کنگره ایرانیان کانادا: در کنار مردم یا در برابر آن؟/ فرح طاهری

میزگرد شهروند- فوریه ۲۰۱۲

گفت وگو با شعله خلیلی و نیاز سلیمی اعضای هیئت مدیره کنگره ایرانیان کانادا

همانگونه که پیش از این وعده داده بودیم جمعه اول هر ماه را اختصاص داده ایم به میزگردی تا در آن به مسائل و موضوعات مطرح شده در جامعه ایرانیان تورنتو بپردازیم.

قرار بر این  بود که جلسه ماه فوریه را هم باز به دلیل اهمیت مسئله تحریم ها، به این موضوع اختصاص دهیم و طبیعتا از کنگره ایرانیان که دو هفته پیش در همین زمینه جلسه ای برگزار کرده بود و نیز تنی  چند از اعضای کامیونیتی و صاحبان کسب و کار دعوت کردیم که در این میزگرد  برای بررسی نقش تحریم ها در جامعه ایرانی در کانادا شرکت کنند، اما متاسفانه تنها کسانی که توانستند در این میزگرد شرکت کنند دو تن از اعضای کنگره ایرانیان بودند، و دیگر دعوت شدگان به دلایلی چند نتوانستند در این میزگرد حضور پیدا کنند. طبیعتا این میزگرد تبدیل شد به مصاحبه با خانم ها نیاز سلیمی و شعله خلیلی از اعضای کنگره ایرانیان تا به نقش کنگره و نیز عملکردش در جامعه ایرانی پرداخته شود. و از آنجایی که تصمیم داشتیم میزگردهای شهروند محلی برای تلاقی نظرها و آرا متفاوت نسبت به مسائل جامعه ایرانیان تورنتو باشد، و از نظرات یک دست و یک پارچه – به منظور تمرین دمکراسی و احترام به آرا و نظرات گوناگون- پرهیز کنیم،  دو نوشته ای را که در بخش “از خوانندگان” به قلم خانم سهیلا خداخواه و آقای مهدی امین، در اعتراض به نحوه برگزاری تازه ترین جلسه ی کنگره*، در هفته گذشته در شهروند چاپ شده بود، ملاک گفت وگو قرار دادیم و انتقادهایی را که به کنگره شده با آنان مطرح کردیم.

روز جمعه سوم فوریه ۲۰۱۲ در دفتر شهروند میزبان خانم ها شعله خلیلی معاون رئیس هیئت مدیره و نیاز سلیمی مدیر اجرایی و مالی کنگره ایرانیان کانادا بودیم.

چگونگی مراحل تشکیل کنگره ایرانیان کانادا و همچنین اکثر فعالیت های آن،  از سوی شهروند همواره منعکس شده و گزارش های مفصلی در این خصوص منتشر شده است.

در نوامبر ۲۰۰۵ گروهی از فعالان اجتماعی دور هم جمع می شوند و به این نتیجه میرسند که حل مشکلات جامعه در گرو سازماندهی اجتماعی است. این گروه از نوامبر ۲۰۰۵ تا می ۲۰۰۷ ملاقات های هفتگی برگزار می کنند و پیش نویس اولیه اساسنامه و ساختار کنگره را تهیه می کنند.

در ۲۷ می ۲۰۰۷ گروه محدودی از فعالان اجتماعی[حدود ۵۰ نفر] به جلسه ای دعوت می شوند و پیش نویس تهیه شده به آنها معرفی می شود. سپس کمیته ای برای بازبینی و اصلاح اساسنامه تشکیل می شود و این کمیته از ماه جون تا سپتامبر ۲۰۰۷ اساسنامه را بررسی و با تلفیق نظرات اصلاحی آن را تکمیل کرد.

در نوامبر ۲۰۰۷ هیئت برگزارکننده مجمع عمومی کنگره ایرانیان کانادا فراخوانی برای گردهمایی داد تا کنگره و مسیر تشکیل آن را به ایرانیان معرفی کرده و آن را به بحث و بررسی بگذارد.  گزارش هفت هزار کلمه ای شهروند (شماره۱۱۵۲) در این خصوص به طور مفصل از این جلسه آگاهی رسانی کرد. در نهایت ۲۲ جون ۲۰۰۸ انتخابات کنگره انجام شد و یازده تن اعضای هیئت مدیره انتخاب شدند. در طول این سه سال و اندی فعالیت از آن یازده تن اولیه خانم شعله خلیلی و آقایان محمد تاج دولتی، علیداد مافی نظام، بهنام اصفهانی زاده و احسان میردامادی در هیئت مدیره ی فعلی همچنان همکاری دارند.

از زمان تشکیل، کنگره به استناد سایتش اقداماتی انجام داده، نامه هایی ارسال و بیانیه هایی منتشر کرده و چندین جلسه عمومی به مناسبت های مختلف بویژه انتخابات استانی و شهرداری برگزاری کرده است.

