به اواخر اکتبر که رسیده ایم هوا می رود که مثل همیشه “کانادایی” و سوز و سرد شود.
کانادایی ها عادت دارند در این مواقع به درون خانه هایشان پناه ببرند، فیلمی کرایه کنند، غذایی سفارش دهند و در خانه های گرم و نرم شان لم بدهند و پایان فصل سرما را انتظار بکشند.
اما ده ها نفری که پارک سنت جیمز در مرکز تورنتو را به “اشغال” خود درآورده اند و چند هزار نفری که به طور منظم در حرکات اعتراضی آن ها شرکت می کنند هنوز با سرما دک نشده اند و به جنبش خود ادامه می دهند. شاید به یاد هزاران نفری که هر سال، اعتراض و جنبش برقرار باشد یا نه، مجبورند زمستان ها را دور از گرمای خانه ها سر کنند.
تظاهرکنندگان در پارک چادر زده اند
جنبش اشغال در هفته ی گذشته نیز ادامه داشت و روز شنبه تظاهرات بزرگی سازمان داد که از پارک به سوی مرکز محله ی مالی تورنتو، تقاطع خیابان های بی و کینگ، حرکت کرد و اعتراض خود را به نهادهای بزرگ مالی کانادا و جهان اعلام کرد.
آن گاه سخنرانان مختلف، از طرف اتحادیه های کارگری، دانشجویی و گروه های مختلف سوسیالیست و کمونیست، با سخنان خود علیه بی عدالتی های نظام سرمایه داری در سطح جهانی صحبت کردند و خواهان اتحاد زحمتکشان و کارگران علیه این نظام شدند.
تظاهرکنندگان سپس به رسمی که رایج شده است از محل حرکت کرده و به سوی دو تظاهرات دیگری که در شهر در جریان بود حرکت کردند و به اعلام همبستگی با آن ها پرداختند.
گروه تظاهرکنندگان جنبش “اشغال” ابتدا به سوی تظاهراتی که در حمایت از انقلاب مردم سوریه و علیه جنایات دولت این کشور مقابل ساختمان سابق شهرداری در خیابان کوئین برگزار می شد، رفتند. آن ها با شعار “سوریه آزاد باد” به میان تظاهرکنندگان رفتند و با استقبال پرشور آن ها روبرو شدند. یکی از تظاهرکنندگان که حضور میزان قابل توجهی از فعالان ایرانی را دیده بود گفت: “از (بشار) اسد (رئیس جمهور دیکتاتور سوریه) که خلاص شدیم می رویم سراغ خامنه ای!”
سپس، در روز سرد و پرتظاهرات، نوبت رفتن به سمت مجلس استانی انتاریو در کوئینزپارک و پیوستن به تظاهرات چندین هزارنفره تامیل ها بود که با خواست اعطای حق تعیین سرنوشت به این مردم و علیه جنایات دولت سری لانکا سازمان یافته بود. فعالان جنبش اشغال با شعار “بی استریت را اشغال کنید نه تامیل ایلام” (نام سرزمین تامیل ها در جزیره سری لانکا) به میان مردم رفتند و مجددا با استقبال بسیار روبرو شدند.
حضور گروه های چپ ایرانی در پارک سنت جیمز
کمتر گروه قومی مثل ایرانی ها حضور قابل توجهی در جنبش های اعتراضی و چپ تورنتو دارد. از این رو تعجبی نیست که از روز اول آغاز جنبش گروه های چپ ایرانی نیز حضور داشته اند.
تظاهرکنندگان در پارک زندگی می کنند
بابک یزدی، عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست کارگری ایران، برایم تعریف می کند که حزبش جزو “پنجاه چادر اول” بوده است و می گوید اولین چادر ایرانی ها بوده است. او در ضمن می گوید که سیستم صوتی مجموعه را او از روز اول آورده است و به جنبش اعطا کرده.
به غیر از آن ها البته چادرهای “شورای پشتیبانی از مبارزات مردم ایران” (گروهی متشکل از فعالان چپ ایرانی مختلف در تورنتو) و “حزب اتحاد کمونیسم کارگری” را هم می بینیم. به چادر “حزب اتحاد” سری می زنم و می پرسم در این هوای سرد شب ها هم این جا می خوابند یا نه که می گویند بعضی شب ها می خوابند.
بابک می گوید جنبش به نظرش “هم نکات مثبت دارد و هم نکات منفی.”
مثبت ترین نکته از نظر او یکی این است که مجمع عمومی در مورد همه چیز تصمیم می گیرد و دیگر این که مردم می گویند ۹۹ درصد هستند و برای اولین بار “کل نظام سرمایه داری را زیر سئوال برده اند و نه فقط هارپر، بوش یا فلان حزب سیاسی.” شعار “سرمایه داری پاسخگو نیست” بخصوص به مذاق بابک خوش آمده.
از جمله انتقادات او حضور “احزاب راست” (که او با ان دی پی را هم شامل آن می داند) در جنبش است. او در ضمن می گوید: “نقطه ضعف دیگر هم این است که نمی شود همیشه در پارک ماند و بالاخره به سازماندهی نیاز است.”
بابک البته تا همین جا از خیلی ویژگی های شیوه حضور جنبش در پارک رضایت دارد. مثلا می گوید جالب است که “پلیس حق داخل پارک شدن ندارد” و درون پارک “حکومت مردمی” برقرار است. او تعریف می کند که وقتی دو مامور مخفی پلیس فدرال وارد پارک شده اند نیروهای همین “حکومت مردمی” (مارشال های جنبش اشغال) با آن ها برخورد کرده اند.
از او در مورد نقش گروه های ایرانی که می پرسم می گوید “این جنبش ۹۹ درصد را نباید به گروه های چپ تفکیک کرد” و اضافه می کند خودش “به عنوان یک شهروند کانادایی” در آن جا حاضر شده و مهم نیست که “کجا زاده شده ام.” گرچه اضافه می کند که به عنوان چپ در مجمع عمومی دخالت های خودش را هم کرده و مثلا مقاومت او و بعضی هم فکرانش بوده که طرح بالا بردن پرچم سازمان ملل کنار گذاشته شود.
بابک در ضمن می گوید حضور آدم ها “از زادگاه های مختلف” باعث می شود بیشتر نماینده “۹۹ درصد” باشند.
جنبش همچنان ادامه دارد و البته هنوز تا در بر گرفتن و شرکت فعال ۹۹ درصد که هیچ حتی ۹ درصد هم فاصله بسیاری دارد. اما می توان احساس کرد که ثابت قدمی و پافشاری آن بر خواسته هایشان، که روز به روز روشن تر و شکل گرفته تر می شود، دل خیلی از آن اکثریت عظیمی که معترضان می خواهند نمایندگی کنند به دست آورده است.
