شماره ۱۱۹۶ ـ ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۸
و پرداخت غرامت به کارگران آسیب دیده در انتاریو
مسئله چیست؟
«تعداد قابل ملاحظه‌ای از کارگران کانادایی در حین کار دچار سانحه می‌شوند، از بیماری‌های ناشی از کار رنج می‌برند و حتی در مواقعی جان خود را در حین کار از دست می دهند. ما می‌بایست تمام همّ خود را به کار بریم تا از این عواقب دردناک جلوگیری کنیم، اما در عوض ما بیشتر نیروی خود را صرف آن می‌کنیم که چه نهادی باید خسارت بپردازد، یا آنکه نحوه پرداخت خسارت و میزان آن چقدر باید باشد. این نوشته سعی دارد که چرایی و چگونگی پرداخت غرامت حوادث ناشی از کار را به کارگران توضیح دهد. همچنین، به ما نشان می‌دهد که چطور در کوتاه مدت بتوانیم منافع اعضای خود را تأمین کنیم و در بلند مدت چه تغییراتی در سیستم لازم است تا بتوانیم یک نظام جامع بیمه از کار افتادگی ایجاد کنیم. در کنار این نوشته، مطالعه جزوه “طرح جامع بیمه از کار افتادگی” ضروری و مفید است.»
نقل از باز هارگروو Buzz Hargrove– رئیس اتحادیه ی کارگران اتومبیل سازی کانادا
بیمه حوادث ناشی از کار و تأمین خسارت کارگران – چرا؟
این نظام بیمه در قرن گذشته میلادی و از دوره حکومت بیسمارک Otto von Bismarck در آلمان شروع شد. بیسمارک که از قیام کارگران و نیز گسترش جنبش اتحادیه‌های کارگری نگران بود، فکر کرد که ارائه ی برنامه‌های اجتماعی مانند بیمه حوادث ناشی از کار و بازنشستگی، هم پاسخ‌گوی نیازهای مردم خواهد بود و هم از مخالفت‌ها جلوگیری خواهد کرد.
استفاده از نیروی کار کودکان در طول قرن گذشته در کانادا آزاد بود. در شرایط کاری خطرناک در کارخانه‌های تولیدی، کودکان یا نقص عضو پیدا می‌کردند یا کشته می‌شدند. تنها چاره خانواده‌ها در این موارد، شکایت علیه کارفرمایان بود. در حالی که کارفرمایان غالباً با توسل به “عامل سهل‌انگاری” کارگر علیه مجروحان بزرگسال استفاده می‌کردند ولی توسل به این عامل در مورد کودکان و توقع این که کودکان باید نسبت به همه خطرهای محیط صنعتی آشنا باشند، امری بسیار دشوار بود. در اوایل قرن، هیئت‌های منصفه جرایم و پرداخت غرامت‌های سنگینی را علیه کارفرمایانی تعیین می‌کردند که در محل کار آنها کارگران کشته می‌شدند یا به شدت صدمه می‌دیدند. اگرچه این شکایت‌های قانونی موفق تعدادشان کم بود، کارفرمایان صنایع تولیدی کانادا متوجه شدند که این امر می‌تواند منجر به ضربه مالی شدیدی به آنها بشود. بنابراین، در سال ۱۹۱۳ تصمیم گرفتند که از نظام بیمه حوادث ناشی از کار و پرداخت خسارت به کارگران حمایت نمایند.
جنبش اتحادیه‌ای برای تأمین شرایط کاری بهتر، از جمله ماشین‌آلات امن‌تر و ساعت‌های کاری کمتر، تلاش زیاد و مستمری کرد. همچنین، برای آنچنان نظام بیمه‌ای مبارزه کرد که در آن کارگران آسیب دیده در محیط کار بتوانند در دورانی که قادر به کار نیستند از درآمد کافی برخوردار و از درمان مناسب بهره‌مند باشند، و نیز مراسم تدفین مناسب برای آنان که جان‌شان را در محیط کار از دست می‌هند فراهم باشد. آنها به این امر آگاه بودند که نظام شکایت از کارفرما در واقع مثل قماری بود که بیشتر کارگران در آن بازنده بودند.
