جمعه ۳ جولای ۲۰۰۹
جمهوری اسلامی ایران، از میان صدها نامزد ریاست جمهوری، ۴ تن را از غربال گذراند و به مردم ایران گفت که راهی جز گزینش یکی از این چهارتن ندارند. مردم ایران، حتی اگر هیچیک از نامزدهای چهارگانه را، نماینده صد درصد خواست های خود نمی دانستند، در حرکتی پورشور و بی همتا به پای صندوق های رای رفتند و به کسی رای دادند که گمان می بردند اگر هیچ نکند، دست کم حرمت انسانی آن ها را اندکی بیشتر رعایت خواهد کرد و بخشی از اعتبار جهانی برباد رفته در چهار سال گذشته را، در صحنه بین المللی به ایران و ایرانی باز خواهد گرداند.
اما خشک اندیشانی که می دانند هر قدمی که به عقب بردارند مقدمه عقب نشینی های دیگر است، حتی این اختیار را نیز از مردم شریف ایران سلب کردند و تصمیم گرفتند در اقدامی شبه کودتائی، حیات خفت بار خود را برای چند صباحی دیگر تضمین کنند. اکنون، مردمی که به امید اندکی تغییر، با نجیبانه ترین و مدنی ترین شکل ممکن وارد صحنه شدند، داغدار عزیزان به خون غلتیده، اسیران زیر شکنجه و زخمیان بی شمار خود، از بیم سرکوبی که بی شباهت به ایلغار مغول نیست، خانه نشین شده اند و هیچ امکان و وسیله ای برای دفاع از حرمت و شرف و ابتدائی ترین حقوق انسانی خود ندارند.
ما، نزدیک به ۴ میلیون ایرانی مهاجر یا تبعیدی، فارغ از هر جهان بینی و گرایش سیاسی که داریم، درد این هم میهنان مورد توهین قرار گرفته خود را با پوست و خون درک می کنیم. پرسش امروز اکثریت ایرانیان با وجدان مقیم خارج از کشور این است: چگونه می توان صدای بریده مردم داخل کشور را به گوش جهانیان رساند و مانع از آن شد که یاس و نومیدی بر جامعه ایران حاکم شود، تا غارتگران منابع ملی، که اکنون آشکارا وجاهت قانونی و پشتوانه مردمی خود را باخته اند، از طریق بند وبست های بین المللی استبدادی سیاه را برای سال های دراز بر جامعه ما حکمفرما کنند.
در این میان، یک هم میهن بی نام و نشان و شریف ما، در سایت بالاترین، پیشنهادی را مطرح کرده است که اجرای آن، با کمترین هزینه، می تواند در شکلی بسیار مدرن و مدنی، طنین اعتراض ایرانیان را جهانی، ماندگار و حتی تاریخی کند. این هم وطن پیشنهاد کرده است که ایرانیان مقیم سراسر جهان، طوماری پارچه ای را در محل سکونت خود به امضای یکدیگر برسانند، آن را به مرکزی که مسئولیت دوختن طومارها به یکدیگر را می پذیرد بفرستند، قطعات به هم دوخته شوند و از یکی از بلندترین بناهای جهان آویخته شوند. هم میهن گمنام ما، به عنوان نمونه برج تورنتو را پیشنهاد کرده است که ارتفاع آن ۴۴۷ متر است. این پیشنهاد به دلایل زیر منطقی و عملی است:
۱- ایرانیان مقیم کانادا، به لحاظ جمعیت و موقعیت اجتماعی، اقتصادی، علمی و سیاسی جایگاهی ممتاز در میان اقلیت های قومی این سرزمین دارند. آن ها دارای بزرگترین شبکه ارتباطی و رسانه ای هستند و به این دلیل می توانند اعتراض مدنی هم میهنان خود را بسیار پر طنین کنند.
