باراک اوباما روز جمعه ۹ اکتبر ۲۰۰۹، پس از دریافت جایزه در کنفرانسی مطبوعاتی سخنرانی کرد. آرش عزیزی، همکار شهروند سخنان او را ترجمه کرده که در زیر می خوانید.
شهروند ۱۲۵۱ پنجشنبه ۱۵ اکتبر ۲۰۰۹
اشاره:
باراک اوباما روز جمعه ۹ اکتبر ۲۰۰۹، پس از دریافت جایزه در کنفرانسی مطبوعاتی سخنرانی کرد. آرش عزیزی، همکار شهروند سخنان او را ترجمه کرده که در زیر می خوانید.
***
صبح بخیر.
خوب، من انتظار نداشتم صبح اینگونه از خواب بلند شوم. خبر را که گرفتم، مالیا آمد به اتاق و گفت: "بابا جایزه صلح نوبل را بردی و در ضمن تولد بو (سگ خانواده ی اوباما.م) هم امروز است!" و بعد ساشا اضافه کرد: "در ضمن یک آخر هفته‌ی سه روزه هم پیش رو داریم". خلاصه داشتن بچه‌ها باعث میشود حواس آدم به تمام اوضاع باشد.
من از تصمیم کمیته‌ی نوبل هم غافلگیر شدم و هم می‌دانم که این لطف بزرگی است. بگذارید واضح صحبت کنم: من این جایزه را نه به پاس دستاوردهای خود که به عنوان تاکیدی بر رهبری آمریکا از طرف آمال مردم تمام کشورها می‌دانم.
راستش را بخواهید من فکر نمی‌کنم لایق باشم در کنار این‌همه چهره‌ی تاریخ ساز که افتخار دریافت این جایزه را داشته‌اند قرار بگیرم 
ـ مردان و زنانی که با جستجوی شجاعانه‌ی صلح به من و به تمام جهان الهام بخشیده‌اند.
اما در ضمن می‌دانم که این جایزه نشانی از نوع جهانی است که آن مردان و زنان، و تمام آمریکایی‌ها، می‌خواهند بسازند ـ جهانی که وعده‌ی اسناد بنیادین ما را زنده می‌کند. و می‌دانم که در طول تاریخ، جایزه‌ی صلح نوبل تنها برای بزرگداشت دستاوردی مشخص نبوده است و در عین حال وسیله‌ای برای مطرح کردن مجموعه‌ای از آرمان‌ها بوده است. و به همین خاطر من این جایزه را به عنوان فراخوانی به عمل می‌پذیرم ـ فراخوانی به تمام کشورها برای مقابله با چالش‌های مشترک قرن بیست و یکم.
هیچ رهبر یا هیچ کشوری به تنهایی نمی‌تواند از پس از این چالش‌ها بربیاید. و به همین خاطر است که دولت من تلاش کرده دوره‌ی جدیدی از گفتگو را برقرار سازد که در آن تمام کشورها باید مسئولیت جهانی را که می‌خواهیم، بپذیرند. ما نمی‌توانیم جهانی را تحمل کنیم که در آن سلاح‌های هسته‌ای به کشورهای بیشتری برود و وحشت هولوکاست هسته‌ای مردم بیشتری را تهدید می‌کند. و به همین خاطر است که ما شروع به برداشتن قدم‌های آشکار برای جستجوی جهانی بدون سلاح‌های هسته‌ای کرده‌ایم با اینکه تمام کشورها حق جستجوی انرژی هسته ای صلح‌آمیز را دارند، اما تمام کشورها در ضمن مسئولند مقاصد صلح‌آمیز خود را نشان دهند.
نمی‌توانیم خطر روزافزون تغییرات آب و هوایی را، که می‌تواند جهانی را که به فرزاندانمان می سپاریم، تا ابد نابود کند، بپذیریم. این تغییرات به تخاصم و قحطی دامن می‌زند، ساحل ها را نابود و شهرها را خالی می‌کند. و به همین منظور تمام کشورها باید هم اکنون سهم‌شان در مسئولیت تغییر شیوه‌ی استفاده‌ی ما از انرژی را بپذیرند.
نمی‌توانیم اجازه دهیم تفاوت بین مردم تعیین‌کننده‌ی شیوه‌ی نگاه‌مان به همدیگر باشد و به همین خاطر باید در پی آغازی جدید بین مردم با عقاید و نژادها و مذاهب مختلف باشیم؛ آغازی بر پایه‌ی منفعت دوجانبه و احترام دوجانبه.
و باید همه نقش خود را در حل تخاصماتی که در طی سال‌ها به این همه درد و دشواری انجامیده‌اند بازی کنیم و این تلاش باید شامل تعهدی بی‌شائبه باشد که بالاخره حقوق اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها را متحقق می‌کند تا بتوانند در صلح و امنیت در کشورهای خود زندگی کنند.
نمی‌توانیم دنیایی را بپذیریم که انسان‌های بیشتری در آن محروم از فرصت و حرمتی هستند که تمام مردم مشتاق آنند ـ بخت تحصیل و امرار معاشی شایسته؛ امنیت و اینکه در ترس از بیماری یا خشونت و بدون امید برای آینده زندگی نکنند.
و گرچه ما می‌خواهیم دنیایی بسازیم که در آن تخاصمات به شکل صلح‌آمیز حل میشود و رفاه وسیعاً به اشتراک گذاشته میشود، اما باید با جهان به همان شکلی که آن را می‌شناسیم روبرو شویم. من فرمانده‌ی کل قوای کشوری هستم که مسئول پایان یک جنگ و تلاش در جبهه‌ی دیگری برای مقابله با دشمنی بیرحم است که مستقیماً مردم آمریکا و متحدین‌مان را تهدید می‌کند. من در ضمن متوجهم که آثار بحران اقتصادی جهانی که میلیون‌ها آمریکایی را بیکار ساخته است پیش روی ما است. این‌ها مسائلی است که من هر روز از طرف مردم آمریکا با آن‌ها روبرو هستم.
بعضی کارهای پیش روی من در زمان ریاست‌جمهوری‌ام تمام نمی‌شود. بعضی دیگر، مثل حذف سلاح‌های هسته‌ای، شاید در کل دوران حیاتم تمام نشود، اما می‌دانم مقابله با این چالش‌ها ممکن است. به شرط اینکه بپذیریم قرار نیست یک فرد یا یک کشور به تنهایی با آن‌ها مقابله کند. این جایزه تنها متعلق به تلاش‌های دولت من نیست، که متعلق به تلاش‌های شجاعانه‌ی مردم سراسر جهان است.
و به همین خاطر است که این جایزه را باید با تمام کسانی که به دنبال عدالت و منزلت هستند در شریک شوم: با آن زن جوانی که به خاطر حقش، برای شنیده شدن، حتی در مقابل کتک و گلوله به آرامی در خیابان‌ها راهپیمایی می‌کند؛ برای رهبری که در خانه‌ی خودش محبوس میشود چون حاضر به رها کردن تعهدش به دموکراسی نیست؛ برای سربازی که به خاطر کسی که آنسوی دنیا است در گشت و واگشت، فداکاری می‌کند؛ و برای تمام آن مردان و زنانی که امنیت‌شان و آزادی‌شان و گاهی زندگی‌شان را برای آرمان صلح قربانی می‌کنند.
این همیشه آرمان آمریکا بوده است. به همین خاطر است که نگاه دنیا همیشه به آمریکا است. و همین است که من باور دارم آمریکا همچنان رهبری خواهد کرد.