کمیسیون سلطنتی مری‌دیت Meredith Royal Commission
فرماندار انتاریو، قاضی کل انتاریو به نام ویلیام مری‌دیت را به سمت رئیس کمیسیون سلطنتی کانادا در امور بیمه ی حوادث ناشی از کار و پرداخت خسارت به کارگران منصوب کرد. پیش از این، وی رهبر مخالفان حزب محافظه‌کار در مجلس قانون‌گذاری بود.
مری‌دیت نظامی را بر اساس اصول زیر پیشنهاد کرد:
تضمین پرداخت ـ پرداخت خسارت به کارگران تا زمانی که به درآمد آنها لطمه خورده باشد، تضمین بشود.
نظام بدون مقصر ـ برای دریافت بیمه ی حوادث ناشی از کار، نیازی به اثبات سهل‌انگاری یا مقصر بودن کارگر نیست. عامل سهل‌انگاری موجب عدم پرداخت خسارت نمی‌شود.
«دراین روزهای ناآرامی‌های اجتماعی و صنعتی به نظر من این نهایت اهمیت را دارد که هر گونه بی‌عدالتی در مورد هر بخشی از طبقه که ناشی از قوانین بد و ناعادلانه است، با تصویب قوانین مکمل رفع گردد…» (مری‌دیت، ۱۹۱۳)
تعهد مالی جمعی تأمین شده از سوی کارفرمایان ـ اکثریت عظیم کارفرمایان باید به صندوقی که مزایای کارگران آسیب دیده را پرداخت می‌کند، حق بیمه بپردازند. به این ترتیب، مؤسسات و شرکت‌های کوچک در برابر هزینه زیاد حوادث جدی محافظت می‌شوند. کارفرمایان در رده‌های مختلف ارزیابی و تقسیم‌بندی می‌شوند به طوری که کارفرمایانی که میزان خطر در محیط کار آنها مشابه است، مبلغ مشابهی را به عنوان حق بیمه پرداخت خواهند کرد، که بیشتر از مبلغی خواهد بود که کارفرمایان مشاغل کم خطرتر می‌پردازند.
اداره ی نظام توسط یک سازمان مستقل ـ اجرای این بند، آغاز کار “هیئت پرداخت خسارت به کارگران” (WCB =Workers’ Compensation Board) بود که در سال ۱۹۸۸ به “اداره بیمه و ایمنی محیط کار” Workplace Safety and Insurance Board تغییر یافت. هدف این بود که از تلف شدن هزینه و وقت کارگران در دادگاه‌ها جلوگیری شود.
کارگران آسیب دیده حق شکایت علیه کارفرمایان‌شان را ندارند – در ازای ایجاد نظام بیمه حوادث ناشی از کار و جبران خسارت کاری، کارگران حق شکایت علیه کارفرما را از دست دادند. اغلب از این امر به عنوان یک مصالحه و سازش تاریخی یاد می‌کنند. و این بدان معناست که پرداخت غرامت به کارگران، نه کمک مالی تحت پوشش بهزیستی (Welfare) بلکه یک حق برای کارگران است. پیشنهاد‌های مری‌دیت در سال ۱۹۱۴ در انتاریو به صورت قانون درآمد و به دنبال آن دیگر استان‌های کانادا نیز همین راه را رفتند.
تلاش برای بهبود شرایط کار ادامه دارد ـ از همان سال‌های ۱۹۱۳ تا ۱۹۸۰ طبقه ی کارگر با مبارزات پیگیر خود که شامل تظاهرات وسیع و بست نشستن خانواده‌های کشته‌شدگان حوادث محیط کاری در مجالس قانون‌گذاری‌ها و… شرایط بیمه حوادث را بهبود بخشید که از جمله این دستاوردها می‌توان به افزایش میزان پرداخت و کاهش مدت انتظار برای پرداخت بیمه اشاره کرد.
