امروز که این مقاله را می نویسم، روز جمعه ۲۶ آگوست سال ۲۰۱۱ است. قبل از نوشتن این بخش اخبار را مرور می کردم. در زیر گزارش هایی را که برایتان دستچین کرده ام به طور خلاصه می آورم.
گردباد آیرین پس از وارد آوردن خسارات بسیار به جزایر باهاماس به طرف سواحل شرقی ایالات متحده و کانادا در حرکت است و قرار است تا فردا شهرهای پرجمعیت ایالت کارولینای شمالی، نیوجرسی، نیویورک و نیوانگلند را مورد تهاجم قرار دهد.
گردباد آیرین خسارات بسیاری وارد کرد
باراک اوباما رئیس جمهور ایالات متحده اعلام کرده است که این گردباد می تواند یک فاجعه ی تاریخی به بار آورد. ده ها میلیون نفری که در سواحل شرقی زندگی می کنند، در معرض خطرند.
شهردار نیویورک و برخی شهرهای دیگر دستور تخلیه اجباری بسیاری از مناطق را صادر کرده اند. فقط در نیویورک بیش از ۳۰۰هزار نفر مشمول این دستور می شوند. این اولین باری ست که در تاریخ این شهر دستور تخلیه منازل صادر می شود.
پروازها در نیویورک تعطیل شده اند و وسایل نقلیه عمومی و قطار زیرزمینی از حرکت بازخواهند ایستاد. دولت فدرال مقدار زیادی مواد غذایی و مایحتاج عمومی را به مراکز نظامی منطقه و سایر مراکز عمومی انتقال داده و ذخیره کرده است.۱
این در حالی است که گردباد سهمگین “امیلی” در جزایر دومینیکن در حال ویرانی است.
در همین حال گردباد مهلک دیگری به نام “مینا” به سواحل تایوان و فیلیپین نزدیک می شود.
امروز دولت یونان حالت فوق العاده در کشور اعلام کرده است. جنگل های شمال و جنوب یونان در حال سوختن هستند و تاکنون هزاران هکتار از جنگل های این کشور از بین رفته اند.
در کانادا این هفته گردباد یک نفر را در شهر گودریچ انتاریو کشت و ۳۷ نفر را مجروح کرد و بسیاری از ساختمان ها را ویران ساخت.
راندی هادسون کارمند اداره محیط زیست کانادا می گوید در طی ۳۶ سال کار در این اداره شاهد چنین فاجعه ای با این وسعت نبوده است.
همه خوانندگان در این هفته شاهد توفان مهیب در تورنتو بوده اند و بسیاری گزارش خسارات وارده در دو شهر انتاریو را بر اثر گردباد مشاهده کرده اند.
این در حالی است که در یکی دو ماهه اخیر بیش از ۲۰۰ هزار نفر در آفریقا به دلیل خشکسالی جان خود را از دست داده اند و سیزده میلیون نفر دیگر با قحطی دست به گریبانند.
لی نورتون از بنیاد Al Gore’s Climate Project می گوید دمای زمین سریع تر از آنچه مدل های ما پیش بینی کرده بود، افزایش یافته است.
آیا می توان نشست و دست روی دست گذاشت و فاجعه ها را نظاره کرد؟ آیا می توان تصور کرد که این بلایا فقط برای دیگران اتفاق می افتد نه ما؟ آیا منطقی ست که تصور کنیم کاری از دست ما برنمی آید و به زندگی روزمره ادامه دهیم؟
به اعتقاد من جواب همه ی این سئوال ها منفی است. با افزایش دما تعداد و شدت این فجایع بیشتر و بیشتر خواهد شد. باید کاری کرد. در زیر برخی از فعالیت هایی را که افراد برای تأثیرگذاری در برنامه و سیاست دولت ها در جهت جلوگیری از افزایش بیشتر دما می توانند به کار گیرند، مرور می کنیم.
