جمعه ۲۰ فوریه، مایک کول نماینده مجلس انتاریو از منطقه اگلینتون ـ لارنس، در دبیرستان یورک دل واقع در دافرین ـ لارنس حضور یافت و در جمع دانش آموزان…
شماره ۱۲۱۸ ـ پنجشنبه ۲۶ فوریه ۲۰۰۹
برای داشتن تورنتویی امن، طومار را امضا کنید
جمعه ۲۰ فوریه، مایک کول نماینده مجلس انتاریو از منطقه اگلینتون ـ لارنس، در دبیرستان یورک دل واقع در دافرین ـ لارنس حضور یافت و در جمع دانش آموزان این مدرسه به ایراد سخنرانی پرداخت.
خانم بتی فورد آموزگار درس تعلیمات مدنی میزبان این برنامه بود و خود امر معرفی آقای کول را به عهده گرفت.
مایک کول پیش از اینکه در سال ۹۵ به مجلس انتاریو راه یابد، تجارب بسیاری بویژه به عنوان عضو شورای شهر 
در تورنتو داشته. از دیگر سوابق او تدریس در مدارس، و مربیگری فوتبال است.او همچنین در تهیه و تصویب بسیاری از لوایح کلیدی از جمله ایجاد و حفاظت از کمربند سبز جنوب انتاریو، اجباری نبودن بازنشستگی در سن ۶۵سالگی، نصب دوربین بر سر چهارراه ها برای کنترل عبور از چراغ قرمز، به رسمیت شناختن طب سنتی چین و تحت پوشش درمان عمومی قرار دادن آن و … همکاری داشته است.
آقای کول علاوه بر اینها کار داوطلبانه هم می کند و تاکنون در سه دوره دوی ماراتن شرکت کرده و رکورد او سه ساعت و ۲۹ دقیقه است.
مایک کول در آغاز به تهیه ی طوماری اشاره کرد که در رابطه با گذراندن قانونی مبنی بر مقابله با دارندگان اسلحه بود.بنا به گفته ی آقای کول، چنانچه پلیس اتوموبیلی را متوقف کند و در آن اتوموبیل، اسلحه ای بیابد، باید حق داشته باشد که اتوموبیل و گواهینامه ی رانندگی راننده را توقیف کرده تا تکلیف دارنده ی اسلحه روشن شود.
اگر این طومار با حمایت هر چه بیشتر تورنتویی ها به مجلس ارائه شود، شانس به قانون تبدیل شدن آن بسیار است.با این ترتیب، دارندگان سلاح در انتاریو نمی توانند با توجیهاتی از قبیل "من از این اسلحه در اتوموبیل اطلاع نداشتم" و یا " اتوموبیل متعلق به من نیست" و یا … به آسانی از چنگ قانون بگریزند.
از آنجا که تیراندازی های گاه و بیگاه در خیابان ها و معابر عمومی افزایش یافته، و تعدادی از شهروندان بی گناه در همین رابطه کشته و یا مصدوم شده اند، لازم است که برای اجتناب از این امر و مصون نگاه داشتن شهروندان از آسیب و صدمات وارده، کاری انجام شود.
مایک کول که از سال ۱۹۹۵ در مجلس انتاریو به عنوان نماینده خدمت می کند، در آغاز خطاب به دانش آموزان که از هر ملیتی در میان آنان دیده میشد، گفت: کانادا کشور منحصربه فردی ست. از همه ملیت ها و زبانها و مذاهب در کنار هم زندگی می کنند و کسی نمی تواند به خاطر رنگ پوست و یا ملیت شما را مورد آزار و اذیت قرار دهد.
او در ادامه با اشاره به اینکه سالهای اولیه مهاجرت سالهای سختی ست، افزود:من در ایتالیا به دنیا آمدم و پنج ساله که بودم همراه پدر و مادرم به اینجا آمدم. خانواده من در اینجا بسیار سختی کشیدند. آنها با چهار فرزند در یک طبقه زندگی می کردند. مادرم خیاط بود و سخت کوش و هر روز با اتوبوس به سر کارش در یک خیاطخانه می رفت. وقتی برمی گشت باید به امور پخت و پز و تمیزکاری خانه می رسید. پدرم تحصیلکرده بود و او هم سخت کار می کرد. من وقتی ده ساله بودم و به مدرسه میرفتم، همزمان کار میکردم و روزنامه می فروختم چون اوضاع مالی خانواده خوب نبود.