ضمن سپاس از حضورتان. در آغاز از کنگره بگویید و اینکه اعضای هیئت مدیره ی آن چه کسانی هستند؟

شعله خلیلی – اعضای هیئت مدیره کنگره ایرانیان کانادا، بهنام اصفهانی زاده (رئیس هیئت مدیره)، شعله خلیلی(معاون رئیس)، نیاز سلیمی مدیر اجرایی و مالی کنگره، علیداد مافی نظام منشی کنگره هستند و دیگر اعضای هیئت مدیره محمد تاج دولتی، مهرداد خلیلی، علی کجباف و وحید جابرانصاری هستند و البته احسان میردامادی از مدیران قبلی نیز با کنگره همکاری می کند.

آیا تمام اعضای هیئت مدیره کنگره در کانادا زندگی می کنند؟

شعله خلیلی- بله همگی در کانادا زندگی می کنند و ایرانی ـ کانادایی هستند.

انتقاد شده که آقای جابر انصاری به خاطر بیزنسش بیشتر در ایران است و اینجا نیست…

شعله خلیلی ـ ایشان بیزنس دارند در ایران مثل خیلی از آدم های دیگر که در ایران بیزنس دارند، اما اینکه ایشان چند وقت از سال در ایران هستند، ما نه مامور ایمیگریشن هستیم و نه پاسپورت ایشان را برای عضویتشان خواسته ایم. و اگر دوستان منتقد نگران هستند، بیایند مشارکت کنند، به ما کمک کنند و دست ما را بگیرند.

در حال حاضر کنگره چند نفر عضو دارد؟

شعله خلیلی – بعضی از کسانی که از آغاز عضو شدند، بعدا حق عضویت پرداخت نکردند، ولی همچنان در لیست ایمیلی ما هستند. کسانی که حق عضویتشان را پرداخت کرده اند حدود ۱۴۰ نفر هستند.

نیاز سلیمی ـ در آغاز ما ۵۰۰، ۶۰۰ عضو گرفتیم و در اساسنامه مان بود که باید اعضا حق عضویت بپردازند، ولی به دلیل اینکه هر کدام از ما به طور تمام وقت کار می کردیم، پیگیری و جمع آوری حق عضویت ها از عهده ما خارج بود و این خود کاری تمام وقت بود. برای همین به این نتیجه رسیدیم که متممی بگذرانیم و دیگر حق عضویت نگیریم. این را گذاشته ایم که در دوره ی بعدی انتخابات تصویب شود.

به این ترتیب تعداد اعضا مشخص نیست، پس وقتی فراخوان برای جمع شدن می دهید چه کسانی باید در جلسه حضور پیدا کنند؟

نیاز سلیمی ـ همه ی افرادی که در شروع بودند در لیست ایمیل ما هستند و ما به همه ی آنها خبر می دهیم و هر بار حدود صد و چند نفر آمده اند.

شعله خلیلی ـ ما باید مسئله عضویت را به طریقی حل کنیم و اصلاحیه ای را به مجمع ببریم و مشخص کنیم که آیا افراد اولیه که عضو شدند، برای ادامه ی عضویت تمایل دارند یا نه.

پس با توجه به اینکه در چارت های سنتی سازمانی برای رسمیت انتخابات گفته می شود مثلا نصف به علاوه یک باید حضور داشته باشند، شما چگونه می توانید چنین کاری را اعمال کنید؟

نیاز سلیمی ـ این مربوط می شود به هیئت مدیره و نه اعضا. مثلا حزب لیبرال فلان تعداد عضو دارد ولی هیچ وقت برای رای گیری نمی گویند این درصد اعضا باید باشند.

یکی از انتقاداتی که به کنگره ایرانیان کانادا می شود، این است که می گویند شما چگونه نماینده ما هستید، ما که به شما رای نداده ایم؟

شعله خلیلی ـ سئوال خوبی ست. اولا ما ادعا نمی کنیم نماینده ی تمام ایرانیانی که در کانادا زندگی می کنند، هستیم. این ساده لوحی و ساده نگری ست اگر ما چنین ادعایی داشته باشیم. ما گروهی هستیم داوطلبانه که داریم وقت و پول و انرژی مان را در اختیار این جامعه می گذاریم. من خوشحال می شوم تمام کسانی که این سئوال را می کنند به سایت ما نگاه کنند و به کارهایی که ما کرده ایم و ببینند که آیا ما به عنوان یک عده داوطلب بدون چشمداشتی به کمک مالی یا ساپورتی از طرف هیچ گروه و سازمانی آمدیم و این بار را تا اینجا کشیدیم. من از این دوستان خواهش می کنم نگاه کنند و بینند که خودشان برای این جامعه چه کرده اند.

