مقاله ای از جان دوندار سردبیر پیشین جمهوریت
سال ۲۰۱۷ میلادی ۴۰۹ زن در ترکیه قربانی خشونت مردان شدند. دامنه خشونت همواره گسترده تر می شود. اسلامگرایان، به پشتوانه حمایت حزب اسلامی حاکم به مبارزات زنان برای برابرحقوقی اعلان جنگ کرده اند.
جان دوندار سردبیر پیشین روزنامه جمهوریت ترکیه که در سال ۲۰۱۵ به خاطر انتشار عکسی از تریلرهای ترک حامل جنگ افزار برای گروه های بنیادگرای اسلامی در خاک سوریه زندانی شد، اکنون مدتی است هر هفته زیر عنوان “ترکیه ی من” مقاله ای برای روزنامه سایت آلمان می نویسد. او “خشونت علیه زنان در ترکیه” را به عنوان موضوع یکی از تازه ترین مقاله های خود برگزیده است.
برگردان کامل این مقاله را در زیر می خوانید:
بر روی صفحه تلویزیون یک واعظ دیده می شود. او توضیح می دهد که یک زن را بر اساس قواعد اسلامی چگونه باید کتک زد: “از گردن به بالا نزن. نه توی صورت، نه روی پستان و نه روی کمر. دستت رو مشت نکن، وسیله ای درازتر از یک خط کش برندار. کتک زدن و فحش دادن باید در چهاردیواری خانه انجام شود. آدم لباس های کثیف خود را در خانه می شوید”.
واعظ سپس قواعد مذهبی را توضیح می دهد: “دین ما برای سوء برخورد با زن به مرد اجازه کتک زدن او را نمی دهد، بلکه برای خالی کردن خشم، زیرا وقتی کاسه صبر مرد لبریز می شود، شروع می کند به فکر کردن به زن دوم. زن باید سپاسگزار باشد، وقتی مردش او را می زند”.
روشن است که همه مردان خودشان را به قواعدی که این واعظ می گوید محدود نمی کنند تا زنشان را با رعایت ملاحظه بزنند. تنها در سال گذشته ۴۰۹ زن در ترکیه قربانی خشونت شدند. در مقایسه با سال ۲۰۱۶ این رقم یک چهارم افزایش یافت. در همین سال ۳۳۲ زن در ترکیه مورد تجاوز قرار گرفتند. این ارقام نشان می دهد که به رغم این ضرب المثل اسلامی که “بهشت زیرپای مادران است”، در ترکیه امروز، برای زنان دوزخ در زیرپای مردان قرار گرفته است.
زنان اغلب به وسیله مردان یا شریک زندگی یا همسر و شریک سابق زندگی خود به قتل می رسند. جمهوری ترکیه در سال ۱۹۳۴ به زنان حق شرکت در انتخابات را داد. در آن زمان زنان تنها در تعداد معدودی از کشورهای اروپائی حق انتخاب داشتند. در روند مدرنیزه شدن ترکیه زنان شروع کردند به دور زدن قواعد سخت و تبعیض آمیز مذهبی، بیرون رفتن از خانه، مشارکت در زندگی همگانی و ایفای نقش در ادارات، دولت، اقتصاد و هنر.
اما مبارزه با لائیسیته در پانزده سال گذشته تلاش های زنان را بی ثمر کرد. رئیس جمهور اردوغان می گوید:”زنانی که به خاطر کار مادر نمی شوند، نصف زن هستند”. او به این ترتیب موضع خود را روشن کرده است. سیاستمداران اسلامگرا زنانی را که برای برابرحقوقی کامل مبارزه می کنند به خانه ها بر می گردانند.
اکنون در ترکیه بار دیگر زنان و مردان را همانگونه که در امپراتوری عثمانی رواج داشت، از یکدیگر جدا می کنند. رسانه ها آگهی های تبلیغاتی هتل هایی را منتشر می کنند که دارای سواحل و استخرهای جداگانه برای زنان هستند. رستوران هایی که فضایی جداگانه برای زنان دارند، پر مشتری شده اند. در بسیاری از شهرهای آناتولی در شرق ترکیه اتوبوس های ویژه زنان به راه افتاده اند.
کارشناس کتک زدن زنان در موعظه ای دیگر اعلام می کند که به لحاظ دینی مجاز نیست زنان با مردان غریبه سوار آسانسور شوند. یک استاد علوم دینی هفته گذشته از وزارت بهداری خواست که در بخش مراقبت های ویژه زنان را از مردان جدا کند و زنان را تنها به وسیله پزشکان زن و مردان را به وسیله پزشکان مرد مورد معاینه و درمان قرار دهد.
مقاله نویس یک روزنامه اسلامی شکایت کرده است که پوشش ورزشکاران پاتیناژیست و والیبالیست زن خطوط اندام آن ها را نشان می دهند و با ارزش های ملی و اخلاقی ما تناسب ندارند.
در یک موعظه پخش شده در شبکه های اجتماعی آمده است: “از زمان بلوغ پسر شما، مادرش نباید در حضور او لباس های تن نما بپوشد، زیرا این کار او را تحریک می کند”. همان واعظ اعلام کرده است: “دخترانی را که وارد روابط نامشروع می شوند، به جای زنده به گور کردن مثل گذشته، باید گردن زد”.
زنان ترکیه در حالی که با تجاوزهای افزایش یابنده؛ خشونت خانوادگی، ازدواج دختران نابالغ و مردسالاری حاکم درگیرند، با چنین حرکات نفرت برانگیزی نیز روبرو هستند.
هنگامی که روز ۸ مارس امسال زنان ترکیه علیه همه این واقعیات به خیابان آمدند، با خشونت پلیس روبرو شدند. آن ها زیر باران و توفان به باطوم بسته شدند، اما خستگی ناپذیر باز هم فریاد زدند: “ما سکوت نمی کنیم. ما نمی ترسیم. ما اطاعت نمی کنیم”.
