سخن عشق
در برهوتِ بیداد و سکوت
از گلبانگ ِ کلام ِ عشق زاده می شویم
عطش ِ زمین و بوسه باران ِ آسمان
وسوسه ی یکی شدن
بر شانه ی نسیم و نور
سبزینه ی برگچه
جوانه های صدا و سرود
شاید
نفس ِ تنگ ِ شهر بشکفد و تازگی کند
اکثریت ِ خاموش
ای شمایان
که خفته یا خمار و شبزده اید
نه می بینید
نه می شنوید
نه پرسش و پاسخی
و نه رد پایی بر مرداب ِ جهل.
گذری منفعل و بیصدا
در برگِ پرآب چشم ِ تاریخ
ابری شرم-آجین
بر یادمان تان
های های
می بارد و می گذرد
