مهری جعفری وکیل پایه یک دادگستری، کوهنورد و شاعری است که در هر سه زمینه به موفقیت های چشمگیری دست یافته. در ارتباط با وکالت …
شماره ۱۲۲۳ ـ پنجشنبه ۲ اپریل ۲۰۰۹
شهرزاد نیوز: مهری جعفری وکیل پایه یک دادگستری، کوهنورد و شاعری است که در هر سه زمینه به موفقیت های چشمگیری دست یافته. در ارتباط با وکالت، به مشاوره رایگان برای زنان و سایر گروه های در حاشیه می پردازد و برای دفاع از حقوق زنان، مادران و کودکان می نویسد. کوه نوردی که در اگوست ۲۰۰۸ موفق به صعود انفرادی قله ی خان تانگیری با ارتفاع ۷۰۱۰ متر در کشور قرقیزستان می شود. او که در حال حاضر به قصد ادامه ی تحصیل در لندن اقامت دارد، به غیر از انتشار مجموعه ی شعر "بی هیچ ترسی از جاذبه ی زمین" و مجموعه ی در دست انتشار "می خواهم سازم را کوک کنم"، کتابی نیز به نام « قانون در کوهستان» در سال ۲۰۰۸ منتشر کرده است. در اینجا با گوشه ی کوه نوردی او آشنا خواهیم شد.
اولین صعود زنان در سال ۱۳۱۵ به همت ملوک تیموری به قصد قله توچال با ارتفاع ۳۹۳۳ متر انجام گرفت. در سال ۱۳۲۵ نخستین تشکیلات کوه نوردی زنان در باشگاه ورزشی دبیرستان دخترانه نوربخش، به سرپرستی خانم نوکیانی تشکیل شد.
در سال ۱۳۲۶ اولین صعود زنان به قله دماوند با ارتفاع ۵۶۷۱ متر توسط فروغ ارشدی، بدری تاجبخش، فرخ کوهکن، عصمت قاضی و سوزان شریکر با موفقیت انجام گرفت.
و به همین ترتیب این ورزش بین زنان بسیار مطرح شد. از میان زنان فعال آن دوره می باید از بدری خادمی، کلهر، روح انگیز و مهرانگیز حکیمی و خصوصا مهری زری افشان نام برد، اولین زنی که از گرده شمالی علم کوه صعود کرد؛ همین طور از نرگس حکیمی، اولین زنی که موفق به اخذ مدرک مربی گری شد. در این میان صعودهای خارجی نیز پا گرفته بود و زنان نیز بسیار فعالانه شرکت می کردند تا اینکه انقلاب شد.
« عضویت در گروه های کوه نوردی مخصوص برادران می باشد».
این جمله بخشی از آیین نامه ی تشکیل گروه های کوه نوردی بود که بعد از انقلاب به تایید فدراسیون کوه نوردی و سازمان تربیت بدنی رسید.
اما زنان با ایجاد تشکلی مستقل به فعالیت غیرقانونی خود پرداختند. زمانی که از ابتدایی ترین امکانات، مثل استفاده از پناهگاه ها، محروم بودند و یا برای حمل بار و حتی مجروحان خود حق استفاده از قاطر را نداشتند؛ آنها حق شرکت در محافل و مجامع کوه نوردی را نداشتند و از بسیاری محرومیت های دیگر رنج می کشیدند.
در چنین شرایطی تعداد زنان کوه نورد بسیار محدود بود، با این وجود آنها به رکوردهای بزرگی دست یافتند که جامعه ی کوه نوردی را شگفت زده کرد. مهم ترین آنها اولین صعود موفق آنان به دیواره علم کوه با ارتفاع ۷۵۰ متر روی ۴۰۰۰ متر، و صعود انفرادی بدون استفاده از وسایل فنی روی مسیر گرده آلمان ها بر همان دیواره بود که هنوز بخشی از این رکورد ها شکسته نشده اند.