او با اشاره به وضعیت خود، ادامه داد: وقتی به اینجا می آیید اگر بگویید من از فلان فامیل آمدم و این بودم و آن بودم، کاری انجام نمی دهد. این را بدانید که مادام که سخت کار کنید، راه ها و فرصت هایی در برابرتان قرار می گیرد.
مایک کول در ادامه از دیگر مزایای کانادا و از وظایف و مسئولیت های دولت استانی انتاریو گفت و در این رابطه به پوشش رایگان درمان، آموزش و سایر مزایا اشاره کرد و هر یک از این ها را با مثال هایی از دیگر کشورها روشن تر می کرد. به عنوان مثال گفت: در ایتالیا اگر در بیمارستان بستری شوی باید خانواده برایت غذا بیاورند و خودت پرستار استخدام کنی. در آمریکا چنانچه کار خود را از دست بدهی، بیمه ی درمانی ات را هم از دست داده ای و یک شب بستری شدن در بیمارستان حدود پنج هزار دلار هزینه دارد.
مایک کول به بعضی مقایسه ها از سوی افراد اشاره کرد و گفت: می گویند مشروب و سیگار در آمریکا ارزان تر است. خوب اینجا روی اینها مالیات می گیرند که خرج بهداشت رایگان و ساخت بیمارستان و مدرسه و دیگر خدمات اجتماعی کنند. برای شما کدام مهم تر است؟ سیگار ارزان داشته باشید و یا اگر بیماری سختی گرفتید، نگران هزینه های درمانش نباشید؟
مایک کول به مهمترین مشکل پیش روی مهاجران پرداخت و گفت: دانستن زبان یکی از بزرگترین سدهای پیش پای مهاجران است.
او توصیه کرد که به یادگیری زبان اهمیت بدهید و نگران لهجه و خوب حرف زدنتان نباشید. مایک کول در این رابطه عمه ی خود را مثال زد که بیش از ۶۰ سال است که در تورنتو ساکن است و امروزه ۸۲ سال دارد ولی انگلیسی بلد نیست زیرا به رادیو ـ تلویزیون ایتالیایی گوش می کند، رستوران و فروشگاه ایتالیایی می رود، دوستان ایتالیایی دارد و لزومی به یادگیری زبان انگلیسی ندیده است.
او از همه خواست این روش را در پیش نگیرند و توصیه کرد که دوستان خود را از ملیت های دیگر انتخاب کنید تا مجبور شوید انگلیسی حرف بزنید.
او با عنوان این که وضعیت دانش آموزان تازه مهاجر را درک می کند، افزود: میدانم چالش هایی برای شما در پیش است ولی بدانید همه در وضعیت مشابه قرار داریم. اگر فکر میکنید فلان جا بهتر از اینجاست، اگر آنجا بودید اوضاعتان بهتر بود، یک ضرب المثل است که میگوید "همیشه آن طرف تپه به نظر بهتر میاد." اینطور نیست سعی کنید همین جا که هستید زندگی خود را تثبیت کنید. در هر کامیونیتی که هستید همدیگر را حمایت کنید و احساس خوب به هم بدهید. در این راه آژانس های بسیاری هستند که میتوانند به شما کمک کنند مانند کاستی و …
مایک کول در ادامه سخنانش با اشاره به طوماری که به دانش آموزان برای امضا ارائه کرده بود، گفت: این موضوع را به عنوان یک لایحه به پارلمان انتاریو ارائه داده ام و می خواهم قانون را درخصوص دارندگان اسلحه سخت تر کنم. چنین طرح هایی مادام که حمایت عموم در پشت آن نباشد، به قانون تبدیل نمی شود.