ما برای انتخابات استانی و انتخابات شهرداری مناظره انتخاباتی گذاشتیم که این وظیفه ی ماست. کامیونیتی ایرانی باید با سیستم سیاسی این مملکت آشنا شود و باید نقش داشته باشد. نقش ما به عنوان یک ایرانی تنها این نیست که فقط به مسائل ایران بپردازیم. ما ایرانی ـ کانادایی هایی هستیم که در کانادا زندگی می کنیم و یکی از حقوق شهروندی ما این است که به حقوق مان  آگاه باشیم و بخواهیم به آن برسیم این جوهره ی اصلی کار کنگره ایرانیان است. تمام جلساتی که این دوستان آمده اند، متاسفانه از همین زاویه شروع کرده اند که کنگره ایرانیان نماینده ی جامعه ی ایرانی نیست. ما ادعا نکردیم که نماینده ی کل جامعه ی ایرانی هستیم.

ولی اسم شما کنگره ایرانیان کانادا ست. شاید شما باید یک تعریفی از این اسم ارائه دهید.

نیاز سلیمی ـ ما اینجا درگیر مسئله لغوی هستیم. توی کانادا مسئله ی کنگره جوامع مختلف یک چیز بسیار قدیمی ست. من خودم سالها درگیر یکی از اینها بودم. ما لازم نیست از این طرف چیزی را که نه وجود دارد و نه منطقی ست و نه ممکن ثابت کنیم، من فکر می کنم مدعی باید ادعایش را ثابت کند. آیا کنگره یهودیان کانادا تمام اعضای یهودی این جامعه را نمایندگی می کند یا یهودیان عضوش هستند؟ آیا کنگره اکراینی ها تمام اکراینی ها عضوش هستند؟ این در واقع یک عنوان است.

بحث بر سر کارهایی که ما نمی کنیم، بحث بی ربطی است. من توقع دارم کسی که به این قضیه ایراد می گیرد بیاید بگوید کاری که تا امروز شما کرده اید غلط است. ما داریم کاری می کنیم که جامعه را از آن پایین و از رده هایی که کاملا هنوز در انزوا نسبت به جامعه ی جدید زندگی می کنند، آگاه و فعال کنیم نسبت به گردش امور در این خانه ی جدید. آگاهی از انتخابات، آگاهی از حقوق شهروندی، آگاهی از چگونگی برخورد با مسائلی که روی زندگی روزمره ی آنها تأثیر می گذارد، تشویق جامعه به ارتباط با دولت، در انتخابات…. یعنی باید مشخص باشد.

نکات برجسته عملکرد کنگره ایرانیان کانادا از آغاز تا امروز چه بوده؟

شعله خلیلی ـ اگر شما به سایت ما مراجعه کنید تمام عملکرد ما آنجا هست ولی من تعدادی را به صورت خلاصه نوشته ام. همانطور که خانم سلیمی گفت، کاری که ما سعی کرده ایم انجام دهیم این بوده که جامعه ی ایرانی را در واقع درگیر مسائل روزمره ی زندگی شان در جامعه کانادا کنیم. تشویق کنیم در انتخابات که حق مسلم ماست، شرکت کنند و کاندیداهایشان را بشناسند. ایرانی ها را با سیستم سیاسی اینجا آشنا کنیم. ما برای انتخابات استانی مناظره ای ترتیب دادیم ولی واقعا باعث شرمندگی بود که ۲۰ نفر بیشتر نیامدند.

من هم در گزارشم به این موضوع اشاره کردم و انتقاد کرده بودم چرا کاری نکرده بودید تا تعداد بیشتری را برای شرکت جلب کنید؟

شعله خلیلی ـ ما برای تمام لیست ایمیلمان برنامه را فرستادیم، در فیس بوک اعلام کردیم، کلی تلفن کردیم.

پس چه اتفاقی افتاده که جامعه ی ایرانی که می بینیم در کارهای سیاسی و در کمپین های انتخاباتی هم فعال است، به این موضوع توجهی نشان نداده؟

نیاز سلیمی ـ کارهای سیاسی مربوط به ایران چرا، ولی نه اینجا.

شعله خلیلی ـ تنها فعالیت ایرانیان در کمپین دکتر مریدی بود نه افراد دیگر. الان مسئله “حقوق بازنشستگی” که آقای هارپر مطرح کرده، نمی بینم اصلا جامعه ایرانی عکس العملی نشان بدهد. راجع به مسئله ی خط لوله ای که قرار است نفت را از کانادا رد کند و به آمریکا ببرد، هیچ ایرانی موضعی ندارد. در مورد اینکه دولت هارپر ۳۰بیلیون دلار خرج جت می کند، در صورتی که می خواهد حقوق بازنشستگان را کم کند، ایرانی ها موضعی ندارند. چرا این طور است؟ برای این که آگاهی سیاسی ندارند و وظیفه ی خودشان نمی دانند و نمی خواهند از چارچوبی که برای خودشان درست کردند بیرون بیایند.

من در همان جلسه این پرسش را از افراد پنل کردم. پرسیدم چرا ما استاندارد دوگانه داریم و به آن دامن می زنیم؟ چرا وقایع را در سطح بزرگتر نمی بینیم، وقایع منطقه را نمی بینیم، جناح بندی ها را نمی بینیم؟ چرا مسئله حقوق بشر در هیچ کجای دنیا برایشان مهم نیست.