ولی این دستاوردها در دهه ۹۰ با یورش سازمان یافته محافظه کاران و شرکت های بزرگ مواجه شدند. آنها تحت عنوان هم‌آهنگی سود دهی با شرکت‌های آمریکایی کاهش هزینه‌ها و نیز خصوصی سازی جهانی سعی در محدود کردن بیمه حوادث کاری داشتند. آنها با دروغ‌های خود تحت عنوان کاهش بدهی‌ها شروع به قطع مزایای اجتماعی کردند که کانادایی‌ها برای به دست آوردن آنها ۹۰ سال مبارزه کرده‌اند. و این در حالی است که GM و کرایسلر و سایر شرکت‌های عظیم در این مدت بالاترین سود را داشته اند! اکنون آنها در تلاش‌اند که بیمه حوادث را خصوصی سازند، چیزی که شبیه آن را در آمریکا می‌توان دید.
با نگاهی به نظام پرداخت بیمه حوادث درآمریکا (که خصوصی است و فقط برای افزایش سود خود تلاش می‌کنند!) به راحتی می‌توانیم ببینیم که کارگران در آنجا با چه دشواری‌هایی رو به رو هستند. برای هر موردی آنها باید راه دادگاه را در پیش بگیرند؛ هزینه این دادگاه‌ها غالباً فراتر از قدرت مالی کارگران است و در نهایت منجر به آن می‌شود که کارگر آسیب دیده از حق قانونی خود چشم بپوشد. و اگر هم بخواهند شکایت کنند، با دادگاه‌های طولانی یا با تأخیر رو به رو می‌شوند.
خواستاران «بیمه خصوصی حوادث کارگری» چه کسانی هستند؟
در کانادا برای اولین بار Liberty International (شعبه کانادایی Liberty Mutual از آمریکا) سعی کرد که مراکز درمانی را خریداری کند (مانند خرید Ontario Blue Cross و ۲۰ مرکز درمانی در انتاریو که در ارائه خدمات توان‌بخشی کارگران آسیب دیده فعالیت می‌کردند) و محافظه کاران و شرکت‌های بزرگ در تلاش هستند که این امر را گسترش دهند.
مبارزه مشترک اتحادیه برای عقب راندن امر خصوصی سازی بیمه حوادث ناشی ازکار
برای مقابله با اهداف کارفرمایان، اتحادیه‌ها باید مبارزه ی مشترک و وسیعی را به پیش ببرند.
۱ـ در محیط کاری به اعضا توضیح دهیم که تلاش کارفرما در اجرای چگونه طرحی است. از کارگران بخواهیم که هر حادثه منجر به آسیب را گزارش دهند و به کارفرما اجازه ندهند که از آنها بخواهد به رغم آسیب دیدگی سر کار حاضر شوند. لازم است که نحوه استفاده از امکانات اداره بیمه و ایمنی کارگران WSIB (Workplace Safety and Insurance Board) به اعضا و کارگران آموزش داده شود.
۲- در محل زندگی به مردم بگوییم که می‌خواهند چه بر سر دستاوردهای اجتماعی ما بیاورند. می‌توان در مجامع عمومی صحبت کرد یا مقالاتی افشاگرانه در مطبوعات محلی نوشت و حتی باید تظاهرات عمومی ترتیب داد.
۳- بایستی در نظر گرفت که بسیاری از استفاده کنندگان از بیمه حوادث کاری توسط کارفرماها تهدید شده‌اند، بویژه با مطرح شدن مسئله خصوصی سازی این بیمه‌ها. لازم است که با کارمندان و نمایندگان WSIB (بخصوص نماینده کارگران) همکاری نزدیک کنیم. باید به خصوصی سازی بیمه حوادث کاری اعتراض کنیم.
۴- با ملاقات با وزیر مسئول امور کارگران نگرانی خود را اعلام نماییم. با امضای تومار و ارسال آن به نمایندگان مجلس آنها را از عواقب قطع بیمه‌های اجتماعی آگاه نماییم. دیگر دوره برخوردهای مودبانه گذشته و با حرکت جمعی در جلو مجلس یا دفتر کار نمایندگان مجلس اعتراض خود را نشان دهیم.
۵- باید با دیگر گروه‌ها و فعالان کارگری همکاری نزدیک کرد و با مبارزه مشترک از کاهش خدمات بیمه‌ای به آسیب دیدگان محیط کاری جلوگیری کرد.
لطفا برای مطالعه بیشتر به سایت زیر مراجعه نمایید.
