آرش عزیزی

گفت وگو با احسان حقی، نامزد شورای شهر ریچموند هیل از منطقه ۲

احسان حقی در سال ۲۰۰۲، سی و یک ساله بود که وارد کانادا شد. گذشته دانشگاهی و حرفه‌ای او با هر معیاری درخشان بود: در رشته برق از دانشگاه صنعتی شریف فارغ‌التحصیل شده بود و پس از طی خدمت سربازی،‌ در رشته انرژی فوق لیسانس گرفته بود و پس از مدتی کار در سازمان انرژی اتمی، سابقه کار در شرکت زیمنس آلمان را هم داشت، اما هیچ کدام از این‌ها آقای حقی را راضی نمی‌کرد و او به دنبال اهداف بزرگ‌تری بود. این بود که کانادا را انتخاب کرد.

در رستوران شیراز نشسته‌ایم و در شبی که او برای اولین بار نامزدی‌اش برای شورای شهر ریچموند هیل را در این مجلس عمومی اعلام می‌کند، گپ می‌زنیم.

آقای حقی به شهروند می‌گوید:”کانادا را انتخاب کردم به این خاطر که فکر می‌کردم سرزمین فرصت‌ها است. معتقدم کانادا کشوری است که اگر شما انتظارات معقولی داشته باشید، آن‌را برآورده می‌کند. برای من تا به حال همین‌طور بوده. هر انتظار معقولی داشتم توانستم به آن دست پیدا کنم.”

از آقای حقی در مورد مسیر زندگی‌اش پس از آمدن به کانادا می‌پرسم و او برایم تعریف می‌کند:”من وقتی وارد اینجا شدم، چون خانواده داشتم هدف اصلی‌ام تامین زندگی خانواده‌ام بود. برای همین وارد کارهای تعمیرات ساختمانی شدم.” در این میان بود که او با فردی به نام تونی آشنا شد:”این آقا خیلی به من کمک کرد. من تحصیلات مهندسی داشتم ولی برایم مهم بود زندگی خانواده‌ام درست بچرخد. در مدت خیلی کوتاهی وارد کار ساختمان شدم و در آن‌جا شروع به کار کردم. در یکی از ساختمان‌ها با تونی آشنا شدم و وقتی فهمید تحصیلاتم در چه حد است از من خواست به فکر ورود به رشته مدیریت ساختمان باشم.”

این آشنایی تأثیر مهمی در زندگی آقای حقی داشت و او به تحصیلات در رشته مدیریت ساختمان پرداخت و جواز کار در این زمینه را گرفت تا جزو تعداد به نسبت محدود مدیران ثبت‌شده ساختمان در استان انتاریو باشد.

اتفاقا همین آقای تونی که هنوز هم رئیس آقای حقی است (در ساختمانی در اتوبیکوی تورنتو) در مجلس حضور داشت و یکی از سخنرانان بود که حمایت خود از نامزدی آقای حقی را اعلام کرد و برای حضار از قابلیت‌های او گفت.

قدم بعدی در “نردبان ترقی” برای احسان حقی ورود به دنیای سیاست شهری است. او از ماه فوریه نامزد شورای شهر ریچموند هیل شده و به گفته خودش اولین فرد ایرانی است که تصمیم گرفته این کار را بکند. اول نامزد منطقه ۳ بود و اکنون نامزدی خود را به منطقه ۲ تغییر داده است.

آقای حقی البته این را ورود به سیاست نمی‌داند و امور شهرداری را بیشتر “اجتماعی” می‌داند. او می‌گوید:”این یک کار اجتماعی است. من نمی‌خواهم خودم را وارد سیاست بکنم. چون شاید سیاستمدار خوبی نباشم ولی مطمئنم از نظر کارهای اجتماعی توانایی خوبی دارم.”