نیاز سلیمی ـ این جامعه ای ست که در واقع با کوچ افراد فعال سیاسی شکل گرفت. افراد سیاسی آمدند به خارج از ایران اما تمام هدف و نگاهشان در برگشت به ایران بوده و هست. آنها نیامدند که اینجا را خانه ی خودشان کنند. آمدند که موقتا در یک امنیت جانی و شرایطی باشند و از اینجا برای برگشتن به ایران فعالیت کنند. به این لایه ی اولیه می توانید دانشجویانی که می آیند درس بخوانند و برگردند، سالمندانی که به خاطر وجود جوانترهای خانواده شان اینجا می آیند اضافه کنید، و عده ای هم می آیند اینجا رشد می کنند و دیگر خودشان را کانادایی فرض می کنند. منتها یک جامعه ی مهاجر مثل یک فرد مهاجر شرایط روانی خاصی دارد و یک دوره ی تطبیقی خاصی را باید بگذراند. فرد از متخصص برای تطبیق با جامعه کمک می گیرد، جامعه هم باید همین کار را بکند، تنها تفاوت این است که برای فرد خدمات مشخصی پیشنهاد می شود، جامعه تلون و تنوع خودش را دارد. این جامعه می باید این را بگذراند. هم آن چیزی که خانم خلیلی گفتند که بیشترین فعالیت سیاسی که ما شاهدش بودیم در کمپین آقای مریدی شده، کاملا قابل فهم است. ضمن اینکه برای آقای مریدی احترام قائلم، ولی فکر می کنم بخشی از این حمایت ها به این خاطر است که ایران و ایرانی را یک جزیره ی در واقع مجزا و جدا از جامعه می بیند.

کاری که کنگره ی ایرانیان کانادا سعی کرد انجام دهد، زدن این پل است. ما جلسات متعددی بین خودمان داشتیم که آیا کار ما خدمت و سرویس رسانی به جامعه است؟ من خودم به سرویس رسانی معتقدم ولی بعد قانع شدم که این کار را در ظرف دیگری می توانم انجام دهم، اینجا کار این است که ما پل ارتباطی شویم بین واحدهای تعیین کننده ی دولتی (کشوری، استانی، شهرداری) و جامعه مان. مسئله حقوق بازنشستگی که خانم خلیلی گفتند، همه ی ما در سنی هستیم که شاید پنج یا ده سال دیگر به آن احتیاج داشته باشیم، ولی به آن فکر نمی کنیم شاید به این خاطر که ته ذهنمان امیدواریم که اینها دو ماه دیگر بروند و ما برگردیم ایران.  راجع به تاثیر تحریم و حمله بر ایرانیان مقیم کانادا، ما نمی توانیم برای دولت کانادا تعیین کنیم که با کشورها چه رفتاری داشته باشد، ما از زاویه حقوق ایرانیانی که امروز کانادایی هستند، با آنها صحبت می کنیم. من در مصاحبه ای که با نشریه ی لیبرال داشتم، گفتم من نه فقط به عنوان یک ایرانی نگران این جنگ هستم، بلکه به عنوان یک ایرانی ـ کانادایی از این احتمالات آسیب روانی می بینم، به عنوان یک کانادایی نگران هستم که منابع انسانی، مالی و حیثیتی ما از نظر بین المللی به شکلی دارد خرج می شود و دولت آقای هارپر چگونه از اینها دارد استفاده می کند. ما مجبوریم در اینجا بایستیم که موجه بودن صدایمان را اثبات کنیم وگرنه این یک گفت وگوی درونی ست که ما در خانه هایمان می توانیم انجام دهیم و تاثیری هم نخواهد داشت.

شعله خلیلی ـ من چیزی را باید اضافه کنم در مورد کارهایمان. ما در دو نشستی که با دکتر هاسکینز وزیر مهاجرت و شهروندی دولت انتاریو داشتیم، در دفعه اول که من و آقای مافی نظام و میردامادی رفته بودیم، من خیلی مشخص به آقای هاسکینز گفتم که شما دیگر نمی توانید بیش از این روی رای ایرانی ها حساب کنید، اگر چیزی را به جامعه ی ایرانی برنگردانید. ایرانی ها روی حزب شما خیلی سرمایه گذاری کرده اند ولی چیزی دریافت نکرده اند.

منظورتان چه بود؟

شعله خلیلی ـ برای اینکه به سازمان های ایرانی نه گرنت می دهند و نه ساپورت می کنند. و هر کمکی هم تا به حال گرفته اند، کمترین بوده.

دفعه دوم که ما رفتیم در واقع اعضای فعال کامیونیتی را با خودمان بردیم و سعی کردیم تسهیلاتی فراهم کنیم که ایشان صدای کامیونیتی ایرانی را بشنوند. در این جلسه آقایان تبریزی، آرین نژاد، شیخ الاسلامی، صارمی و خانم ها افخم مردوخی، نسرین جوانفر بودند یعنی از هر سازمانی یک نفر آمده بود.

