حسن زرهی
اجلاس گروه ۲۰ در تورنتو که برای مالیات دهندگان علاوه بر همه ی هزینه ها بیش از یک میلیارد دلار هزینه ی امنیتی به همراه داشت، در پشت درها و دیوارها و مراقبت های ویژه برگزار شد.
گزارش های مربوط به نتایج این اجلاس را در همین شماره ی شهروند خواهید خواند، اما آنچه که من می توانم به آن بپردازم و شاید بیش از خود اجلاس نظر جهانیان را جلب کرد، حواشی اجلاس و بویژه برخورد پلیس با تظاهرکنندگان بود. پلیس که نیروهایش از سراسر کانادا آمده بودند، و بیش از بیست هزار تن را شامل می شد، به عمد یا سهو، دست گروهی کوچک و آنارشیست را در انجام چند عمل تخریبی باز گذاشت تا مجوز سرکوب بی پیشینه ای را در تورنتو تجربه کند. اولا سوختن چند اتومبیل پلیس (ظاهراً سه اتومبیل) خود یکی از حوادث پرسش برانگیز بود: چرا این اتومبیل ها در خیابان و در دل تظاهرات رها شده بودند؟
دوماً چرا پس از سوختن اتومبیل اول پلیس نتوانست تدارکی ببیند که این حادثه تکرار نشود؟
سوماً چرا در حالی که همه ی رسانه های جهان آتش گرفتن اتومبیل اول را چندین دقیقه زنده گزارش می کردند و پلیس و آتش نشانی بخت حضور و خاموش کردن آتش را داشتند، اما منتظر شدند اتومبیل تقریباً جزغاله شود و بعد به جماعت اطراف اتومبیل یورش برند؟
اینها همه نشانه های نه چندان درستی از عملکرد پلیس هستند. از همه ی اینها مهمتر آن گروه سیاه پوش موسوم به “بلک بلاک” که قصد تخریب داشت، هم به لحاظ ظاهر و هم از منظر عمل، با جماعت ده ها هزار نفری تظاهرکنندگان که به دعوت اتحادیه ها و تشکلات گوناگون به خیابان آمده بودند تا در نهایت آرامش و صلح خواهی از حق شهروندی خود سود برند، تفاوت داشت.
پلیس منتظر ماند تا سیاه پوشان کار تخریب را به میزان زیادی پیش ببرند و سپس وارد عمل شود، عملی که به دستگیری صدها تن(حدود ۹۰۰ نفر) انجامید و بیشتر دستگیرشدگان هم از شهروندان عادی و تظاهرکنندگان مسالمت آمیز بودند.
برخورد پلیس با خبرنگاران بویژه خبرنگاران رسانه های آزاد و قومی نیز به هیچ وجه درست نبود، نه تنها برخورد پلیس که برخورد برگزارکنندگان اجلاس نیز با ندادن کارت های ویژه حضور خبرنگاران در مراسم خاص با حضور رهبران، تنها آنها را مجاز دانسته بودند که در سالن چند هزار نفره ی خبرنگاران از تلویزیون های مداربسته حوادث را شاهد باشند، کاری که خبرنگاران با ماندن در خانه و تماشای وقایع از تلویزیون هم می توانستند انجام دهند، در تظاهرات بیشترین برخورد را پلیس با خبرنگاران رسانه های آزاد و قومی داشت و دستگیرشدگان هم از همین گروه بودند، یعنی پلیس به خبرنگارانی که کارت شرکت در اجلاس گروه ۲۰ را داشتند تنها در صورتی اجازه ی انجام کار آزادانه می داد که از رسانه های اصلی و شناخته شده ی کانادایی و یا جهان بودند، اینها همه نشان می دهند که برخورد پلیس و گردانندگان امنیتی بیش از یک میلیارد دلار هزینه برداشته چندان درست نبوده است.
از سوی دیگر نه تنها به حقوق شهروندی دستگیرشدگان عنایت چندانی نشد، که پس از دستگیری نیز این حقوق نادیده گرفته شد، محل نگهداری دستگیرشدگان کثیف، گرم و تعداد نفرات در سلول های فلزی بیش از اندازه ی عادی بود، برخی از دستگیرشدگان پس از آزادی گفتند که به آنها آب نوشیدنی داده نشده است و ساعتها در تشنگی به سر برده اند. برخی از دستگیرشدگان از دانشجویان دانشگاه تورنتو بودند که در بامدادان و در رختخواب دستگیر شدند و گاه با لباس خانه و خواب به زندان برده شدند. این همه حکایت از نادیده گیری حقوق شهروندان دارد. برای همین هم بود که حتی پس از پایان اجلاس مردم به اعتراضات و تظاهرات ادامه دادند و شعار می دادند که اینها خیابان های ما هستند و این شهر شهر ماست و پلیس باید از رفتارش پوزش خواهی کند. علاوه بر آن ده ها شهروند به دلیل رفتار خشونت بار و غیرقانونی پلیس از پلیس و دولت شکایت کرده اند. بی تردید باید تاریخ حقوق شهروندی و دمکراسی و آزادی را به پیش و پس از نشست گروه ۲۰ تقسیم کرد. این وقایع از تورنتو چهره ای ساخت که با آنچه در اذهان از این شهر تاکنون وجود داشت فرق بسیار داشت. اگر پلیس و دولت و مسئولان امنیتی مراسم گروه ۲۰ در تورنتو نکوشند رضایت شهروندان را جلب کنند، بی گمان این ماجرا به همین ختم نخواهد شد!