حقی می‌گوید که تجربه‌اش در زمینه مدیریت ساختمان عامل اصلی است که به او توانایی خدمت در سمت به این مهمی را می‌دهد. او، که محل کارش در اتوبیکوی تورنتو است، تعریف می‌کند که انگیزه‌اش از ورود به سیاست شهری را پس از برخورد با یکی از اعضای شورای شهر تورنتو گرفته است:”وقتی من ایشان را دیدم متوجه شدم که این شخص اطلاعی از هیچ چیز ندارد. ایشان از نظر بی‌اطلاعی واقعا نوبر بود. با خودم گفتم که اگر چنین شخصی به عنوان نماینده مردم هست، با توانایی‌هایی که او دارد نمی‌تواند به مردم خدمت کند. من احساس می‌کنم خودم این توانایی را دارم و درست است که مدت کوتاهی در کانادا بوده‌ام ولی فکر می‌کنم کانادا اینقدر به من داده که امروز نوبتش باشد من به مردم خدمت کنم. من با این هدف مقدس ثبت نام کردم و امیدوارم موفق بشوم. با توکل به خدا.”

آقای حقی گرچه می‌گوید غیر سیاسی است و سعی می‌کند نظر سیاسی مستقیمی ندهد، اما وقتی نوبت صحبت از عقایدش در مورد سیاست‌های شهرداری می‌شود، بر خلاف بسیاری نامزدهای دیگر، واضح و شفاف صحبت می‌کند و از برنامه‌هایش می‌گوید.

از او در مورد شهرداری دیو بارو می‌پرسم و می‌گوید عموماً “شهرداری ریچموند هیل دارد خوب اداره می‌شود. این شهر از امن‌ترین شهرهای کانادا است. بالاترین تحصیلات دانشگاهی را در کانادا دارد، ولی می‌تواند بهتر هم بشود.” حتی راجع به شهرداری تورنتو هم نظرمند است و البته کمی عجیب است که از نظر مثبتش راجع به دو نامزد می‌گوید که تا حدود زیادی در دو نقطه مقابل هم قرار دارند: “راجع به پیشینه دو نفر از نامزدها تحقیق کردم، یکی آقای اسمیترمن و دیگری آقای فورد. فورد در همان منطقه‌ای است که من کار می‌کنم و افتخار داشتم او را ببینم. اسمیترمن هم در پارلمان بود و وزنه مهمی است. فکر می‌کنم هر کدام از این آقایان انتخاب بشوند می‌توانند کارهای خوبی انجام بدهند.”

حقی البته دوباره تاکید می‌کند که “نمی‌خواهم خود را وارد مباحث سیاسی بکنم” چرا که”شهر باید توسط مردم اداره شود و نه احزاب.”

او این نظرش را بسط هم می‌دهد و می‌گوید:”من می‌خواهم بتوانم نظر مردم را به شورای شهر ببرم نه این‌که عقب بنشینم و ببینم حزبم به من چه چیزی دیکته می‌کند.”

نوبت برنامه‌ها که می‌شود، آقای حقی چه در صحبت با من و چه در سخنرانی‌هایش و مطالبی که در وب‌سایتش قرار داده به نظر ذهنی فعال و روشن در مورد مسائل شهر ریچموند هیل، که ۷ سال است در آن زندگی می‌کند، دارد. او می‌گوید:”بعضی مواقع تغییر یک پیمانکار همه چیز را عوض می‌کند. اگر شما راضی نیستید از شیوه‌ای که چمن خیابان اصلی درست زده شده خوب باید پیمانکار را عوض کرد و این کار زیاد مشکلی نیست.” این البته به این معنی نیست که او چشم‌انداز وسیع‌تر و دوراندیشانه‌تری ندارد: “من دیدم به ریچموند هیل برای یکی دو سال آینده نیست. من به آینده این شهر، کل منطقه یورک و کل تورنتوی بزرگ و کل انتاریو نگاه می‌کنم. هدف من بزرگ‌تر از این‌ها است. باید ببینیم چه کنیم که مطمئن باشیم ۱۰۰ سال دیگر هم همین موقعیت امروز را داشته باشیم. با این روش که پیش‌ می‌رویم به هیچ‌ کجا نمی‌توانیم برسیم. تنها راه حفظ محیط زیست، صرفه‌جویی است.” او سپس برای شهروند تعریف می‌کند که چطور در ساختمانی که در آن کار می‌کند با تعویض ۳۰۰ توالت ماهی یک میلیون لیتر در آب صرفه جویی کرده است و دوست دارد اقدامات مشابه را در سراسر ریچموند هیل تکرار کند.

