معلوم است که این خبر خیلی‌ها را ناراحت می‌کند. قرار است قیمت کارت‌های ماهیانه‌ی تی تی سی به ۱۲۶ دلار برسد و …
شهروند ۱۲۵۶ پنجشنبه ۱۹ نوامبر ۲۰۰۹
معلوم است که این خبر خیلی‌ها را ناراحت می‌کند. قرار است قیمت کارت‌های ماهیانه‌ی تی تی سی به ۱۲۶ دلار برسد و قیمت بلیت (توکن) که تا به حال دو دلار و ۷۵ سنت بود تا ۳ دلار بالا برود. این بخصوص برای بسیاری از خانواده‌های زحمتکش خبر بسیار بدی است و می‌تواند به معنی ضربه‌ی مهمی به سطح زندگی کسانی باشد که سنت سنت‌شان را خرج مایحتاج اولیه می‌کنند.
اما تلاش‌هایی که برای مبارزه با این افزایش قیمت صورت گرفته بسیار دن‌کیشوتی است و مسلما به تغییری منجر نخواهد شد. تلاش بعضی مسافران تی تی سی برای "اعتصاب" در روز جمعه (در واقع تحریمِ یک‌روزه‌ی تی تی سی) حتی اگر چند هزار نفر را شامل شده باشد تاثیری بر سیستمی که روزی ۱.۵ میلیون مسافر دارد نخواهد گذاشت. واضح است که بخش اعظم مردمی که از تی تی سی استفاده می‌کنند امکان شرکت در این "اعتصاب" را نخواهند داشت از جمله نویسنده‌ی همین خطوط که روز جمعه صبح باید برای مصاحبه با خانم مارتا هال فیندلی (که مشروحش را در این شماره ملاحظه می‌کنید) از مرکز شهر تورنتو سفری ۲۰ و چند کیلومتری به شمال شهر و دفتر خانم فیندلی داشته باشد و چنین مسافرتی بجز با تی.تی.سی ممکن نمی‌بود.
مسئله حیاتی که باید به آن توجه کرد این واقعیت است که تی تی سی بودجه‌ی کافی در اختیار ندارد. این افزایش بودجه قرار است سالی ۶۲ میلیون دلار به تی تی سی تقدیم کند و هر تحلیلگر منصفی می‌داند که تی تی سی به این پول نیاز مبرم دارد. در واقع حتی این پول کافی نخواهد بود چرا که پیش‌بینی می‌شود تی تی سی در سال آینده تا ۱۰۰ میلیون کمبود بودجه داشته باشد. این بخشی از کمبود بسیار عظیم‌تر بودجه‌ی کل شهرداری تورنتو است در حالی که استان انتاریو نیز ۲۵ میلیارد دلار کسری بودجه دارد.
کسری بودجه‌ی تی تی سی از کجا می‌آید؟
تی تی سی شامل تمام اتوبوس‌ها، قطارهای زیرزمینی و ترامواهای شهر ما می‌شود و با حدود سالی ۵۰۰ میلیون مسافر از بزرگترین سیستم‌های حمل و نقل جهان و سومین سیستم حمل و نقل بزرگ در آمریکای شمالی پس از نیویورک و مکزیکو سیتی است. مساحت بسیار زیاد شهر ما تورنتو باعث می‌شود که آلترناتیوِ تی تی سی تنها تاکسی‌های بسیار گران‌قیمت باشد. تورنتو بدون تی تی سی اصلا نمی‌تواند شهر باشد. مجددا به مثالی شخصی اشاره می‌کنم. نگارنده‌ی این خطوط در مرکز شهر تورنتو زندگی می‌کند، اما محل کارش و بسیاری از رویدادهای جامعه‌ی ایرانی که به آن‌ها سر می‌زند بیش از ۲۰ و چند کیلومتر دورتر در شمال شهر قرار دارند. بسیاری از دوستان من در اسکاربورو زندگی می‌کنند که آن هم کیلومترها فاصله دارد. زندگی بدون تی تی سی برای من، که اتومبیل هم ندارم، غیرممکن است.
