شهروند ـ شیوه ی استعفای استفان هارپر، نخست وزیر پیشین کانادا، کاملا با شخصیتیش همخوانی داشت؛ او روز جمعه در سکوت و طی یک ویدیوی کوتاه در فیس بوک از مردم کانادا خداحافظی کرد و از سمتش به عنوان نماینده ی پارلمان حزب محافظه کار کناره گیری کرد، بدون هیچ جنجال تبلیغاتی و کاملا در آرامش و سکوت.
هارپر در واقع روز جمعه زندگی عمومی را ترک نکرد، بلکه کناره گیری را که از مدت ها پیش شروع کرده بود تمام کرد. زمانی که در اکتبر سال گذشته در انتخابات فدرال از حزب محافظه کار شکست خورد، خلاف دیگر سیاست مداران مشهور، هیچ توضیحی بابت تصمیمش مبنی بر کناره گیری به هیچ کسی نداد، نه خبرنگاران نه دیگر مقامات. از آن زمان به بعد تمام وظایفش را در پارلمان متعهدانه انجام داد و به تمام همکارانش این فرصت و فضا را داد که آینده شان را بدون حضور او متصور شوند و برایش برنامه ریزی کنند بدون این که کلامی مبنی بر تصمیمش با کسی در میان بگذارد. در تمام این رفتارهای هارپر نوعی شرافت و افتخار مشهود است، اما سرانجام در ماه جون بعد از ۱۸ سال خدمت در مجلس تحت سمت های مختلف، بدون هیچ جنجال و گفت وگویی عرصه ی سیاست را ترک کرد و رفت.
برای چنین مرد درون گرایی نخست وزیر شدن و حفظ قدرت برای یک دهه شاهکاری بود که درکش برای بسیاری از ما ناممکن است.
هارپر سرانجام به حالت تعادلش بازگشت. هارپر بارها در طول خدمتش به دلایل مختلفی از دیدار با شخصیت هایی نظیر کاتلین وین و باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا سر باز زد و تمایلی به شرکت در مناظرات سیاسی رسانه ای را نداشت. هارپر خودش را متقاعد کرده بود که وظیفه اش تنها سر و سامان دادن به انبوهی از کاغذبازی است.
جانشین او، جاستین ترودو نخست وزیر حال حاضر کانادا، از او به عنوان رهبر حزب محافظه کار به احترام یاد کرد و از فداکاری های خانواده اش در طول دوره ی خدمت وی قدردانی کرد. ترودو همچنین انتقال برازنده ی قدرت توسط وی به حزب لیبرال بعد از شکست محافظه کارها در پاییز سال گذشته را شایسته احترام خواند.