۲- دولت کانادا، در سال های گذشته و به ویژه پس از قتل فجیع زهرا کاظمی، یکی از معدود دولت های غربی بوده که همواره بر مبارزات مدنی و دموکراتیک مردم ایران ارج نهاده، در کنار آنان ایستاده، رسانه های ایرانیان مقیم کانادا را تقویت کرده و در موارد متعدد خواستار مقاومت جهانی در برابر فتنه انگیزی ها، ستیزه جوئی ها، نفرت پراکنی ها، قوم ستیزی ها و زن ستیزی های دار و دسته حاکم بر ایران بوده است. به این دلیل، آویختن بلندترین طومار تاریخ جهان بر برج تورونتو، بی تردید با اشکال تراشی دولت کانادا روبرو نخواهد شد.
۳- ایرانیان مقیم ایالات متحده آمریکا و کانادا، در مجموع بیش از سه چهارم ایرانیان مقیم سراسر جهان را تشکیل می دهند. پس در تحقق این ابتکار بیشترین نیرو را دارند و حتما آن را برای دفاع از شرف هم میهنان دربند خود، فارغ از هر گرایش سیاسی که داشته باشند، به کار خواهند بست.
۴- گروهی از متنفذترین ایرانیان اهل فرهنگ و معرفت کانادا، در اولین تماس تلفنی، برای اجرای مرحله نهائی پیشنهاد، یعنی به هم دوختن طومارهای رسیده، آویختن آن به برج تورنتو، بسیج رسانه های گروهی کانادا و آمریکا برای انعکاس وسیع آن و سایر اقدامات لازم، اعلام آمادگی کامل کرده اند.
هم وطن گمنام ما، در سایت بالاترین، پیشنهاد تکمیلی عالی دیگری نیز مطرح کرده است. بر اساس این پیشنهاد، طومار آویخته شده بر برج تورنتو، پس از آن که کاربرد خود را در رسانه ها به عنوان یک حرکت نمادین علیه ضایع شدن حق انتخاب مردم ایران نشان داد، برای ثبت در تاریخ، به موزه سازمان ملل متحد انتقال خواهد یافت. وظیفه انجام این امر را نیز، ایرانیان فرهیخته تورنتو، به عهده گرفته اند.
هم میهنان عزیز!
در هرکجا که هستید، از سیدنی گرفته تا توکیو و از برلین گرفته تا پاریس و لندن و رم، از شیکاگو گرفته تا نیویورک و لس آنجلس و مونترآل و تورونتو، همت کنید و به این حرکت عظیم و اثرگذار بپیوندید. کار، بسیار ساده تر از آن است که در تصور بگنجد. به پیرامون خود بنگرید و ببینید برای جمع آوری امضاها، چند متر پارچه لازم است. تنها محدودیت، پهنای پارچه انتخابی شما است که باید استاندارد باشد تا تومار نهائی را در شکلی واحد تشکیل دهد. درازای پارچه را می توانید نسبت به تعداد امضاهائی که می توانید در پیرامون خود جمع کنید، برگزینید. پهنای پارچه اما باید ۱ متر باشد. اگر پارچه ای که می توانید تهیه کنید پهن تر است، اضافی آن را ببرید و حاشیه های آن را در طول، در صورت امکان بدوزید تا محکم شود. بعد، در بالای این پارچه، تنها یک جمله را به زبان فارسی و زبان کشوری که در آن زندگی می کنید، با خط درشت و رنگ سیاه خوانا بنویسید: “احمدی نژاد رئیس جمهور ما نیست” در زیر این جمله، امضاها را جمع آوری کنید. آدرس محل ارسال طومارها، بعدا به آگاهی شما خواهد رسید.
درباره رنگ پارچه، محدودیتی وجود ندارد، اما از آنجا که امضاها روی رنگ روشن بهتر دیده می شود، پیشنهاد این است که رنگ سفید را برگزینید، اما استفاده از رنگ سبز نیز، به نشانه همبستگی با جنبش سبز مردم ایران، اشکالی ندارد. انتخاب، بسته به امکاناتی که در اختیار دارید یا می توانید به سرعت تهیه کنید، با خود شما است.
منتظر اطلاعات بعدی باشید. این اطلاعات، از طریق پایگاه های اینترنتی مختلف و رسانه های فارسی زبان خارج از کشور، مرحله به مرحله در اختیار شما گذاشته خواهد شد.
