مرکز اسناد حقوق بشر ایران
پدیده وبلاگ و وبلاگ نویسی اولین بار خودش را در سال های نخستین دهه ۸۰ شمسی در ایران نشان داد. در آن زمان وبلاگ هایی با موضوعات اجتماعی و نگارش روزانه با سرعت رو به افزایش گذاشت. در این میان، ظهور پدیده وبلاگ نویسی در دوران اصلاحات و نیز عبور آن از یکی از نقاط عطف تاریخ سیاسی ایران در پس از انقلاب یعنی جنبش سبز؛ محتوای آن را به شدت تحت تاثیر خود قرار داد. طرح مباحث سیاسی و اجتماعی، آزادی بیان و حقوق شهروندان و نیز طرح پرسش های بنیادین در مباحث اقتصادی و فرهنگی و حتی موضوعات دینی، باعث حساسیت حکومت جمهوری اسلامی به این نوع تازه از ابزار بیان عقیده و اندیشه، گردید.
حکومت جمهوری اسلامی ایران همگام با توسعه و گسترش وبلاگ نویسی در میان کاربران، اقدام به تهیه سازوکارهای نظارتی بر آن نمود. تصویب قانون “جرائم رایانه ای و مصادیق محتوای مجرمانه در فضای مجازی”، شکل گیری پلیس فضای تولید و تبادل اطلاعات ایران (معروف به فتا یا پلیس سایبری) و نیز تشکیل کمیته فیلترینگ، از جمله این موارد است.
برخوردها با نویسندگان وبلاگ های انتقادی روز به روز افزایش یافت و افراد بسیاری برای نگارش دیدگاه شخصی خود، به دادگاه فراخوانده شدند.
شاید یکی از تلخ ترین و تازه ترین موارد این برخوردها، قتل ستار بهشتی در آبان ماه سال ۹۱ باشد. کارگر وبلاگ نویسی که برای بیان دیدگاه و عقیده خود زیر شکنجه ماموران پلیس فتا، جان خودش را از دست داد.
مرکز اسناد حقوق بشر ایران در مصاحبه با یکی از این صدها نمونه، با امیدرضا پورمحمدعلی فراشاه، وبلاگ نویس یزدی گفتگو کرده است. این وبلاگ نویس و فعال سیاسی در این گفتگو به تشریح فعالیت هایش در دوران انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۴ و ۱۳۸۸و نیز نحوه دستگیری و علل آن پرداخته است. وی با توضیحاتی که درباره بند ۲الف زندان اوین ارائه داده، به خواننده تصویری از جزئیات و فضای عمومی حاکم بر این بند امنیتی تحت نظر سپاه را، ارائه می دهد.
امیدرضا پورمحمدعلی فراشاه، در بخشی از گفتگوی خود درباره این بند می گوید: “بند ۲الف از نظر امنیتی میشود گفت که امنیتیترین قسمت زندانهای ایران است. خیلی از نظر روحی روانی فشار بر روی زندانی است. کسانی که در بند ۲الف زندانی هستند اسمشان حتی در آمار سازمان زندان ها هم نیست.”
وی ۷۲ روز را در بند ۲الف و ۷۴ روز را در بند ۳۵۰ زندان اوین گذراند و نهایتاً در پی احضار مجددش توسط اطلاعات سپاه یزد در آذر ۱۳۹۰ از ایران خارج شد.
متن کامل این شهادتنامه را به همراه ویدئویی از آن که سایت مرکز اسناد حقوق بشر ایران منتشر کرده در اینجا ببینید.