نتیجه اش چه شد؟

شعله خلیلی ـ دو سازمان که با ما آمده بودند از دولت استانی گرنت گرفتند. آقای صارمی در جمعی که برای رای گیری سال گذشته مان بود، از کنگره ایرانیان تشکر کردند که باعث شد گروه ایشان بودجه بگیرند. وظیفه ی ما این است امکاناتی فراهم کنیم که سازمان های ایرانی که در این جامعه فعالیت می کنند، و همه ی آنها مثل ما دارند از وقت و زندگی شان می زنند و داوطلبانه کار می کنند، از حمایت های دولتی برخوردار شوند.

حتما یک سری افراد صادقانه دارند کار می کنند، ولی انتقاداتی هست که می گویند بعضی ها به خاطر منافع خودشان به این کارها می پردازند و یا اینکه برای خودشان دارند رزومه و سابقه کار درست می کنند و یا اینکه می خواهند لابی کنند و یا خودشان را در سیستم سیاسی اینجا نشان دهند، اینها هم هست و حتما شنیده اید.

شعله خلیلی ـ تمام کسانی که دارند کار می کنند در واقع کارشان، رزومه ی زندگیشان است. من از شما نمی توانم این توقع را داشته باشم که چندین و چند سال با مجله شهروند کار کنید و خودتان را به خاطر قابلیت هایتان بکشانید بالا و شغل بهتری بگیرید ولی بخواهید گذشته تان را منکر شوید. مگر تمام آنهایی که در راس قدرت هستند، خود اوباما مگر افتخارش این نبوده که یک کامیونیتی ورکر بوده، تمام آدم ها در واقع دارند نقشی را بازی می کنند و دارند کار می کنند.

نیاز سلیمی ـ در مورد کار اجتماعی شبیه کار در کنگره ایرانیان کانادا، من مایلم یکی از عزیزانی که این نظر کلی را مطرح می کند بیاید و به طور مشخص بگوید که فلان آدم آمد در این جامعه، و در مدت کوتاهی یک سری حرکات نمایشی را انجام داد به خاطر عوامفریبی و پرونده ساختن برای خودش و بعد از این طریق به اینجایی رسید که امروز رسیده، حتی یک مورد را بیایند بگویند. من می توانم بگویم کسی که این نظر را دارد، با حمله به یک عده آدم امیدوار است که به جایی برسد. من بیست سال است در این جامعه هر کاری که لازم بوده که بخش عظیمی از آن را کسی نمی بیند و نمی شنود، انجام داده ام، خیلی مایلم یک نفر، یک روز کسی بگوید من از این طریق به کجا می خواستم برسم و این پرونده را به کجا ارائه داده و چه نفعی گرفته ام. بعضی از ما حتی یک عکس با آقای وزیر و وکیل بماند، حتی با آقای مریدی خودمان آیا داریم یا نه؟ ما در یک سیستم دموکراتیک و قانونی زندگی می کنیم، کسی که این ادعا را می کند می باید دو نمونه ی مشخص بدهد. وگرنه نظرات کلی دادن را همه می توانند بدهند.

یکی از انتقاداتی که در شهروند این هفته می بینید، در نامه خوانندگان این است: “موضع گیری سیاسی آی سی سی زیر نام ایرانیان در جهت منافع رژیم و تلاش آن برای تاثیرگذاری روی سیاست کانادا نسبت به جمهوری اسلامی است.” (سهیلا خداخواه)

نیاز سلیمی ـ اجازه می دهید من پاسخ بدهم چون برای من مسئله ی خیلی مهمی است. چون به طور عملی سیاسی تر از دوستانی هستم که در آی سی سی و زیر نام آن کار می کنند.

برنامه ای که برگزار شد یک عنوان مشخص داشت. سخنران ها دعوت شدند از جاهای مختلف که حول محور آن عنوان مشخص صحبت کنند. ممکن بود که عنوان برنامه جنایات جمهوری اسلامی، نقض حقوق بشر در ایران و … هر چیز دیگری باشد. ولی این برنامه ی خاص زیر این عنوان برگزار شد و دلیل داشت. “تحریم های اقتصادی و تأثیر آن بر ایرانیان مقیم کانادا” در آن زمان خاص به خاطر اعلام احتمال همکاری با دولت اسرائیل از طرف آقای هارپر و آقای مک کی و مسئله بالا گرفتن بحث تحریم اقتصادی و انواع تحریم های مختلف بر ایران برای تضعیف جمهوری اسلامی، ما نشستیم فکر کردیم و به این نتیجه رسیدیم که ضرورت دارد این برنامه گذاشته شود. چرا؟ ما یک نمونه جلویمان داریم و آن کشور عراق است. ده سال تحریم اقتصادی روی عراق به ادعای رسمی نه به ادعای آدم هایی مثل ما، کشته شدن ۵۰۰هزار بچه یکی از آمار آسیب هایی ست که به عراق زده شد ولی در نهایت حمله ی نظامی به عراق صدام را برداشت و حاصلش هم که ده سال گذشته چیز بهتری نبوده. ما می دانیم که تحریم اقتصادی به دولت ها آسیب نمی زند و به ملت ها آسیب می زند. من به شما قول می دهم کسانی که امکانات مالی فراوان دارند، آسیبی نمی بینند. مسئله ی آقای خاوری که نمی دانم چرا دوستان از اقدام ما در این زمینه حرفی نمی زنند…