نامزدهای ایرانی در انتخابات شهرداری ریچموند هیل

با توجه به حضور وسیع ایرانیان ریچموند هیل، که نزدیک به ۷ درصد رای‌دهندگان این شهر را شامل می‌شوند، تعجبی نیست که پس از ورود یک کانادایی‌ ایرانی‌تبار به مجلس استانی انتاریو از این شهر (دکتر رضا مریدی) ایرانیان امسال در انتخابات شهرداری این شهر هم حضوری پر‌رنگ داشته باشند.

امسال علاوه بر احسان حقی، سه ایرانی‌تبار دیگر نیز قدم به رقابت برای ورود به شورای شهر ریچموند هیل گذاشتند. لیلا بخت‌آزاد و مهدیه حاجی قاضی که پیش از این گزارش آغاز کارزار انتخاباتی آنها را خوانده اید و سومی، مهرداد صبوحی، که به مدیریت دبیرستان و‌ آکادمی هنرهای صبوحی مشهور است. قبلا قرار بود حقی و حاجی‌قاضی و صبوحی با هم و با سایر نامزدها برای کرسی منطقه ۳ ریچموند هیل رقابت کنند. شاید به این دلیل که دیوید کوهن، که بیش از ۲۲ سال نماینده این منطقه در شورای شهر بود، اعلام کرده بود دیگر نامزد این منطقه نمی‌شود (آقای کوهن، که در شماره پیش مصاحبه مفصل ما با او را ‌خواندید، در عوض نامزد نمایندگی ریچموند هیل در شورای منطقه یورک شده است.) گرچه آقای صبوحی به خبرنگار شهروند گفت:”اگر کوهن هم بود در مقابلش نامزد می‌شدم تا شکستش دهم.” به هرحال اما در چند هفته گذشته شاهد تحول جدیدی بودیم و آن‌ این‌که آقای حقی و خانم حاجی‌قاضی تصمیم گرفتند از منطقه ۳ به منطقه ۲ کوچ کنند که در آن‌جا نیز آرنی وارنر که دو دوره نماینده منطقه دو بوده امسال تصمیم گرفته نامزد نشود.

با این حساب در انتخابات لیلا بخت‌آزاد برای منطقه ۱، احسان حقی و مهدیه حاجی‌قاضی برای منطقه ۲ و مهرداد صبوحی برای منطقه ۳ نامزد خواهند بود. کار لیلا بخت‌آزاد البته از بقیه مشکل‌تر است چرا که باید در مقابل گرگ بروس بایستد که در دوره قبلی نماینده منطقه یک در شورای شهر بوده و اکنون دوباره نامزد شده است.

آقای حقی می‌گوید حضور این همه ایرانی در انتخابات “باعث خوشحالی است.” او می‌افزاید:”جامعه ایرانی به این نتیجه رسیدند که خود را وارد این مسائل بکنند و در اداره شهرشان سهیم شوند.” او می‌گوید با آقای صبوحی و خانم حاجی‌قاضی دیدار کرده و “نظر هر سه نفر ما این است که حضور ما نشان‌دهنده آزادی ما است و طرز فکر درست ما که می‌خواهیم خدمتی به این شهر بکنیم.”

باید دید با حضور این چند نامزد خوش‌فکر، آیا شاهد حضور هیچ ایرانی به شورای شهر خواهیم بود. یا نه.

منطقه ۲ ریچموند هیل مناطق شمال میجر مک، جنوب استوفویل،‌ بین خیابان‌های یانگ و بی‌ویو را شامل می‌شود.

شهروند سعی کرده است مسائل انتخابات شهرداری ریچموند هیل و سایر شهرهای منطقه تورنتوی بزرگ، و بخصوص حضور ایرانیان در این میان را پوشش ‌دهد.