(در حاشیه قتل حاج قاسم سلیمانی)
حاج قاسم سلیمانی، بی شک، یکی از جنایتکاران اصلی حکومت دینی ایران است که در مقام فرمانده “واحد قدس” سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، هم عاملی اصلی در سرکوب هزاران نفر از مخالفان و دگراندیشان در ایران بوده و هم فرمانده (آمر) “واحدی” که مستقیم در قتل افراد اپوزیسیون ایران در خارج از کشور دست داشته است، از فرماندهی سردار حاج غفوری درجزی (مصطفی مدیر کنونی) و محمد جعفری صحرارودی (افسران عالی رتبه “سپاه قدس”، قاتلان عبدالرحمان قاسملو و یاران در وین) تا فرماندهی علی وکیلی راد و محمد آزادی (افسران عالی رتبه واحد قدس، قاتلان شاپور بختیار و سروش کتیبه) و…
وظیفه اصلی و اساسی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی دفاع از انقلاب بنیادگرا و ارتجاعی اسلامی و ارزش های شرعی آن بود و هست و سپاه هر جا لازم دید با کشتار مخالفان و دگراندیشان از حکومت دینی و حاکمان جنایتکار آن “پاسداری” کرد. واحد خارج از کشور آن، “واحد قدس”، هم مخالفان ایرانی نظام را در بیرون مرز از میان برد و هم با تشکیل واحدهای شبه نظامی “آزادیبخش” شیعیان، از یکسو ایران را وارد جنگ های بی پایان کرد و از سوی دیگر به دشمنی با کشورهای منطقه و جهان کشاند. هدف “سپاه قدس” جهان گشایی شیعه بود و هست، به امید حکومت واحد جهانی شیعه در شکل ولایت فقیه، به سبک و با مرکزیت ملایان مرتجع در ایران. گردان های شیعه حشد الشعبی، فاطمیون، زینبیون و… تنها چند نمونه از اقدامات قاسم سلیمانی است. از جمله سیاست های او کشاندن پای ایرانیان به جنگ سوریه، با پانصد هزار کشته، چندین میلیون آواره، و خرابی کل کشور برای دفاع از یک دیکتاتور فاسد و جنایتکار (بشار اسد) بود. در تروریست و جنایتکار بودن او جای هیچ شک و تردیدی نیست. سیاست هایی که خسارات هزار میلیاردی به ملت ایران و منافع ملی ما زد. او یکی از فرماندهان اصلی یک حکومت دینی بود که ارتجاع محض است، حکومتی که در قساوت و شقاوت و وقاحت یکی از سرآمدان ایران و جهان است، و کشتار آبان ماه یکبار دیگر بر همگان آشکار ساخت که ج.ا. حکومت جنایتکاران است.
قتل سلیمانی یک نقطه عطف بسیار خطرناک در روابط جمهوری اسلامی با آمریکا و متحدان او است که می تواند با سرنوشت ملت و تمامیت ارضی کشور بازی کند. پیام آن بسیار گویا و روشن است: دوران آن بازی های موذیانه تروریستی و رجزخوانی های ملایان در ایران به پایان رسیده است و دیگر هیچ کس که در ج.ا. “کاره ای” باشد در امان نخواهد بود. ج.ا. از همان ابتدای تشکیل، آمریکا را دشمن خواند و برخلاف تمام قوانین بین المللی به خاک آن (سفارتخانه) حمله کرد و شهروندانش را گروگان گرفت. در آن دوران، شرایط ایران، منطقه و جهانی به گونه ای دیگر بود، به گونه ای که دشمنان، بنابر مصلحت، یا نمی توانستند یا نمی خواستند به اقدامات دشمنانه ج.ا. پاسخی مناسب دهند. اکنون شرایط از بنیاد دگرگون شده است: ملت ایران آماده و منتظر شرایط مناسب برای قیام و برکندن کل نظام ارتجاعی ملایلان است. در منطقه نه تنها هیچ دوستی برای ج.ا. باقی نمانده است، بل همه از دخالت های حاکمان ج.ا. در امور داخلی خود کلافه و متحد شده اند، از جمله با آمریکا. در اختلافات مربوط به برجام، اروپا و دیگران عملا به یاری او نیامدند و در آینده هم نخواهند آمد و در پی آن از برجام چیزی مهم باقی نمانده است. در عراق و سوریه و لبنان و یمن نیز مجبور به عقب نشینی شده اند و ملل این کشورها خواهان بیرون رفتن ج.ا. از کشورشان هستند. حتا اختیار فروش نفت و گاز خود را نیز ندارند و در پی آن پول ندارند تا حقوق کارکنان خود را بپردازند. و از همه بدتر، دشمنان خیالی چهل سال گذشته (آمریکا و اسرائیل، شیطان بزرگ و کوچک) بدل به دشمنان واقعی شده اند، دشمنانی که هر دو شمشیرهای خود را تیز و از رو بسته اند تا به این مشکل چهل ساله منطقه و جهان پایان دهند. اگر تا “دیروز” سیاست های برون مرزی- تروریستی نظام هزینه ای نداشت، امروز دارد، و بسیار سنگین دارد. در درون هم که دزدی و فساد، فحشا و اعتیاد، بی لیاقتی در مدیریت و ورشکستگی اقتصادی و بانکی و کشتار و شکنجه و… بیداد می کند.