چه اقدامی کردید؟

نیاز سلیمی ـ مسئله حضور آقای خاوری در کانادا و سئوال قانونی، وقتی با دولت کانادا می خواهیم صحبت کنیم باید در چارچوبی صحبت کنیم که ممکن است و آنها را مجبور به پاسخگویی می کند. ما این مسئله را کشاندیم به آنجا که چرا دولت کانادا به آقای خاوری حق شهروندی داده اند در حالی که در کانادا پناهنده های ایرانی هستند، حتی همین الان آقای صوفی، که دیپورت می شوند، و اینکه آقای خاوری که پست های دولتی داشته و شرایط ویژه ای که باید برای گرفتن شهروندی طی می شده، ممکن نبوده طی شده باشد، چگونه کانادا به او شهروندی داده است. دولت به ما پاسخ نداد، اما هر دو نماینده ی احزاب مخالف این مسئله را مطرح کردند و فشار آوردند به دولت. در هر حال اینکه دولت نیامده حق شهروندی آقای خاوری را لغو کند انتخاب آنهاست ولی ما کار خود را انجام داده ایم و به ارزش های دوگانه ای که اینجا وجود دارد تأکید کردیم که انسانی که به خاطر نقض حقوق بشر از کشور می آید بیرون و پناهنده می شود شرایطش بررسی نمی شود، ولی آقای خاوری این امکان را می گیرد.

شعله خلیلی ـ در مورد انتقاداتی که در همین شماره شهروند چاپ شده، می خواستم توضیحی دهم. در مورد حضور آقای دکتر مریدی در پنل. ایشان دعوت شده بودند که جزو پنل باشند و از دفتر ایشان تماس گرفته شد و گفتند چون ایشان سمت دولتی دارند نمی توانند در پنل باشند و آقای اصفهانی زاده هم گفتند که ما در پایان پنج دقیقه وقت می دهیم تا ایشان نظراتشان را بگویند. ایشان از تیتر جلسه آگاه بودند ولی موضع گیری ایشان به نظر من جدا از موضوع جلسه بود و ما می خواستیم مشکلات تحریم را روی جامعه ایرانی ببینیم. من از آقای مریدی پرسشی دارم، وقتی ایشان مطرح کردند مردم ۳۳ سال زیر فشار بودند و هنوز هم حاضرند تحمل کنند، آیا ایشان هیچ تحقیقی کرده اند که مردم حاضرند به این تحریم ها تن دهند؟ مسئله ای که در اخبار هست که ۱۲ کشتی که غله می بردند به ایران، چهار کشتی را برای مشکلات بانکی برگرداندند، و مردم ایران اگر گرسنگی بکشند و دچار قحطی شوند، ایشان هنوز روی این نظر خواهند بود؟

نیاز سلیمی ـ مسئله خیلی ساده است من فکر می کنم اگر ما به دو تا کیفیت خیلی ابتدایی در خودمان “شعور” و “وجدان” مراجعه کنیم، مسائل سریعتر روشن می شود. اینکه تحریم اقتصادی بر زندگی تک تک ایرانی ها تأثیر می گذارد و این تأثیر منفی ست کوچکترین شکی نیست. تحریم اقتصادی الزاما روی نان و برق سران جمهوری اسلامی تأثیر نمی گذارد، بر مردم ایران تأثیر می گذارد. اینکه جنگ باعث کشتار و خرابی در همان فضایی ست که مردمش از نقض حقوق بشر جمهوری اسلامی زجر می کشند، شکی نیست. اینکه آیا با همه ی این آسیب ها به این قیمت گزاف این حکومت برکنار می شود، من فکر نمی کنم یک فاکتور قطعی و تائید شده باشد. این همه فشاری که بر ملت عراق آمد و تضعیف و نابودش کرد، کوچکترین تاثیری روی دولت نگذاشت.

می گویید در رابطه با منافع ایرانی ـ کانادایی ها کار می کنید، اگر در مورد آقای یادگاری اعلامیه می دهید، در مورد بقیه مثل سعید ملک پور، حسین درخشان، حمید قاسمی شال  هم چنین کاری می کنید؟

شعله خلیلی ـ ما فوریه ۲۰۱۱ نامه ای به آقای کنون، وزیر خارجه، در مورد آقای سعید ملک پور فرستادیم.

