنیا هست بریزند توی یک بقچه و یکجا تقدیم مان کنند، بازهم کم مان است! همین جای مُهری که مقامات کشورمان روی پیشانی شان حک می کنند یک بازی هنرمندانه است و درخورگرفتن جایزه سینمایی. با کمک این جای مهر، چه کارها که نمی توان کرد. می توان حقه بازی ها را پوشاند، خود را آدمی خوب، مومن و مقدس جا زد و با جلب اعتماد دیگران در مناقصه ها و مزایده ها شرکت کرد، به مقامات بالاتری رسید و میلیارد میلیارد به جیب زد. اگر اسم چنین کاری هنر، و چنین اقدامی فیلم بازی کردن نیست، پس چیست؟
مگر هنرپیشه چکار می کند؟ صدای گلوله ای بلند می شود، آقا مثلا تیر می خورد و از اسب به زمین می افتد، مقداری رنگ قرمز یا اگر بخواهند ارزانتر تمام شود، رب گوجه فرنگی می ریزند کنارش و تماشاچی را به آخ آخ و اوخ اوخ وا می دارند. والا به خدا اونهایی که جای مهر را روی پیشانی شان حک می کنند، از آن هنرپیشه درد بیشتری می کشند.
مهر نماز را باید گذاشت روی گاز تا خوب داغ شود و بعد چسباند به پیشانی تر و تازه و از حمام درآمده و حسابی فشار داد تا پوست برشته شود و رنگ بگیرد. هم درد دارد و هم سوزش، ولی امان از خاصیتش! فقط حاج آقا حاج آقا گفتن مردم عادی نیست، مقامی که با کمک این جای مهر می توان کسب کرد است که اهمیت دارد و به درد و سوزشش می ارزد. به خاطر درد و سوزشش آدم چند روزی در خانه می ماند و پماد ضد سوختگی روی آن می مالد تا پوست حالت عادی پیدا کند.
مگر چلوخورش نذری پختن مان فیلم بازی کردن نیست؟ اختلاس می کنیم، احتکار می کنیم، سر هرکس که دستمان رسید کلاه می گذاریم، بعد ظهر عاشورا که شد قیافه یک آدم ننه مرده به خودمان می گیریم و با پختن یک دیگ بزرگ پلو و یک قابلمه خورش قیمه و تقسیم آن بین در و همسایه، خودمان را یک انسان شریف و یک فدائی امام حسین به خدا و خلق خدا قالب می کنیم!
مگر شعار مرگ بر آمریکا دادن و زیرزیرکی با آمریکا مذاکره و مصالحه کردن، فیلم بازی کردن نیست؟ حتمن باید دوربین و سه پایه ای درکار باشد و یک نفر به عنوان کارگردان به آدم بگوید این کار را بکن و آن کار را نکن تا فیلم به حساب بیاید؟
همین مخلصیم، چاکریمی که به ظاهر به هم می گوئیم و در باطن برای همدیگر می زنیم، مگر فیلم بازی کردن نیست؟
وقتی دیگران را با چاخان هایمان به عرش می رسانیم تا خام شان کنیم و کلاه سرشان بگذاریم در حقیقت داریم فیلم بازی می کنیم.
تفاوت کار ما با کار هنرپیشه ها این است که آنها الکی فیلم بازی می کنند، اما ما راستی راستی فیلم بازی می کنیم.
منکر بازی خوب شهاب حسینی و ترانه علیدوستی نمی شوم، اما آنها با کمک کارگردان و حقه های سینمایی در فستیوال کن درخشیده اند، مقامات کشور ما بدون کارگردان و دوربین و سه پایه است که می درخشند. نخل طلای کن و جایزه اسکار انصافن حق سیاستمداران و مقامات کشور ماست!
