تمامی ندارد
فردا اعدام می شوم
صبح نه
شب
همان موقع که تو آرام
در رختخوابت
خوابیده ای
میدان تیری در کار نیست
روی این صندلی
در همین اتاق
حضور یک آینه کافی است
تا حماقتم را
بارها بر پیشانی ام
شلیک کند
جرمم؟
نمی دانم
آن چیزی است که عزیز من
هرگز
نخواهم دانست
چه کسی مرا خواهد کشت؟
هیچکس.
خالی ِ این دست ها،
بیداری،
و یاد تو.
باهم
باهم درهای بی شماری را باز کرده ایم
از در ِ زهوار در رفته ی اتاقک میدان باستیل
تا در ِ آن خانه ی ویلایی ِ کنار آب
در ِ اتاق های هتل
در ِ قوطی های کنسـرو
در ِ ماشین ها
تا یادم است
در جیب ما
همواره چند کلید
سحر درهای بسته را
باطل می کرد
آن روزها
جادوی کلید
بی اثر می شد
وقتی تو دریچه ای را
به روی من می بستی
من پشت چشم های بسته ی تو
بی کار می شدم
یا تو
در مقابل مشت بسته ام
سکوت می کردی
دهان مان را که می بستیم
کلمه ها می شدند کلید
زمان
قفل می شد
حالا
خورشید را
پشت سر گذاشته ایم
و به اینجا رسیده ایم
تأمل نکن!
کلید را از جیبت بیرون بیاور
و دروازه ی جنهم را
به روی مان
بازکن
پرلاشـز
تمامی ندارد
میان قبرها گم شده ایم
کجاست قبر آپولینر
انگار قطعه ی هشتاد و شش
یا چهل و شش
اما این که قبر ساعدی است
باید ثانیه ای توقف کرد
به قبر خیره شد
نام قبر را زیر لب زمزمه کرد
سری تکان داد
و به سمتی دیگر رفت
از قبر اسکار وایلد تا هدایت
صد سالی پیموده ایم
و تا قبر بالزاک
باز باید صدسالی
قبرها را یکی یکی بپیماییم
صدسال به عقب
صدسال به جلو
فرقی نمی کند
شمارش اعداد
در قبرستان
مثل شمردن دانه های خاک
بیهوده است
از قبری به قبر دیگر
چیزی از جنس خاک
در درون مان شکل می گیرد
و ما را در خود فرو می برد
پیش از آن که خود در خود دفن شویم
بگو
راه گریز از این قبرستان کجاست؟