اما این سیستم حیاتی از معدود سیستم‌های جهان توسعه‌یافته است که یک دلار هم از دولت‌های فدرال و استانی دریافت نمی‌کند و تمام بار آن روی دوش شهرداری تورنتو است. این دولت محافظه‌کار انتاریو به رهبری مایک هریس بود که آخرین یارانه‌های دولت به تی تی سی را هم قطع کرد و در نتیجه سیستم حمل و نقل ما اصلا در شأن شهری مثل تورنتو نیست. اگر بخواهید قبل از ساعت ۹:۳۰ صبح یا در ساعات شلوغی مثل ۳ تا ۶ بعدازظهر سوار مترو شوید، امکان دارد دقایق بسیاری منتظر بمانید. من خود به خاطر دارم که یک بار نزدیک بود پرواز خود به اروپا را از دست بدهم به این علت که مدت‌های طولانی در ایستگاه ولزلی با چمدان‌هایم منتظر سوار شدن بر قطار بودم .
به اضافه بخش‌های عظیمی از شهر ما تنها تحت پوشش اتوبوس‌های غیر قابل اعتماد و کم‌تردد هستند و در نتیجه سفر از نقطه‌ای به نقطه‌ی دیگر می‌تواند ساعت‌ها طول بکشد. این باعث کاهش مدنیت شهر ما شده است. مثلا ساکنان شهرک‌های بزرگ مسکونی در شرقِ شهر یا ساکنان اسکاربورو چه گناهی کرده‌اند که برای رساندن خودشان به مرکز شهر باید چنین مشقاتی را تحمل کنند؟
مشخص و روشن است که ریشه‌ی تمام این مشکلات کمبود بودجه برای تی تی سی و حمل و نقل عمومی است که یک پای ابتدایی تمدن و شهرنشینی مدرن است. باید به این مسئله برخورد کرد.
راه‌حل
تحریم مترو یا داد و بیداد کردن سر دیوید میلر، شهردار تورنتو، و اعضای شورای شهر به خاطر بالا بردن قیمت بلیت چاره‌ی کار نیست. باید دید که چگونه می‌توان بودجه‌ی مناسبی در اختیار حمل و نقل عمومی شهر گذاشت تا هم وضع کنونی قطارها بهتر شود و هم در سال‌های آینده نظام حمل و نقل تورنتوی بزرگ گسترش داده شود. مسلما شهرداری تورنتو که در حال حاضر مالیات‌ها را به اندازه کافی بالا برده است به تنهایی نمی‌تواند بخش عمده‌ای از این خرج‌ها را به عهده بگیرد. این تصمیم دست دولت‌های استانی و فدرال را می‌بوسد تا با گذر از میراثِ مایک هریس و مک‌گینتی و پل مارتین و هارپر، توجهی دوباره به مسئله‌ی حمل و نقل عمومی و هزینه‌ی تامین آن بکنند. این سئوال ساده باید مطرح شود که این چه نوع اقتصادی است که میلیون‌ها دستگاه اتومبیل باید در جایی بپوسند و زنگ بزنند چون خریداری ندارند، اما منابع جامعه صرف ساختن سیستم حمل و نقل عمومی و دولتی (و نه نیمه‌دولتی و شبه‌دولتی) نمی‌شود که هم بیشتر ایجاد اشتغال می‌کند، هم سود به جیب سرمایه‌داران نمی‌ریزد و هم به اصطلاح "سبز"تر است و کمتر به محیط زیست آسیب می‌زند؟ (جایگزینی سفر با اتومبیل شخصی با سفر با وسایل حمل و نقل عمومی، البته مواهب بسیار دیگری هم دارد و از جمله باعث افزایش همبستگی و انسجام اجتماعی می‌شود. تورنتویی‌ها بیشتر همدیگر را می‌بینند و کمتر در ترافیک برای هم بوق می‌زنند).
جا دارد تمام کسانی که به حق از پرداخت ۲۵ سنت بیشتر ناراحت و نگران هستند به جای تصمیمات عجولانه، نگاهی به بنیاد قضیه داشته باشند. مهمترین کار در این زمینه شرکت فعال در انتخابات پیش رو و رای دادن بر اساس برنامه‌های بنیادین در این زمینه است. از الان تا انتخابات شهرداری سال دیگر و انتخابات استانی دو سال دیگر و انتخابات فدرالی که می‌تواند هر زمانی در بگیرد وقت داریم تا با مطالعه برنامه نامزدهای انتخاباتی تصمیمی هوشمندانه بگیریم.
شهروند به نوبه‌ی خود گسترده‌ترین تلاش برای معرفی تمام نامزدها و گزینه‌ها را انجام می‌دهد.