از سال ۷۶ به بعد فضای کوه نوردی زنان، به واسطه مبارزات پیگیرشان و عوامل دیگر، قدری تغییر کرد. در این دوره مهری جعفری، یکی از زنان فعالی بود که نگاهی جدی به این ورزش داشت.
"اوایل سال ۷۵ دانشجوی ۱۸ ساله ای بودم که فعالیت ام را در این رشته آغاز کردم. از همان ابتدا هدفی که در این ورزش مرا به خود جلب کرد، در سطح قهرمانی و کارهای فنی و تکنیکی بود؛ در نتیجه تمام سعی من رسیدن به آن سطح بود.
من با باشگاهی همکاری می کردم که در آن زن های توانمندی حضور داشتند و گاه سرپرستی برنامه های فنی و بزرگ را هم به عهده می گرفتند. اینها همه در روحیه ی من اثر داشت و باعث شد در مقابل اتکا به مردها که مخرب ترین اقدام جامعه ی مردسالار علیه زن هاست، بایستم. البته این قضیه می توانست مثل تیغ دو لبه عمل کند: از یک طرف به تو اعتماد به نفس کاذب می داد و تو نمی توانستی ضعف های خود را دقیق تر ببینی و از طرف دیگر به تو خط پایان را جلوتر از مردها نشان می داد؛ یعنی آنجا که باید با سختی ها و خطرات این ورزش دست و پنجه نرم می کردی، می توانستی به خود بگویی تا همینجا هم از خیلی ها جلوتری و می توانی برگردی. اما من در این باشگاه یاد گرفتم که باید خودم را با همه ی همنوردانم چه زن و چه مرد مقایسه کنم."
به گفته وی، در چند سال اخیر وضعیت کوه نوردی زنان به طور چشم گیری تغییر کرده؛ تیم ملی کوه نوردی زنان تشکیل شده و آنها موفق به صعود قله اورست شده اند.
اما پشتوانه ی این صعودها فدراسیون های دولتی هستند و طبیعی است که مانند مسابقات تیم ملی سنگ نوردی مشکلات عدیده ای دارند و روابط و محدودیت های نفس گیر نقش سنگینی ایفا می کنند.
به اعتقاد مهری جعفری، بی سروسامانی مدیریت ورزش زن ها در ایران و نادیده گرفته شدن آنها در این ورزش باعث شده است که او سال ها از امکانات دولتی که در اختیار مردهای این رشته قرار داشت، محروم بماند. و از آن چند امکانی هم که به زن ها داده شد، مثل صعود چند قله در هیمالیا، به دلیل مدیریت بسته و ناعادلانه، خودخواسته استفاده نکرده و منتظر فرصتی بوده تا در مقابل اینهمه بی عدالتی حداقل با توان مالی خود توانمندی اش را محک بزند.
مهری جعفری پس از موفقیت های مختلف در داخل ایران، تصمیم به صعود قله لنین و سپس خان تانگری را می گیرد. او در این مورد چنین توضیح می دهد: "در قرقیزستان ابتدا برای صعود قله لنین (با ارتفاع ۶۶۰۰ متر) همراه با تعدادی از همنوردانم تلاش کردیم، اما به دلیل بدی هوا پس از سه روز با ارتفاع بالای ۶۰۰۰ متر مجبور به بازگشت شدیم. و پس از تلاش سخت و پشت سر گذاشتن چند حادثه، از جمله سقوط در یک شکاف یخچالی و تحمل فشار روحی و جسمی فراوان، من از هدف خود که صعود انفرادی و آلپی قله خان تانگری بود منصرف نشدم و یک روز پس از بازگشت از کمپ اصلی لنین، اقدام به این صعود کردم که مشکل ترین قله این منطقه به شمار می رود. بنابراین توانستم علاوه بر صعودی که انفرادی بود، رکورد زمانی را نیز کسب کنم."