چهل سال پیش، آمریکا حضور اندکی در منطقه داشت، اما امروز دور تا دور ایران نشسته است و پایگاه دارد: از عراق تا ترکیه و آذربایجان، یا افغانستان و پاکستان یا در تمام کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس. سی و پنج کشور اروپایی و غیراروپایی، از دانمارک تا ژاپن، در اتحاد و همکاری با ایالات متحده آمریکا، در خلیج فارس، ائتلاف دریایی- نظامی تشکیل داده اند و حکومتگران هنوز در خواب و خیال رویاهای “اسلامی- شیعه” خود به رجز خوانی ادامه می دهند. جمهوری اسلامی هنوز متوجه نیست که بازی های آن دوران “طلایی” پایان یافته است و جهان دیگر حاضر به پذیرش سیاست ها و دخالت های خرابکارانه- تروریستی حکومتگران ج.ا. و باج و خراج دهی به آنها نیست. اگر رهبر “مشاوران بد” دارد (محمود صالحی، اصلاح طلب، در توجیه سیاست های خانمان بر باد ده درونی و بیرونی ج.ا.) و آنها نمی گذارند، اخبار درست به دست رهبر برسد، باید به حال آن رهبر و سایر مدیران ریز و درشت اش گریست، که با اطلاعات نادرست سیاست جهانی می کنند یا در درون دست به جنایت می زنند. مگر رهبر نماینده “امام زمان” و در رابطه با او نیست؟ خب، او اطلاعات درست را به رهبر برساند. مشکل جمهوری اسلامی نه در روش خبر رسانی به رهبر، بل منتج از ذات این سیستم است. اگر خود “امام زمان” هم در رأس این نظام قرار گیرد، باز آش همین و کاسه همان کاسه خواهد بود. ما با یک سیستم تامگرای ارتجاعی- مذهبی با توهمات قرون وسطایی رو به رو هستیم که هرگونه اقدام برای اصلاح آن موجب فروپاشی اش خواهد شد.
پیام قتل “سردار” قاسم سلیمانی بسیار روشن است: آمریکائیان (و یاران) دیگر تن به بازیهای “بزن و در رو” ج.ا. نخواهند داد. آنها نشان دادند، اطلاعات و امکانات لازم را دارند، اگر تاکنون اقدامی نکرده اند، به دلیل سیاست عدم رویارویی مستقیم جنگی با ج.ا. بوده است. اما قتل سلیمانی یک نقطه پایان بر این سیاست است، نقطه عطفی که “آبروی” نداشته نظام را کاملا برده است. از این به بعد هر عمل مستقیم و غیرمستقیم ج.ا. در تقابل با آمریکا و متحدان او، با پاسخی سنگین از سوی آنها مواجه خواهد شد. اکنون ج.ا. دو راه بیشتر ندارد: متقابلا، مستقیم یا غیر مستقیم، نظامی تلافی کند. در چنین حالتی ضربه ای به مراتب سنگین تر خواهد خورد، چون دوران مماشات با ج.ا. به سر آمده است. و اگر اقدامی نکند و تنها به رجزخوانی های خسته کننده خود برای گول زدن مردم ایران ادامه دهد، آبرو و اقتدارش دو چندان در درون و بیرون از میان خواهد رفت و همگان خواهند دید که حکومت نمایندگان خود خوانده “امام زمان” پوشالی تر از آن چیزی است که همه می دانند.
اما، زیان تمام این سیاست ها برای مردم ایران خواهد بود، که تا کنون نیز بوده است. خسارت های ناشی از این “رجزخوانی”ها و جنگ برای یک “ایدئولوژی” واپسگرای “ازدواج با جن” و “بریدن دست و پای” مخالفان، همراه با جنگ های عراق و سوریه و یمن بر دوش ملت ایران سنگینی می کند. جنگ با آمریکا و متحدان او، نه تنها به حاکمیت ملایان برای همیشه پایان خواهد داد، بل کشور ما را به ویرانه ای بدل خواهد کرد که در نهایت سرنوشت ملت و یکپارچگی کشور در خطری بزرگ خواهد بود. پس، باید همت کرد و این نظام جهل و خشونت را برچید تا به این ماجراجویی های چهل ساله درونی و بیرونی پایان داده شود، زیرا تا این نظام وجود دارد، ملت ما از این گرفتاری های کمرشکن و ویرانگر بیرون نخواهد آمد.
تماس با نویسنده:
