بنیاد برومند- مهوش شهریاری، از رهبران جامعه بهایی که گاهی با نام خانوادگی همسرش، ثابت شناخته می‌شود، پس از تحمل حدود ده سال زندان که در یک دادگاه غیرشفاف، ناعادلانه و بدون طی شدن روند دادرسی عادلانه به آن محکوم شده بود، آزاد شد. خانم شهریاری به همراه ۶ تن دیگر از رهبران جامعه بهایی، طی چند ماه از زمستان ۸۶ تا بهار ۸۷ بازداشت شدند. این هفت نفر طی دوران بازداشت متحمل رفتارهای تحقیرآمیز، انفرادی‌های طولانی‌مدت، فشارهای روانی و فیزیکی قرار گرفتند.
اتهامات این زندانیان عقیدتی شامل “جاسوسی برای اسرائیل”، توهین به مقدسات” و “تبلیغ علیه نظام” می‌شد که برای بسیاری از بهاییان تکرار شده است. ادامه روند بازداشت رهبران جامعه بهایی باعث نگرانی‌های داخلی و بین‌المللی شد ازجمله گزارشگر ویژه حقوق بشر در امور ایران از “طی نشدن روند دادرسی عادلانه و محاکمه منصفانه” انتقاد کرد.
وکیل این زندانیان، شیرین عبادی، تنها ساعتی پیش از برگزاری دادگاه موفق شد با موکلانش دیدار کند. او طی اظهارنظری صراحتاً اعلام کرد که با مطالعه ی پرونده هیچ مدرکی دال بر صحت این اتهامات علیه موکلانش وجود ندارد. او افزود:
“من سرپرست تیم وکالت این هفت بهایی هستم. پرونده‌های آنان را به‌دقت مطالعه کرده‌ام. کوچک‌ترین مدرکی دال بر اتهامات وارده بر آنها وجود ندارد.”
دستگیری و حبس این هفت نفر واکنش‌های بین‌المللی بسیاری را در برداشت و سازمان ملل متحد، دولت‌ها و رسانه‌های سراسر دنیا خواستار آزادی آنها شدند. در سال ۲۰۰۱، خانم ناوی پیلای، کمیسیونر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، از این که «محاکمهٔ این افراد از شرایط قانونی لازم برای محاکمهٔ عادلانه برخوردار نبوده ابراز نگرانی عمیق کرد».
همچنین در سال ۲۰۱۴ بان‌کی‌مون، دبیر کل سازمان ملل متحد، در گزارشی خواستار «آزادی بدون قید و شرط» این افراد از زندان شد.
مهوش شهریاری در حالی دوران زندان خود را به اتمام می‌رساند که تبعیض مذهبی علیه بهاییان ایران رو به افزایش است. خانم بانی دوگال، نماینده ی ارشد جامعه ی جهانی بهایی در سازمان ملل متحد در نیویورک گفت: «اگرچه خبر آزادی خانم ثابت پس از گذراندن دوران محکومیتش تغییر مثبتی است اما به معنای پایان آزار و اذیت‌های بهاییان ایران نیست.”
“واقعیت این است که خانم ثابت پس از ده سال به جامعهه ی بهایی بازمی‌گردد که به طرق مختلف تحت‌فشار فزاینده است. به‌علاوه، خانم ثابت طبعاً منتظر آزادی شش همکار خود خواهد بود که همچنان به‌طور ناعادلانه زندانی هستند.”
در سال‌های اخیر، آزار و اذیت و فشار اقتصادی علیه بهاییان افزایش یافته است. جامعهٔ جهانی بهایی در نامه ی سرگشاده‌ای به رئیس‌جمهور ایران، آقای حسن روحانی، این آزار و اذیت‌ها را «آپارتاید اقتصادی علیه بخشی از جمعیت ایران» خوانده است. از سال ۲۰۱۳ تا به امروز صدها مغازه و محل کسب‌وکار بهاییان مهروموم شده است و خانواده‌های بسیاری درآمد خود را از دست داده‌اند.
خانم دوگال بیان کرد: «محاکمه و نحوهٔ برخورد با هفت عضو پیشین یاران نشان‌دهندهٔ نوع رفتار با کل جامعهٔ بهایی ایران است. در طی حدود ۴۰ سال، بیش از ۲۲۰ بهایی به قتل رسیده‌اند، صدها نفر زندانی شده‌اند و کل جامعه به‌کلی از احراز شغل‌های دولتی و تحصیلات دانشگاهی محروم بوده است.”
بعدازآن که در دهه ی۱۹۸۰ مؤسسات بهایی از طرف دولت غیرقانونی اعلام شد، گروه «یاران» که حال منحل شده است با اطلاع کامل و موافقت مسئولین حکومتی ایران تشکیل شد. نقش این گروه تأمین حداقل نیازهای مادی و روحانی جامعه ی بهایی ایران بود. باوجوداین، حکومت این هفت نفر را دستگیر کرده و در ابتدا هر یک از آنها را به بیست سال زندان محکوم کرد. سپس، محکومیت آنها با اجرای دیرهنگام یک تبصره ی قانون جزایی مصوبه سال ۲۰۱۳ به ده سال زندان کاهش یافت.
خانم ثابت در زندگی شخصی خود نیز با آزار و اذیت روبه‌رو بوده است. او قبل ازآن‌که به خاطر بهایی بودن شغل خود را از دست دهد، معلم و مدیر مدرسه بود و با کمیته ی ملی سوادآموزی ایران همکاری داشت. دردناک آنکه از جمله وقایع خانوادگی بسیاری که خانم ثابت به دلیل زندانی بودن از دست داد حضور در مراسم شادی موفقیت‌های تحصیلی دخترش بود.
منبع: جامعه جهانی بهاییان/۲۸شهریور ۱۳۹۶