وسایل ارتباط جمعی
در جوامع دمکراسی قرار است مطبوعات ابزار قدرت مردم باشند، اما مشکل این است که با هجوم صاحبان سرمایه این ابزار به تصرف و کنترل شرکت های بزرگ درآمده اند. امروز برای نجات تنها مأوا و مسکنی که بشر در اختیار دارد باید وسایل ارتباط جمعی را باز پس بگیریم. خوشبختانه اینترنت ابزار ارتباط جمعی است که می تواند تا حدودی جای وسایل ارتباط جمعی از دست رفته را پر کند.
بسیاری از مقالات و گزارش های منتشر شده در اینترنت محلی را برای ابراز نظر خوانندگان اختصاص داده اند. از این قسمت ها برای درج نظراتتان استفاده کنید. اگر این مقاله را در سایت اینترنتی شهروند می خوانید، به عنوان اولین قدم نظر خود را در انتهای این مقاله بنویسید.
بگذارید دست اندرکاران بدانند که شما متوجه و نگران فجایع ناشی از آب و هوای نامتعادل هستید. از صرف چند دقیقه برای نوشتن نظراتتان در انتهای گزارش ها دریغ نکنید.
شبکه های ارتباط اجتماعی مانند فیس بوک، لینک این و توئیتر ابزار مهم دیگری است که در اختیار ماست. خوشبختانه ما ایرانیان از نقش این سایت ها در خبررسانی به خوبی آگاهیم. گزارش های مربوط به افزایش دما را برای دوستان و آشنایان و نمایندگان پارلمان بفرستید و توجه ایشان را به فاجعه ای که بقای بشر را تهدید می کند، جلب کنید.
پخش ای میل های مربوطه در میان کسانی که با ایشان ارتباط داریم هم بسیار موثر است. برای شروع می توانید این مقاله را از سایت شهروند بردارید و به دوستانتان ای میل کنید یا در فیس بوک بگذارید. حتا می توانید سایت اینترنتی خاصی برای تبادل نظر به این منظور راه بیندازید و یا گروه هایی مانند یاهو و گوگل برای ایجاد یک حرکت دسته جمعی درست کنید. فقط کافی است که در این مورد فعال شوید، راه های متفاوتی برای فعالیت وجود دارد.
انتخابات
مجالس منتخب قانون گذاری ابزار دیگری در دست مردم هستند، اما این ها هم از تهاجم کورپوریشن ها در امان نمانده اند. وسایل ارتباط جمعی تحت کنترل صحنه را چنان می آفرینند و اذهان عمومی را آنچنان آماده می کنند که کاندیداهای موردنظر و حزب هوادار این کورپوریشن ها به قدرت برسد.
به این دلیل است که بسیاری از مردم در انتخابات شرکت نمی کنند چون معتقدند که رأی آنها در جریان امور تأثیری ندارد. عدم شرکت در سرنوشت کشور کار درستی نیست.
در انتخابات اخیر فدرال به دلیل عدم اظهارنظر و یا بی تفاوتی رای دهندگان نسبت به معضل افزایش دما، کنترل حرارت زمین جزء مسائل اصلی به حساب نیامد و در فعالیت های انتخاباتی احزاب مختلف کمتر این مسئله به میان کشیده شد.
حتی در برنامه حزب سبز که قاعدتاً کنترل گازهای گلخانه ای را باید دنبال می کرد، مسئله محیط زیست اولویت نداشت.
واقعیت این است که سیاستمداران با رای ما به قدرت می رسند. یک رای هم یک رای است. البته فقط با رای دادن و کنار نشستن کار درست نمی شود. کنش ها و واکنش های بسیاری در جریان امور دخالت دارند. در این مرحله باید سیاسی باشیم. کار سیاسی یک کار مداوم است.
انتخابات استان انتاریو ششم اکتبر سال جاری برگزار می شود. احزاب مختلف برنامه هایشان را اعلام کرده اند. باید این برنامه ها را بررسی کرد و دید برای کدامیک از آنان مسئله محیط زیست اولویت دارد.
