یک قرن پیش، در سالن اجتماعات چرکین سوسیالیست ها، زنان از ۱۷ کشور مختلف در کپنهاگ جمع شدند و ایده داشتن روز جهانی جهت مبارزه
شهروند ۱۲۷۲ ـ پنجشنبه ۱۱ مارچ ۲۰۱۰
یک قرن پیش، در سالن اجتماعات چرکین سوسیالیست ها، زنان از ۱۷ کشور مختلف در کپنهاگ جمع شدند و ایده داشتن روز جهانی جهت مبارزه برای حقوق زنان را بنا نهادند.
۸ مارس هزاران نفر در میدان ترافالگر لندن برای برگزاری صدمین سال روز جهانی زن گرد آمده بودند. موضوع انتخابی امسال روز جهانی زن "پیشرفت" است. پیشرفتی که زنان در قرن گذشته داشته اند و مسیری که بسیاری پیش رو دارند. آمار کنونی نشان می دهد که شماری از دست آوردهای سده گذشته در حال حاضر متوقف شده است.
تنها ۱۹.۵% وزرا در بریتانیا زن هستند، رکوردی که بریتانیا را در رده ۶۹ ام یعنی پائین تر از افغانستان، امارت متحده عرب و پاکستان قرار می دهد. براساس گزارش منتشر نشده "انجمن فاست" با نرخ پیشرفت کنونی، ۲۰۰ سال زمان لازم است تا شمار زنان و مردان در مجلس برابر گردد. اگرچه، نتیجه بررسی در سطح بریتانیا نشان داده است که ۶۳% بریتانیایی ها معتقدند که تعداد زنان مجلس بسیار کم است.
چنانچه به حوزه های دیگری نگاه کنیم، زنان حق کمتری برای گفتن دارند. تنها یک زن در دیوان عالی بریتانیا قضاوت می کند و تنها ۱۵ تن از ۱۰۹ قضات دادگاه عالی زن هستند. حدود ۳۳% زنان زندانی به جرم "غیر خشونت آمیز" در زندان هستند، در حالی که این میزان در مردان ۴۵ درصد است. آمار زنان زندانی از سال ۱۹۹۷ رشدی ۶۰ درصدی نشان داده است. در حالی که این نرخ در مردان زندانی تنها ۲۸% بوده است.
استر رانتزن، عضو مجلس و گوینده تلویزیون، اظهار می دارد که هنوز در بریتانیا زنانی هستند که به اجبار ازدواج می کنند و در حد بالایی تابع مردان خانواده می باشند. برای من روشن است که برابری در آموزش و بلندپروازی در دسترس تمامی زنان بریتانیا نمی باشد.
سالانه حدود سه میلیون زن در بریتانیا متحمل تجاوز جنسی، خشونت خانگی، قاچاق، ازدواج اجباری و دیگر خشونت ها می شوند و هنوز حدود ۲۵% مردم معتقدند که "گاهی" قابل پذیرش است که مرد دوست دخترش را به خاطر پوشیدن لباس باز در اماکن عمومی بزند.
ناتاشا والتر، نویسنده فمینیست، با نگرانی می گوید که میزان اشتیاق زنان برای تغییر کندتر شده است و دلیلش را خوشنودی زنان می داند. وی همچنین تغییر فرهنگی را که دختران جوان را با انتخابی محدودتر برای آنچه آنان را جذاب می پندارد، قرار می دهد، حاصل صنعت سکس می داند.
اما این مسائل برای ۵ میلیون زن بریتانیایی که در فقر زندگی می کنند، کمتر قابل اهمیت می باشد. بیش از ۴۰% زنان در خطر فقر قرار دارند و شکاف دستمزد جنسی هنوز ۱۶.۴% برای کار تمام وقت و ۳۵% برای کار پاره وقت می باشد. اگرچه، جای امیدواری ست که میانگین دستمزد هفتگی کار تمام وقت از ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹ برای زنان به میزان ۳.۴% افزایش نشان داده است، این میزان برای مردان تنها ۱.۸% بوده است.
رئیس "انجمن فاست" می گوید که از زمان اولین روز جهانی زن تا کنون، جنبش فمینیستی به موفقیت هایی از جمله حق رای، قانون پرداخت برابر و دسترسی به آموزش و کار نائل شده است، ولی بسیاری از موفقیت هایمان هنوز ضعیف است. برای نمونه، واضح است که بحث های برابری زنان می بایست از حاشیه به مرکز مناظرات پارلمانی کشانده شود. البته آنچه زنان در بریتانیا با آن روبرو هستند در مقایسه با آنچه زنان کشورهای فقیر، تحت رژیم های مستبد روزانه با آن روبرو می باشند، ناچیز است. در کشورهای در حال توسعه تنها به این خاطر که زن به دنیا می آیید، ممکن است از دسترسی به آموزش، بهداشت و آزادی های ابتدایی محروم گردید.
الی لونسون، نویسنده "دختران نوگتی راهنمای فمینیسم"، معتقد است که راه حل در انتخاب درست مبارزه می باشد. در سطح بین المللی مسائل زیادی در رابطه با محرومیت زنان از حقوق ابتدایی انسانی وجود دارد ـ از قطع عضو تناسلی زن که حتی در بریتانیا نیز انجام می گیرد تا اجازه نداشتن برای تنها از خانه خارج شدن، محرومیت از گذرنامه و یا رانندگی. در سطح محلی ما برای دستمزد برابر در محل های کار مبارزه می کنیم و در خانواده برای اینکه مردان زمان بیشتری را برای مراقبت از کودکان، سالمندان و یا حتی نظافت بگذارند.
فیبی آسیو، مدافع حقوق زنان در کنیا، اظهار می دارد که هنوز زنان به خاطر تبعیض بیش از مردان در خطر گرسنگی می باشند و این قابل پذیرش نیست که زنان بیشترین تامین کننده مواد غذایی باشند ولی خود اکثریت گرسنگان را تشکیل دهند.
آیا وضعیت برای زنان بهبود می یابد؟ لیزا جاردین، تاریخدان، در این باره شکی ندارد. وی می گوید: اگرچه بریتانیا براین باور است که وضعیت زنان پس می رود، اما در واقع وضعیت زنان به طور منظمی بهبود یافته است، مسئله این است که ما انتظار بیشتری داریم. انتظارات تحقق گرای زنان تنها زمانی که به برابری مطلق با مردان برسند، متوقف خواهد شد. این که چه زمانی این امر تحقق خواهد یافت، چیزی است که وی نمی داند.