او همچنین از تصویب قوانین دیگری در پارلمان انتاریو یاد کرد از جمله صحبت کردن با تلفن دستی در حین رانندگی از ماه می در انتاریو ۲۰۰ دلار جریمه دارد. قانون دیگر در رابطه با داشتن ۵۰ کیلومتر سرعت بیشتر از حد مجاز است که گواهینامه توقیف می شود. و همچنین کشیدن سیگار در اتوموبیلی که حامل کودکان زیر ۱۶ سال باشد از ژانویه امسال با جریمه مواجه می شود.
سپس به حاضران در جلسه توصیه کرد، همیشه زبان و فرهنگ و هنر خودتان را حفظ کنید و نگران گفتن این نباشید که از کجا آمده اید. وقتی ما آمدیم کانادا، یکی از غذاهای ما پیتزا بود، هر کس می رسید به ما می گفت، اه پیتزا چیه شما می خورید، ولی حالا همه دارن پیتزا می خورند و نه تنها آن که فلافل، شاوارما، پیتا، سوشی و …
مایک کول در پایان توصیه هایش گفت: همیشه به دیگران احترام بگذارید و به داستان دیگران از کشورهای دیگر توجه کنید. همه ی کشورها تاریخ برجسته ای دارند از جمله ایران، عراق، تاریخ پرشین، مایا ها و … همیشه روی مردم با کارهایشان قضاوت کنید نه با ظاهرشان. سن افراد را فراموش کنید. همیشه مثبت باشید تا به دیگران هم انرژی مثبت بدهید.
پس از سخنان مایک کول که در برابر بیش از دویست دانش آموز و معلم دبیرستان یورک دل در سالن تریای این مدرسه ایراد شد، و استراحتی کوتاه، بخش پرسش و پاسخ برگزار شد.
از آنجا که آقای کول، وزیر پیشین مهاجرت و شهروندی انتاریو بوده، از این فرصت استفاده کردیم و با ذکر این نکته که "میدانیم امور مربوط به ویزا در حیطه ی دولت فدرال است، ولی تنها هدف، رساندن این مشکل به گوش مقامات از هر طریق است" در مورد دلایل عدم صدور روادید برای ایرانیان از سوی سفارت کانادا در ایران بویژه از زمان روی کار آمدن دولت محافظه کار هارپر پرسیدیم و با ذکر چند مثال از افرادی که موفق به دیدار عزیزانشان نشدند تا که آنها درگذشتند، موضوع را روشن تر توضیح دادیم. ما همچنین خاطرنشان کردیم که چنین پرسشی را از خانم دیان فینلی وزیر پیشین مهاجرت طی یک کنفرانس مطبوعاتی پرسیده ایم که پاسخ ایشان این بود که "آنها (پدر و مادرها) می آیند و اینجا می مانند و به کمک های اجتماعی متکی می شوند" که این دلیل قابل قبولی نیست، زیرا که دولت کانادا می تواند از متقاضیان طلب وثیقه کنند یا هرگونه تعهد دیگری. در پایان این را هم افزودیم که انصاف نیست که سفارت کانادا در تهران از ایرانیان معادل ۶۰ دلار تقاضا کنند تا نامه ی عدم قبولی به دستشان بدهند.
آقای کول ابراز داشت که از این مشکل به خوبی آگاه است و از آشنایان ایرانی اش شنیده است. او گفت، پیشنهاد من این است ایرانیان بویژه در تورنتو که کامیونیتی بزرگ و پرجمعیتی را تشکیل میدهند، جمع شوند و با برگزاری یک گردهمایی بزرگ، نماینده ی پارلمان فدرال یا حتی وزیر مهاجرت را دعوت کنند و مستقیما مشکلات را به ایشان بگویند. مطمئن باشید به درخواست همگانی ترتیب اثر داده میشود ولی صداهای پراکنده به گوش ها نمی رسد.
این جلسه از ساعت ۹:۳۰ تا ۱۱ صبح ادامه داشت و دانش آموزان پرسش های خود را از نماینده مجلس منطقه لارنس پرسیدند.
گفتنی ست بسیاری از دانش آموزان طومار ارائه شده از سوی آقای کول را امضا کردند.
شما هم برای اطلاعات بیشتر و امضای این طومار می توانید به سایت مایک کول www.mikecolle.com مراجعه کنید.
