رقص آئینی “آب”؛ پروژه فرهنگی دیگری از هنرمند رقصنده، ساشار ظریف
به زودی در تورنتو شاهد پروژه ی فرهنگی دیگری از ساشار ظریف خواهیم بود. این برنامه ی چند روزه شامل رقص با عنوان Water, Go Rivering (آب روان شو)، ویدیوی هنری کار Jeremy Mimnagh و نمایشگاه عکس سهیل قربان دایی پور و … خواهد بود.
این برنامه دو هفته ادامه خواهد داشت. ساشار و هنرمندان همراهش، طی این مدت یک نمایش رایگان برای مهاجران و پناهندگان تازه وارد در همکاری با سازمان های کاستی و Skill for Change و سایر سازمان های مربوطه، اجرا می کنند. ساشار در این رابطه به شهروند می گوید:”این برنامه ی رایگان بویژه برای من خیلی اهمیت دارد، زیرا که ما که به صورت مهاجر به اینجا آمدیم نباید فراموش کنیم از کجا آمده ایم و من دوست دارم ارتباطم را به این شکل با این موضوع حفظ کنم. این کار همچنین به من کمک می کند که بر روی تعهد هنری و آگاهسازی سیاسی ـ اجتماعی جامعه ی خودم تمرکز داشته باشم.” 
ساشار می افزاید:”من تلاش دارم که نه سرگرمی بلکه تغییر به وجود بیاورم و امیدوارم این مشارکت به مثابه ی قطره ای صلح آمیز در دریای پرتلاطم جهان امروزین مان باشد.”
نام این نمایش که براساس رقص های شامانی و صوفیانه است “آب روان شو” است. چرا آب؟ ساشار می گوید:” من از آب به عنوان الگوی اکتشاف ریشه های هویتی استفاده کرده ام. آب به طور ذاتی شکل و فرمی از خود ندارد، بلکه به شکل ظرفی درمی آید که آن را پر می کند. آب زلال است، منعطف است و آزادمنش و جاری. ما هیچگاه به ارزش آب نمی اندیشیم مگر اینکه از آن محروم و به آن محتاج شویم. آب سمبُل پاکیزگی، تازه شدگی و سرچشمه ی حیات و زندگی ست. در عین حال می تواند منبع تخریب هم باشد یعنی هم منبع زندگی و هم مرگ توأمان، با الگو گرفتن از این ویژگی سعی کردم تا درون مایه ی هویت را که بین تمام فرهنگ ها مشترک است، بیابم. ارتباط ما با دنیای پیرامونمان یا هویتمان اگر راکد و ساکن باشد، مثل آب راکد آلوده خواهد شد. ما باید به طور مدام حرکت کنیم و تکامل پیدا کنیم و پیشرفت بیشتری در هویت مان داشته باشیم. نباید در گذشته متوقف شویم. فکر می کنم این یکی از نکات اساسی و مهم برای فرهنگ های شرقی بویژه آنهایی که با اسلام درآمیخته اند، باشد.”
ساشار می گوید که شعر اقبال لاهوری هم الهام دهنده ی او بوده:
ساحل افتاده گفت: «گر چه بسی زیستم
هیچ نه معلوم شد آه که من کیستم.»
موج ز خود رفته ای، تیز خرامید و گفت:
«هستم اگر می روم، گر نروم نیستم.»
موسیقی این نمایش ترکیبی از موسیقی کلاسیک ایرانی و موسیقی معاصر دهکده جهانی ست. استاد پیروز یوسفیان و Eric Cadesky آهنگسازان این قطعات هستند.
در رقص آئینی “آب” ساشار را سه تن از رقصنده های کانادایی Yvonne Ng, Lucy Rupert و Heidi Strauss همراهی می کنند. بسیاری از هنرمندان همراه ساشار همچون خود او، یا برنده جایزه های معتبر هنری بوده اند و یا نامزد دریافت آن جوایز، و این نشاندهنده ی کیفیت بالا و حرفه ای برنامه ی در پیش رو می باشد.
ساشار ظریف هنرمند رقصنده و طراح رقص مقیم تورنتو دانش آموخته ی کنسرواتوار موسیقی و رقص جمهوری آذربایجان و فوق لیسانس رشته رقص از دانشگاه یورک کاناداست. مطالعات او روی رقص های هندی، ازبک، تاجیک، افغان و رقص سنتی ایرانی است. ساشار ظریف عضو کمیته رقص شورای هنرهای تورنتو و همچنین عضو هیئت مدیره رقص انتاریو است.
