ای دستها که بر دلِ ما زخم می زنید !

ای دستها که سنگ به آیینه می زنید !

 زیباییِ زنانه ی ما، دشمنِ شماست.

ما از تبارِ آینه های شکفته ایم

تصویرها به چهره ی ما سرخوشند وُ مست.

 خورشید، از کرانه ی ما خنده می زند.

در رهگذارِحادثه وُ سنگ وُ برگ وُ مرگ

شعری بحز شکفتنِ زیبا نگفته ایم.

 این باغ را ترانه ی ما سربلند کرد.

بربرگ برگِ شاخه ی ما رقصِ رنگ هاست.

ما را زتُندبادِ حوادث، هراس نیست.

 هرچند در گذرگه ی ما،غیرِ داس نیست.

ای دستها که از دلِ پاییز، سرزدید !

 هرلحظه، ریشه های جوان را تبر زدید !

در هرکجایِ خطّه ی این خاکِ خاطره

 آوازِآرزوی درخشانِ جانِ ماست.

در روزگارعشق

 زیباییِ زنانه ی ما، دشمن شماست.