در زیر رئوس برنامه های هر یک از احزاب را بررسی می کنیم.
برنامه انتخاباتی حزب محافظه کار:
نکات مربوط به آب و هوا در برنامه ی انتخاباتی حزب محافظه کار یا پی سی (Progressive Conservative) انتاریو رتبه ی چهاردهم به بعد را به خود اختصاص داده اند.
متأسفانه عمده ی این برنامه ها در جهت حذف قدم هایی است که برای کاهش مصرف انرژی در حال حاضر در حال اجرا هستند.
رئوس برنامه حزب پی سی از این قرار است:
۱ـ حذف اختلاف قیمت الکتریسیته در ساعات متفاوت روز.
این برنامه برای تشویق مردم در جهت به تعویق انداختن مصرف انرژی مانند استفاده از ماشین رختشویی به ساعاتی که مصرف کمتر است، پایه گذاری شده است.
۲ـ تعطیل مؤسسه نیروی انتاریو Ontario Power Authority :
کار این موسسه تنظیم و کنترل مصرف انرژی است. این مرکز در تشویق و ترغیب مصرف کنندگان برای کاهش مصرف انرژی بسیار فعال است.
۳ـ تأکید بر تولید و توسعه نیروگاه های گازی، هیدروالکتریک و اتمی و از طرف دیگر فشار بر روی نیروگاه های خورشیدی و بادی برای پایین آوردن قیمت آنها.
لازم به تذکر است که قیمت انرژی این نیروگاه ها به علت جدید بودن تکنولوژی بالاتر از انرژی های دیگر است. نیروگاه های خورشیدی و بادی نیاز به سرمایه گذاری برای توسعه و تولید دارند. فشار بر روی این نیروگاه ها، تولید آنها را محدود نگاه می دارد و میدان را برای مصرف سوخت های فسیلی خالی می کند.
۴ـ حذف قرارداد ۷ میلیارد دلاری برای تحقیق و بررسی و تولید انرژی بادی و خورشیدی که با کمپانی سامسونگ بسته شده است.
تنها نکته ی مثبت برنامه ی محافظه کاران در کاهش تولید اکسید کربن در اولویت سی و هفتم یا ماقبل آخر برنامه ذکر شده است. و آن پذیرفتن تعهد لیبرال ها برای تعطیل نیروگاه های ذغالی تا سال ۲۰۱۴ است.
برنامه لیبرال ها برای انتاریو:
مسئله انرژی پس از بهداشت اولویت دوم را در برنامه ی لیبرال ها دارد. تولید انرژی تمیزتر در دستور کار لیبرال ها بوده و هست.
این حزب تعهد کرده است که در عرض بیست سال ۸۰% نیروگاه ها را بازسازی کند. افزایش تولید الکتریسیته که یک چهارم آن توسط نیروگاه های تمیز ایجاد می شود برنامه ی دیگر لیبرال ها است. این حزب همچنین قول داده است که نیروگاه های ذغالی را تعطیل کند.
برنامه NDP برای محیط زیست:
متأسفانه حفاظت از محیط زیست در برنامه ان دی پی جای زیادی ندارد. هر چند در یک گوشه از برنامه ی این حزب نوشته شده است که ان دی پی از تغییر ساختمان خانه ها در جهت جلوگیری از به هدر رفتن انرژی حمایت می کند.
قاعدتاً انسان از حزبی که قرار است سیاست های مردمی داشته و اندرزهای جک لیتون فقید را در گوش داشته باشد، توقع دارد که به این مسئله ی مهم توجه لازم را معطوف کرده و اولویت شایسته را به خطری که انسانیت را تهدید می کند، داده باشد.
برنامه ی حزب سبز Green Party :
پس از ایجاد کار، مسئله ی انرژی در برنامه ی حزب سبز درجه دوم اهمیت را دارد. رئوس برنامه ی انرژی این حزب به شرح زیر است:
۱ـ معرفی برنامه هایی برای تشویق مردم به مصرف کمتر و استفاده دوباره از ضایعات انرژی مصرف شده.