ما در مورد رفتار غیرانسانی سفارت کانادا با متقاضیان ویزا نامه دادیم به آقای جیسون کنی. من حتی وقتی به ایران رفته بودم با یکی از مقامات سفارت در مورد رفتار توهین آمیز آنان با ایرانیان متقاضی ویزا صحبت کردم و حتی همان زمان آقای سعید حریری (رئیس هیئت مدیره وقت کنگره) هم مصاحبه ای در این زمینه با تورنتو استار کرده بودند و همان افسر سفارت می گفت که این مصاحبه خیلی موثر بوده است.

حتی در جلسه هفته ی گذشته که از ما خواستند که در مورد آقای کاووس صوفی خبررسانی کنیم، ما این کار را کردیم و خودمان نیز طومار حمایت را امضا کردیم.

مسئله تهمت زدن و انتقاد کردن کاری ست که متاسفانه در جامعه ی ما خیلی رواج دارد. من کاملا متوقع هستم که از این گل پراکنی های دوستان خیلی هاش به سر و صورت من بخورد. اما من فکر می کنم کسانی که این شهامت را دارند که بیایند در مقابل این گروه آدم هایی که پرخاشگری بخش اعظم فعالیت سیاسی شان را تشکیل می دهد، بایستند و آنها را تشویق کنند به گفت وگو و یک رابطه انسانی که همه ی ما انسان هایی هستیم که با هر عقیده و نظری که داریم دلمان می خواهد به نقطه ی مثبتی برسیم و به آدم های همه ی دنیا را کمک کنیم منجمله ایرانی ها، خوب است.

باید جهانبینی خودمان را گسترش دهیم و از درون چارچوب کوچک خودمان فراتر رویم و اجازه دهیم  آدم های دیگر با بینش های مختلف بیایند و اظهارنظر کنند تا جامعه ی موفقی داشته باشیم.

 

اینکه می گویید گسترده تر فکر کنیم درباره نقض حقوق بشر در جهان، درست است، ولی من فکر می کنم وقتی ما در کشور زادگاه خودمان (ایران) این همه مسئله داریم و فقط در یک سال (۲۰۱۱) ۶۰۰ اعدام داشته ایم، من چطور می توانم بیایم نگران دو اعدامی باشم که بعد از سالها در یک کشوری مثل ژاپن صورت می گیرد و بخواهم به صورت برابر برای این دو مورد نگران باشم و کار کنم.

شعله خلیلی ـ ببینید هر سازمانی یک تعهد کاری دارد. شما از صلیب سرخ جهانی نمی توانید توقع داشته باشید که در انتخابات اسکار نظر بدهد. کنگره ایرانیان هم چارچوب مشخص دارد. دقیقا نوشته شده“کنگره ایرانیان کانادا یک نهاد غیرانتفاعی، غیر حزبی و غیر مذهبی است که به اساسنامه حقوق و آزادی‌های کانادا پایبند است و نخستین هدف آن حفاظت از منافع جامعه ایرانی ـ کانادایی و سلامت و امنیت آن در محافل اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی کانادا است.“

در پاسخی که شما (کنگره ایرانیان کانادا) به پرسش خانم نسرین جوانفر در شهروند مورخ ۱۶ سپتامبر داده اید، ضمن آوردن این بخش از اساسنامه که گفته اید نهاد غیر حزبی و … هستید، توضیح داده اید که “به همین جهت موضع‌گیری درباره وضعیت سیاسی کشور ایران، در حیطه‌ی مسئولیت‌های کنگره ایرانیان کانادا قرار نمی‌گیرد. در این حال اگر شرایط سیاسی در جامعه ایران یا سیاست‌های خارجی در مورد ایران به طور مستقیم یا غیر مستقیم منافع فردی و گروهی ایرانیان مقیم کانادا را تهدید کند، کنگره می‌تواند به تشخیص هیئت مدیره، روش‌های ضروری برای دفاع از منافع ایرانیان را، با توجه به قوانین کشور کانادا، مد نظر قرار دهد.”

بعد از خیزش مردم ایران و برآمدن جنبش سبز، و اعمال سرکوب و زندان و شکنجه و کشتار و تجاوز از سوی رژیم، ایرانیانی که اینجا هستند نگران خانواده و دوستان و کشور و مردمش بودند، برای سلامت روانی اینها چه کردید؟ آیا بیانیه ای دادید؟

شعله خلیلی ـ جون ۲۰۰۹ ما نامه ای برای آقای هارپر فرستادیم که در سایتمان هست می توانید بخوانید. (در این نامه از آقای هارپر خواسته شده تا رسیدگی به تقلب انتخاباتی، از شناخت دولت ایران خودداری کند.)

نیاز سلیمی ـ می خواستم خواهش کنم به سایت ما iccongress.ca مراجعه کنند و بخوانند و ببینند پاسخ بسیاری از این انتقادات که اینجا (در شهروند) نوشته شده آنجا آمده.

