در نیمه قرن نوزدهم بسیاری از مردم جهان در انتظار ظهور جدید و رجعت موعود بودند. مسیحیان بازگشت مسیح را انتظار می‌کشیدند و مسلمانان با اشتیاق فراوان منتظر صاحب زمان بودند و هر دو معتقد بودند که تحقق وعده‌های کتب مقدس‌شان و طلوع عصر جدید روحانی نزدیک است. به همین مناسبت برای جستجوی موعود خود گروهها و انجمن‌های مطالعاتی و تحقیقی متعددی تشکیل دادند. در ایران این انتظار در ۲۳ می ۱۸۴۴ به نتیجه رسید و آن وقتی بود که تاجری جوان ملقب به باب ادعا کرد که صاحب ظهوری جدید است که همه منتظرش بودند. چون جامعه ایران آن روز از لحاظ اخلاقی و معنوی ورشکسته بود اعلان حضرت باب که تجدد روحانی و ترقی اجتماعی را بر اساس عشق و محبت و نه بر اساس جبر و زور بنا می‌نمود تأثیر چشمگیری در تمام طبقات مردم آن کشور گذاشت و در مدت کوتاهی هزاران نفر به پیروان حضرت باب و آئین جدید او پیوستند.
این تاجر جوان که نامش سیدعلی محمد بود لقب (باب) را برای خود اختیار فرمود که به معنی (دروازه یا در) است و چنین توضیح داد که ظهورش به منزله بابی است که از طریق آن ظهور دیگری که ظهور کلی الهی و موعود جمیع اهل عالم است بزودی آشکار خواهد شد. مضمون اصلی بزرگترین اثر آن حضرت کتاب بیان، بشارت به ظهور پیامبر دیگری است که بسیار عظیم‌تر از ظهور خودشان می‌باشد بزودی ظاهر خواهد شد و رسالتش آن است که عصر صلح و عدل و داد که اسلام، یهود، مسیحیت و سایر ادیان بزرگ جهان به آن وعده داده‌اند را آغاز نمایند.
حضرت باب در سراسر آثار خویش به پیروانشان تأکید فرمودند که مراقب باشند به محض آن که آن مربی موعود ظاهر گردید او را بشناسند و از او پیروی کنند و به پیروان خویش سفارش نمودند که با (چشم روح) ببینند نه با (دیده اوهام) و افراد بشر باید موازین رفتاری کاملاً جدیدی بیابند و به درجه‌ای از شرافت دست یابند که مثلش را چشم روزگار ندیده است. حضرت باب در بسیاری از آیات‌شان به نام و نشان موعود اشاره فرمودند:
خوشا به حال کسی که به نظم بهاءالله نازل گردد و به شکرانه پروردگارش پردازد…
حضرت باب علاوه بر فرمان تجدد روحانی ایجاد تعلیم و تربیت عمومی و فراگرفتن علوم را نیز لازمه این عصر جدید شمردند و با این کار از هر جهت جهان را منقلب کردند به این ترتیب حضرت باب با اعلان آئینی کاملاً جدید به پیروان خود کمک کردند که از عقاید اجدادی بیرون آیند و برای ظهور بهاءالله آماده گردند. از بعضی جهات رسالت حضرت باب را می‌توان با رسالت یحیی تعمید دهنده در تأسیس دین مسیح مقایسه نمود که بشارت به ظهور حضرت مسیح داد. حضرت باب نیز مبشر حضرت بهاءالله بودند و رسالت اصلی‌شان آن بود که راه را برای ظهور حضرت بهاءالله هموار فرمایند. از این رو به اعتقاد آن ظهور حضرت باب مترادف با تولد آئین بهایی است به همین مناسبت بهائیان عالم روز ۲۳ ماه می که سالگرد ظهور و اعلان رسالت می‌باشد را جشن می‌گیرند.
ادعای حضرت باب که جامعه کاملاً جدیدی را پیش‌بینی می‌کرد در دل رهبران دینی و مقام‌های حکومتی ترس و وحشت شدیدی ایجاد کرد، در نتیجه آزار و اذیت پیروان باب بزودی گسترش یافت. هزاران نفر از پیروانشان کشته شدند. پس از زندانی شدن حضرت باب سرانجام با دسیسه‌های فراوان روحانیون اسلامی و اولیای حکومت تصمیم بر قتل حضرت باب گرفتند و در ۹ جولای ۱۸۵۰ در حیاط سربازخانه تبریز مقصود خویش را عملی ساختند. باب در زمان شهادت فقط ۳۱ سال داشت.
نیکلا نویسنده و مترجم سفارت فرانسه آن زمان که تاریخ نهضت حضرت باب را نوشته است درباره شخصیت باب چنین می‌گوید: او خود را برای عالم بشریت قربانی نمود و برای نهضت خود تحمل هرگونه محرومیت و هر نوع بی‌شرمی و ناسزا و شکنجه و حتی شهادت را نمود و بالاخره با خون خود پیمان‌نامه برادری عمومی را مهر و امضاء کرد.
خوانندگان عزیز، در صورتی که مایل به دریافت نسخه ای از مقاله فوق از طریق ایمیل هستید و یا راجع به تعالیم بهائی سؤالی دارید لطفا با ما تماس بگیرید: پیامگیر: 7400-882-905، ایمیل: anyquestionsplease@gmail.com
وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهائی : www.reference.bahai.org/fa