۲ـ تشویق سرمایه گذاران برای تولید انرژی تمیزتر.
۳ـ تولید انرژی محلی.
۴ـ جلوگیری از ساخت نیروگاه های اتمی جدید.
۵ـ سعی در کاهش ترافیک و امتیاز قائل شدن برای تولید اتومبیل های کم مصرف.
برای اطلاعات بیشتر می توانید به سایت های اینترنتی احزاب متفاوت مراجعه نمایید.
شاید تقصیر ماست که در این مورد کوتاهی کرده ایم و به سیاستمداران نشان نداده ایم که مسئله ی افزایش دما برای ما مهم است. از طرف دیگر این وظیفه ی احزاب مردمی است که مشکلات را بررسی کنند و برنامه ی عملی برای حل اولویت ها ارائه دهند. متأسفانه کارها آنچنان که باید پیش نمی روند و بخصوص به مسئله ی تغییر آب و هوا اهمیت لازم داده نشده است. امروز شرکت فعال تک تک مردم در ایجاد آگاهی و بنیان گذاری یک برنامه ی جامع برای کنترل دما یک امر ضروری است.
لابی گری
قضیه فقط به انتخاب سیاستمداران و احزاب مسئول تر ختم نمی شود. باید به نمایندگان و احزاب گوشزد کرد که رأی مردم آنها را به قدرت رسانده است و لازم است دنباله روی نیازها و نظرات مردم باشند.
سالهاست که تولیدکنندگان انرژی فسیلی تبلیغات وسیعی را برای مشوش کردن اذهان عمومی و نظر دولتمندان به کار گرفته اند. یکی از این اقدامات لابی گری است. مردم هم می توانند از این ابزار استفاده کنند. برای دسترسی به سیاستمداران، نیاز به نوشتن عریضه نیست. همه نمایندگان و احزاب در سایت هایشان امکان تماس اینترنتی با موکلین خود را ایجاد کرده اند. فقط کافی است که چند دقیقه وقت بگذاریم و نظریات خود را در این سایت ها بنویسیم. از این طریق می توانید با نخست وزیر، وزرا، مدیران پروژه ها و سایر افراد دست اندرکار تماس حاصل فرمایید و توجه آنان را به مسئله ی افزایش دما جلب کنید. افزایش دمای زمین به همه ی ما مربوط است. از ابراز عقیده خودداری نکنید.
در این سلسله مقالات سعی کرده ام تا عمق خطرات و فجایع جاری ناشی از تولید بی رویه گازهای گلخانه ای را تشریح کنم. امیدوارم خوانندگان محترم به ژرفای فاجعه توجه کرده باشند. البته فقط آگاهی کافی نیست. امید این است که تک تک ما در سطح فردی، خانوادگی، اجتماعی و سیاسی فعال شویم و سعی کنیم افزایش دمای زمین را تا حدود ۲ درجه سانتیگراد نگه داریم.
افزایش حدود ۲ درجه هنوز ادامه ی حیات را برای فرزندانمان باقی می گذارد. افزایش بیشتر آن حیات را روی زمین با سرنوشت تاریکی روبرو می کند.
پانویس:
۱ـ هر چند در نهایت این توفان خسارت مالی زیادی به بار آورد، اما خوشبختانه خسارت جانی در حد پیش بینی شده نبود.
سیل مرکز تجارت نیویورک Newyork Mercantile Exchange که محل فروش نفت و طلاست را فرا گرفت. آیا این یک بیدار باش برای سوداگران طلای زرد و سیاه خواهد بود.
اگر دامنه ی خسارات این گردباد در حد پیش بینی شده نبوده است، دلیل آن نیست که فاجعه های بعدی هم در حد همین حداقل خسارت خلاصه خواهد شد.