دوست عزیزی نوشته چرا ما در مورد تسلیحات هسته ای اظهارنظر نمی کنیم. این کار و وظیفه ی ما نیست که در این باره نظر دهیم. در مورد مسائلی مثل نقش غیررسمی افراد، کسی که این سئوال را مطرح می کند باید پیوند این فرد را با کنگره ی ایرانیان مطرح کند نه اینکه از ما بخواهد که ما توضیح دهیم که آدمی که روزنامه نگار است و برنامه ی تلویزیونی دارد، و مثل بقیه اعضای رسانه ها می تواند بیاید و برنامه را ضبط کند، ما توضیح دهیم که چرا ایشان چنین مطلبی نوشته و یا فیلمش را در جایی منعکس می کند.

من فکر می کنم این بحث ها اگر از روی عمد نباشد و از روی ساده نگری باشد، آسیبش به همه ی ما به عنوان ایرانی و در نهایت به ایران می خورد که ما هرکدام به نوعی ادعا داریم برایمان مهم است و در جهت بهبودی اش کار می کنیم. شما بیایید اشکال چیزهایی که ما گفتیم عنوان کنید نه چیزهایی که نگفتیم.

من از شهروند خواهش می کنم خلاصه ای از سخنان سخنرانان را منتشر کند تا همه ببینند که این افراد همه به نقض حقوق بشر در ایران اعتراض کردند، ولی هدف این برنامه این بود که شما به آقای هارپر و مک کی که در کنار اسرائیل می خواهند به ایران حمله کنند، بگویید که مردم ایران به اندازه ی کافی تحت فشار هستند از نقض حقوق بشر، از بیکاری، گرانی، نبودن امنیت اجتماعی و فردی  و همه ی مشکلاتی که وجود دارد، اگر شما بمب بر سر اینها بریزید و نانشان را قطع کنید، کمکی به شرایط نمی کند.

من اجازه می خواهم از خانم خلیلی و بقیه اعضای کنگره، اینجا نظر خودم را بگویم.

دولتی که در بحبوحه ی جنگ برکنار شود، جایگزین مناسبی نخواهد داشت. چنانکه این حرکت و مبارزه را حمایت کنیم، به هر شکل ممکن که این اتفاق در داخل ایران بیفتد، مردم با هم حول محور چگونگی این برکناری متفق شوند، طبعا یک جایگزین درست در داخل به وجود می آید. در اغتشاش بمباران اگر سیستمی برکنار شود، همان شرایطی را خواهد داشت که افغانستان و عراق تا امروز دارد. و من باور نمی کنم که هیچکدام از این کشورهای خارجی، حتی اگر دم از حقوق بشر بزنند، بیایند یک دلار خرج کنند به خاطر اینکه برادر شما و خواهر من، آنجا زیر فشار است. مطمئن باشید که بهای سنگین تری خواهیم پرداخت.

ما اینجا در امنیت نسبی داریم زندگی می کنیم فقط باید فکر کنیم حرف و عمل و حرکت ما چه تأثیری روی مردم ایران می گذارد که این امنیت نسبی ما را ندارند.

جلسه شما در مورد تأثیر تحریم ها به زبان انگلیسی بود، مخاطبتان که بود؟

نیاز سلیمی ـ مخاطبمان دولت کانادا بود و نشریات انگلیسی زبانی که آمده بودند آنجا مثل الجزیره و لیبرال.

انتخابات بعدی کنگره چه زمانی ست؟

شعله خلیلی- قبل از این تحریم ها و صحبت های احتمال حمله نظامی ما تصمیم داشتیم که اعلام انتخابات کنیم اما من پیشنهاد کردم که در این زمان پرداختن به این مسائل مهم تر است و انتخابات را بگذاریم برای بعد، و بقیه اعضای هیئت مدیره هم پذیرفتند. البته به زودی تاریخ انتخابات بعدی را اعلام خواهیم کرد.

 

*”کنگره” در تازه ترین جلسه ای که برگزار کرد، به موضوع “تأثیر تحریم های اقتصادی بر روی جامعه ی ایرانی کانادا” پرداخت. در این جلسه دکتر رامین جهانبگلو استاد دانشگاه تورنتو، دکتر هوشنگ حسن یاری استاد کالج سلطنتی کانادا در کینگستون، علی احساسی وکیل تجارت بین الملل و مشاور سابق وزارت خارجه کانادا، کاوه شهروز حقوقدان و مشاور سابق وزارت خارجه کانادا در امور حقوق بشر و دیوید موسوی حقوقدان و معاون انجمن لیبرال های انتاریو در حوزه ویلودیل سخنرانی کردند. دکتر رضا مریدی نماینده ایرانی تبار مردم ریچموندهیل در مجلس استانی، در پایان ظرف چند دقیقه نظرات خود را مطرح کرد.

**پاسخ کنگره ایرانیان کانادا به پرسش نسرین جوانفر را اینجا بخوانید.