شماره ۱۱۹۵ ـ ۱۸ سپتامبر ۲۰۰۸
در روزهای اخیر مقالاتی در روزنامه های فارسی زبان تورنتو در رابطه با امر خیر نیکوکاری به چاپ میرسد که ضمن احترام و تشکراز نویسندگان در تشویق مردم درمشارکت بیشتر؛ اجازه میخواهم نکاتی را به عرض برسانم با این امید که اهداف مورد نظر در این تلاش ها زودتر حاصل گردد.
مقدمه – رویکرد افراد جامعه در کمک به هم نوعان و هموطنان زمینه ساز صمیمیت و قوام بیشتر آنان است و به ایجاد موج مثبت در فضای جامعه کمک بسزایی مینماید. احساسی که هم کمک دهنده و هم کمک گیرنده دارند آنها را به سرمنشاء انسانیت و گوهر وجودی آنها نزدیکتر میکند و در سطح جامعه نیز بیانگر تعالی و بالندگی است. این حرکت از سوی هر گروه و یا فردی قابل تقدیر است ولیکن باید بین هدف مطلوب و روش نامطلوب تفکیک قائل شد و به بیان واضح تر مشارکت برای هدف درست کمک به نیازمندان، تحت الشعاع روش های غلط جلب کمک قرار نگیرد.
اختیار – بدون شک همه در این نکته اشتراک نظر داریم که نیکوکاری امری است اختیاری و اگر در روش های جلب همکاری؛ فرد یا افرادی خود را تحت نوعی فشار احساس کنند نتیجه آن می شود که از این کار سرباز می زنند . افراد با خواست قلبی و یا اعتقادی کاملا داوطلبانه به کار خیر مبادرت می ورزند و ایجاد احساسی مشابه بدهکار بودن در ذهن آنان به هیچ وجه پذیرفتنی نیست بنابر این طرح صریح و طلبکار گونه این سئوال از یک گروه یا انجمن که چرا در یک گردهمایی به فرد خاصی کمک نکردند شایسته نیست و این فشار به مثابه نیروی گریز از مرکز عمل می کند. در اینجا لازم به ذکراست که همیشه بیان و اعلام پدیده نیکوکاری و کمک به همنوع و هموطن و نام بردن از افراد نیکوکار مناسب و اشاعه خوبی هاست ولی بسیاری از افراد ترجیح می دهند کمک را در خفا انجام دهند و این کاری درخور احترام است. همچنین ممکن است افرادی مخاطب کمک کردن باشند که در شرایط روز برایشان مقدور نیست؛ می دانیم که یک اکثریت در جامعه وجود دارد که با کار و دریافت حقوق ماهیانه گذران می کنند و با در نطر گرفتن هزینه های جاری و با نگاهی به آینده کمتر این فرصت را خواهند داشت. کاش سیستم مالیاتی آن چنان جامع و فراگیر عمل می نمود که نیازمندی وجود نداشت لیکن همیشه پدیده نیکوکاری مطرح بوده و البته زیباترین جنبه آن این است که جایی برای بروز و جلوه روح لطیف انسان ها فراهم می آید.
آگاهی – اگر برای مورد خاصی کمک نیاز است و در جراید اعلام عمومی می شود ضمن ضرورت محفوظ نگاهداشتن نام کمک گیرنده باید اطلاعات کامل تری در اختیار مردم قرار گیرد. این کار با ظرافتی که در انجام آن لازم است به پیشبرد اهداف کمک بسزایی می کند.
کانال های ارتباطی – بدون تردید در این مسیر مشخص بودن موقعیت و جایگاه افراد و سازمان هایی که قبول زحمت نموده و اقدام به جمع آوری کمک می نمایند اهمیت حیاتی در موفقیت آن دارد. باید یک سازمان غیر انتفاعی عهده دار و یا ناظر بر این کار شود که بتواند اعتماد لازم را ایجاد کند. مدیران انجمن ها و سازمان های غیرانتفاعی به نوعی مورد وثوق افراد هستند و امانت دار خوبی برای کمک های آنان می باشند. حتی گاهی لازم است یک نهاد دیگر نیز در این رابطه حضور یابد و به عنوان هماهنگ کننده با تجمیع امکانات و فعالیت ها این امور را در اخذ نتیجه بهتر و سریع تر هدایت نماید. (به عنوان مثال اقدامات اعتراضی به محدودیت اعطای ویزا به ایرانیان؛ نیازمند چنین سازماندهی ست و به نظر می رسد کنگره ایرانیان یکی از نهادهایی است که باید بتواند در نقش هماهنگ کننده قرار گیرد. البته این نهاد باید بیشتر مورد توجه مردم واقع شود و مدیران این مجموعه وظیفه خطیری را در این راستا برعهده دارند).
نیکو کاری را پاس بداریم؛ به آنچه بین ما مشترک است بیش از بیش توجه کنیم؛ بیشتر به یکدیگر اعتماد کنیم؛ انتقاد کنیم اما از بیان نکات تفرقه انگیز و طعنه آمیز بپرهیزیم با این امید که با برآوردن خواسته هایمان و کمک به یکدیگر نشاط بیشتری را در زندگی احساس کنیم.
