اگر چه برای بیمه گران و همه کسانی که در این حرفه مشغول به کار هستند حرف و حدیث های متفاوتی اعم از “جوک” و ” خاطره” بیان می شود ولی به جرات می توان اذعان داشت که هنوز پایه و اساس بیمه بر روی عملکرد “اکچورها” همان آمارگران بیمه ای استوار است و به عبارت دیگر عملکرد و ماحصل هر ۵۰ سال مد نظر قرار می گیرد تا بتوان آثار زیانبار یا مثبت آن را بر روی سال های بعدی تعمیم داد. ساختار بازار بیمه در آمریکای شمالی و بخش اعظم قاره اروپا و حتی آسیای دور و میانه به این صورت است که حدود ۴۰% بازار در اختیار بیمه عمر، درمان و حادثه ( اشخاص) است و مابقی رشته بیمه های اموال، اشیاء و مسئولیت می باشد از این رو هنوز اکچورها و تحلیلگران ریسک در آن دو رشته آثار مرگ و میر (درصد امید به زندگی) و آثار خرابی های حاصله از سیل، زلزله، توفان، صاعقه و همه بلاهای طبیعی را در طی ۵۰ سال بررسی و برای یک دوره ۲ لی ۵ ساله حق بیمه ها را تعیین می کنند. پس شاید بتوان آن را همان روش سنت و عرف دانست.
از جانب دیگر سیر پیشرفت در علم به گونه ای بوده که عوامل بسیار جدیدی در زندگی روزمره دخیل شده که حتی ۱۰-۵ سال قبل هم وجود خارجی نداشته، و لذا این ریسک ها را نمی توان در یک دوره ۵۰ ساله بررسی کرد از آن جمله می توان به کلاهبرداری های اینترنتی، هکرها و دزدی هویت برای انجام عملیات تروریستی اشاره کرد. از جانب دیگر ریسک های دیگری هم وجود دارند که اگر چه تعداد تحقق آنان بسیار کم بوده (۱ الی ۲ مورد در ۲۵ سال گذشته) ولی آثار زیانبار آن بسیار گزاف است از قبیل انفجار راکتور چرنوویل در روسیه بر اثر خطای انسانی و تکنولوژیک یا نشت رادیو اکتیو در راکتور اتمی ژاپن بر اثر سونامی.
در این موارد تحلیلگران ریسک از ابزارهای بسیار جدیدی بهره می برند که به شبیه سازی ریسک در دنیای مجازی معروف است و به این صورت عمل می کند که با کمک نرم افزاری اقدام به ساختن و شبیه سازی محیط ریسک می کنند و سپس اجازه می دهند تا آن ریسک تحقق یابد و سپس نسبت به بررسی و اندازه گیری خسارات در فضای مجازی که بسیار دقیق و عملی است، اقدام می کنند. این سیستم با همکاری گروهی از مبتکران و مخترعان علم نرم افزاری انجام گرفته که تصدیق می کنید کاملا بر علم جدید و مدرن متکی است.
دو نمونه یاد شده حکایت از آن داشت که صنعت بیمه تلفیقی از علم جدید و سنت و عرف است و نمی توان آن را رشته ای “ایستا” دانست، بلکه کاملا “پویا” و متحول می باشد.
ذکر نکته مهمی که بیمه را در زمره علوم جدید طبقه بندی می کند همان رابطه مستقیم بانک و بیمه است. قطعا مطلع هستید که به جهت حاشیه بسیار پایین سود در بیمه، اکثر شرکت های بیمه مالک بانک هم هستند تا بتوانند از بخش سرمایه گذاری اقدام به سودآوری نمایند و این دو صنعت را به صورت تنگاتنگ به هم متصل کرده اند، البته سرعت حرکت در صنعت بانکداری بسیار سریعتر از بیمه است و همین مساله باعث شده که این دو موسسه دارای مدیران متفاوت با هدف گذاری های گوناگونی باشند.
در خاتمه این نوشتار لازم می داند به اصل نخستین قرارداد بیمه که هم عرفی و هم مدرنیزه است اشاره نماید که به “اصل اعلای حسن نیت” معروف است، لذا طرفین قرارداد (خریدار بیمه یا همان بیمه گذار) – (شرکت بیمه یا از نظر فنی بیمه گر) و بروکر بیمه کسی که کار تشخیص نیاز بیمه ای و فروش مناسب محصول بیمه ای را متکی به بودجه خریدار تعیین می کند بایستی همه اعتماد و اطمینان کاملی را بر روی هم داشته باشند و اطلاعات صحیح را مبادله نمایند تا در سایه آن قرارداد معقول و منصفانه ای تهیه شود و فقط در این صورت است که امکان داشتن آسایش خاطر برای همه طرفین قرارداد بیمه مهیا خواهد شد.