ساشار فرزند مهاجرت است. او می گوید:”من در یک خانواده ترک مهاجر به دنیا آمدم. مادربزرگم، شب و روز از عشق آباد و باکو صحبت می کرد و اینکه چطور از یک جایی آمد به یک جای دیگر. پدر و مادرم ایران به دنیا آمدند. ایران بزرگ شدند، ولی مهاجرت را مادربزرگم به ما شناساند.” مادربزرگی که در باکو رقصنده بوده و هم او قدم های موزون اولیه را به ساشار کوچک آموخت. ساشار بعدها با خانواده به هند رفت، و بعد ترکیه و بعد کانادا. از سالهای اول ورود به کانادا (۱۹۸۸) به کارهای فرهنگی مشغول شد. او انجمنی به نام “انجمن هنرهای چند فرهنگی” درست کرد و در همین رابطه آموزش و پرورش تورنتو جایزه Trustee’s Award را به او اهدا کرد.
او جایزه مهم پیشگامان هنر ـ هنر مهاجرت را دریافت کرد و لقب سفیر Multiculturalism & Diversity هنری را از سازمان کانادایی Skills for Change گرفت. در سال ۲۰۰۶ جایزه پاولا سیترون جشنواره بین المللی رقص تورنتو را از آن خود کرد و در سال ۲۰۰۸ نامزد جایزه معتبر هنری دورا برای رقص مهاجرت شد. پروژه رقص مهاجرت ساشار از تجربه ی جابه جایی های بزرگ در طول زندگی اش الهام گرفته است.
ساشار ظریف، فستیوال رقصندگان صلح را پس از واقعه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ بنیان گذارد که اکنون به یک فستیوال مهم بین المللی تبدیل شده است. او کارشناس رقص های شامانی و صوفیانه است و می کوشد در کارگاه های آموزشی خود ضمن ایجاد همدلی میان ناهمزبانان، پلی بزند میان رقص و هویت در دنیای چند فرهنگی.
ساشار با زبان رقص در کانادا ـ که امروز وطن دومش محسوب می شود ـ تا مراکش، مغولستان، جمهوری آذربایجان، کشورهای اروپای غربی، کره جنوبی، هند، برزیل، آمریکا، مجارستان، جمهوری چک و بوسنی بین فرهنگها پیوند ایجاد کرده است.
ساشار در طراحی رقص ها از رقص های فولکلوریک کشورهای مختلف از جمله ایران الهام می گیرد. او رقص را وسیله ای برای ایجاد تفاهم فرهنگی می داند و می گوید، برایم مهم است که به فرهنگ من به عنوان چیزی تزئینی نگاه نشود. فرهنگ من غنی ست و می خواهم آن را نشان دهم.
در کنار رقص آئینی “آب”، نمایشگاه عکس نیز در همان مکان دائر است که دیدار از آن رایگان خواهد بود. سهیل قربان دایی پور عکاس مستعد ایرانی با هدایت “هستی میرهادی”، عکس های خود را به نمایش می گذارد که از ۲۳ سپتامبر تا ۲ اکتبر (بجز ۲۷ و ۲۸ سپتامبر) همه روزه از ساعت ۶ تا هفت ونیم می توانید از نمایشگاه دیدن کنید.
در این دو هفته کارگاه آموزشی هم برگزار خواهد شد.
دوم اکتبر با “عبور آبها”، شب سفید تورنتو Nuit Blancheـ که در این شب مکان های هنری و تاریخی از شب تا صبح به روی مردم هنردوست باز است ـ جشن گرفته می شود.
اطلاعات بیشتر را در زیر می خوانید:
WATER, Go Rivering
The Theatre Centre
۱۰۰-۱۰۸۷ Queen Street West
Toronto, M6J 1H3
Performances:
September 23 to 25 – ۸:۰۰ p.m.
September 26 – ۲:۳۰ p.m.
September 29 to October 2 – ۸:۰۰ p.m.
Exhibition:
September 23 to October 2 (except September 27-28) – ۶ to 7:30 p.m.
Workshops:
September 25 – ۶ to 7 p.m. (Water Dance Rituals of Central Asia, Culture Days Event)
September 26 – ۴ to 6:30 p.m. (Water Dance: Ebb and Flow)
September 26 – ۷ to 9 p.m. (Sufi Shamanic Dance Rituals)
Box office 416-538-0988 (Mon-Fri, 9am-5pm); by email boxoffice@theatrecentre.org
Tickets for performance: $22; $18 for students/CADA
Exhibition: Free admission
Workshops: $25; $20 with show
Culture Days Workshop: Free admission
Celebrating Toronto’s Nuit Blanche with CROSSING WATERS
October 2nd 10pm – 4am
Free admission
