یکی بود یکی نبود،
غیر ازخدا هیچکی نبود
زیرگنبد کبود
در غریبستان، یک روز، گروهِی زن و مرد
دور هم جمع شدند،
تا که کاری بکنند
همه عاشق، همه مست
همه مست از می عشق
می عشق ایران
عشق مادر پرورد
همه عاشق بودند
عاشق ریشۀ تاریخی شان
پوستر تبلیغاتی تیرگان
عاشق شوکت تاریخی ایران کهن
عاشق باغ پر از رنگ و گل ایرانشهر
یک گروه ِ زن و مرد
به شمارش اندک
به توانمندی و همت، بسیار
خونشان خون سیاوش ها بود
زورشان قدرت رستم ها بود
رنگ دلتنگی غربت، اما،
توی چشم همه شان موج می زد
یک نفرگفت که: ” یاران عزیز!
وقت آن است که کاری بکنیم”
دیگری گفت :
“بله،
توی این غربت و غربت زدگی
«تو اگر بنشینی، من اگر بنشینم»*
اگه کاری نکنیم که کار باشه،
دلمون می پوسه؛
آبِ بی جنبش گندیده می شیم”
سومی گفت: “درسته،
«تو اگر بنشینی، من اگر بنشینم»*
اون همه نور و سرورِ کهنِ ایرانِ عزیز
همه از یاد میره،
همه بی ریشه می شیم
حالا وقتش شده کاری بکنیم
همتی باید کرد!”
چهارمی گفت که:
“من هم هستم!
«تو اگر برخیزی، من اگر برخیزم»*
میشه یک کاری کرد
پنجمی گفت که:
” من هم هستم”
ششمی،
هفتمی،
. . .
دهمی،
همه گفتند که:
“ما هم هستیم!”
و سکوتی گویا
همه را غرقِ دل اندیشی کرد،
که چه باید بکنیم ؟! “
* * *
“یکی بود یکی نبود . . . غیر از خدا هیچ کی نبود . . . “
پیرمردِِ قصه گو
داشت یک قصه می گفت،
قصه ای ناب برای بچه ها:
قصۀ آرش و تیرش که چه کرد!
پیر مرد،
بعد یک لحظه سکوت،
گفت:” . . . القصه،
اهورای بزرگ، آرش را
شیوۀ عاشقی و جانبازی
خوب آموخته بود . .
– و همو، قدرت بازویش بود
در دلش نورِ اهورا متجلی شده بود.”
. . .
قصه گو ساکت شد.
بچه ها، امّا،
ناصبورانه سراپا شده گوش
محو گفتار سخنگو بودند.
قصه گو باز سخن آغازید:
” گـُردِ فرزانه، کماندار سترگ،
آرش تیرانداز
چون قدم بر زبر قلۀ البرز نهاد
زانو زد، به نیایش بنشست،
با اهورای خودش خلوت کرد
لحظه ای بعد، به پا خاست و قامت افراشت
تیری از ترکش بیرون آورد
بوسه زد بر نوک تـیـر
درکمان جایش داد
دل و روح و خِـرَد خود، همه در تیر نهاد
” جانِ ” خود نیز به همراهش کرد
و به نیروی اهورایی خویش
دست بر آن زه تاریخی برد . . .
و کشید،
و کشید،
و کشید . . .
و رها کرد آن را
تا که تاریخ نوی پی ریزد
تیر پـرّان شد و “جان” آرش
شد هزاران پرتو
در سراپای زمین
و زمان،
در پرواز
مرزها را طی کرد
آب ها را طی کرد
سده ها را طی کرد
تا فرود آید بر جان و دل نسل دگر
تن آرش، اما،
گفت بدرود به انوار طلوع خورشید
کوه، بر کوه خمید!”
قصه گو خامُـش شد.
بچه ها، اما،
ناصبورانه
گفتند که: ” بعدش چی؟”
پیرمرد،
اشک از دیده سترد، و لب از گفتن بست.
* * *
و از آن صدها پرتابه ی نور
چند تایی آن روز، در شبِ شهر غریب
بردل یک یک آن جمع نشست،
شد پیام آور “جانِ” آرش
آتشی برپا شد
شوری افتاد به دل ها و قرار از همه برد
برجهیدند از جا
یک صدا گفتند:
” آرش، آرش . . .
تیرگان در پیش است؛ یادمان آرش!”
و چنین بود که کاری کردند
– کار؟ نه!.. کارستان!
