شهروند ۱۲۶۷ ـ پنجشنبه ۴ فوریه ۲۰۱۰
بیانسه باز هم رکورد شکست
فکرش را بکنید آدم رکورد تاریخ برای بیشترین جایزه زنان در یک شبِ گرمی را بشکند و تازه خیلی هم گل سرسبد مجلس نباشد.
این احتمالاً احساس بیانسه، خواننده شهیر آر اند بی، است که یکشنبه هفته­ی گذشته در ۵۲امین جوایز گرمی که در سالن استیپلزِ لس آنجلس برگزار شد، ۶ جایزه را به خودش اختصاص داد، اما اولا مهمترین غنیمت، جایزه بهترین آلبوم، را در مقابل رقیبی ۲۰ ساله و کانتری­نواز از دست داد و ثانیاً چند تا از جوایزش در بخشی بود که از تلویزیون پخش نمی­شود و برندگان به خاطرش روی صحنه نمی­آیند (و در یک مورد هم به علت برنامه­ریزی اشتباه برگزارکنندگان هنگام اهدای جایزه حضور نداشت).

در ضمن در کل شب توجه­ها بیشتر از اینکه به برندگان جوایز باشد به اجراهای دیوانه­واری بود که شبِ گرمی را پر کرد: مثلا اجرای عجیب و غریب پینک که ترانه­اش را در حالی اجرا کرد که در ننویی در میان هوا آویزان بود و با ریزش قطره های آب همچنان آواز می­خواند! پینک در مصاحبه­ها گفته که قبلا سابقه هشت سال ژیمناست بودن دارد و خیلی جدی ادعا کرده که وقتی روی هوا پیچ می­خورد بهتر آواز می­خواند.
یا اجرای افتتاحیه لیدی گاگای همیشه عجیب و غریب به همراه التون جان و دیگر اجراهای پر زرق و برق او.
و البته اجرای سه بعدی یادبود مایکل جکسونِ فقید.
از همه­ی این حرف­ها گذشته بیانسه به راستی درخشید و می­توان گفت این خواننده و ترانه­نویس ۲۸ ساله در اوج حرفه­ی خود قرار دارد. او یکشنبه شب با کسب ۶ جایزه رکورد بیشترین دریافت گرمی در یک شب توسط خواننده­ی زن را به خود اختصاص داد و با جلو زدن از بزرگانی همچون لورین هیل، نورا جونز و امی وین­هاس تعداد کل جوایز گرمی­اش را به ۱۶ رساند.
از الان می­توان تصور کرد ترانه­ی مشهور او، “خانم­های مجرد (یه حلقه بزار روش)” Single Ladies (Put a Ring on It) ، که جایزه بهترین ترانه­ی سال را دریافت کرد با آن ملودی و رقص معروف تا سال های سال همه­جا را از کلاب­ها تا آی­پادها پر می­کند. بیانسه در ضمن برنده جایزه بهترین خواننده پاپ زن شد (که از مهمترین جوایز است). او هنگام پذیرش جایزه گفت: “وای، خیلی ممنونم… دوست دارم از خانواده­ام از جمله شوهرم به خاطر این همه حمایت تشکر کنم. دوستتان دارم”. اشاره او به جی زی، خوانده رپ، بود که خود با ۳ جایزه نصف جایزه­های همسرش را دریافت کرد. جی زی البته یکی از جایزه­ها را در رشته “بهترین همکاری رپ و سانگ” به همراه یکی از رقبای جوانِ بیانسه، ریهانا، دریافت کرد (و اتفاقا خود بیانسه هم در همین رشته کاندید بود و شکست خورد).
مهمترین جایزه سال را ستاره­ی درخشانی گرفت که در ۲۰ سالگی به این جایزه می­رسد: تیلور سوئیفت. این خواننده­ی موسیقی کانتری چهار جایزه را تصاحب کرد از جمله مهمترین جایزه، بهترین آلبوم، که به آلبوم “بی ترس” از او تعلق گرفت. مشخص بود که سوئیفتِ جوان که این جایزه­ی مهم را با دومین آلبومش تصاحب کرد بسیار هیجان­زده است. او هنگام فتح بزرگترین جایزه با احساسات بسیاری مواجه شد و گفت که خیلی خوشحال است که می­تواند این جایزه را به شهر خود، نشویلِ تنسی، ببرد. سوئیفت در ضمن در پشت صحنه وقتی می­خواست با تمام جوایزش برای عکس، ژست بگیرد، یکی از گرمی­ها را به زمین انداخت و شکست.
لیدی گاگا، خواننده راک، با آن همه زرق و برق و اجرای دیوانه­وار “پوکرفیس” با التون جان موفق به کسب جوایز مهم نشد با این­که در سال گذشته از پرفروش­ترین­ها بوده. او ۲ جایزه بهترین اجرای رقص و بهترین آلبوم الکترونیک/رقص را برنده شد.
دیگر گروه چشم­گیر شب “بلک آید پیز” بود که چشم­ها را با اجرای شلوغ و پلوغی از ترانه­ی معروف “یه حسی دارم” (I Gotta Feeling) خیره کرد و سه جایزه به خود اختصاص داد. امینمِ خواننده ی رپ­ نیز با اجرایی موفق و دو گرمی به خانه رفت. آ.ر. رحمان، آهنگساز هندی تامیل­تبار، دیگر چهره­ای بود که دو گرمی به خود اختصاص داد.

از میان جوایزی که به عنوان “یک عمر دستاورد” اهدا شد، مهمترین آن ها به کسی داده شد که نه حضور داشت و نه می­توانست حضور داشته باشد: مایکل جکسون، سلطان جاودان موسیقی پاپ که غم و اندوه از دست رفتنش برای خیلی­ها واضح بود.
برگزارکنندگان گرمی مراسم خاصی به او اختصاص داده بودند که یکی از افسانه­های موسیقی آمریکا، لایونل ریچی، آن­را معرفی کرد. در این مراسم یکی از ترانه­های جکسونِ فقید با ترکیبی از صدای خودش و حضور خوانندگان بنامی همچون آشر و جنیفر هادسون و سلن دیانِ کانادایی اجرا شد. فیلمی که در زمینه­ی این اجرا پخش می­شد، سه بعدی بود و حاضرین با عینک سه­بعدی آن­را تماشا می­کردند (و البته ماها هم پشت تلویزیون ماتمان برده بود که نکند تنظیمات تلویزیون خراب است!). دو کودک مایکل جکسون، پاریس و پرینس، جایزه را از طرف او دریافت کردند و سخنان کوچکی هم در وصف نیکوکاری پدرشان و فقدان او به زبان آوردند. دیگر اجرای یادبود از وای کلیف ژان، خواننده اهل هائیتی، بود که برای کمک به مردم این کشور زلزله­زده برگزار شد.


کانادایی­های فاتح

باورتان بشود یا نه کانادای ما هم که صنعت موسیقی آن هر چقدر موفق باشد در مقابل غول­همسایه­ی جنوبی چیزی به نظر نمی­رسد در گرمی حضور داشت. نیل یانگِ تورنتویی، از افسانه­های راک، برای اولین بار به خاطر مجموعه “آرشیو” خودش جایزه­ی “بهترین نسخه ویژه” را دریافت کرد. مایکل جی. فاکس، بازیگر کانادایی که در برنابیِ بریتیش کلمبیا بزرگ شده، جایزه “بهترین آلبوم کتاب ناطق” را به خاطر “همیشه امیدوار” دریافت کرد که خاطرات خودش از نبرد با بیماری پارکینسون است. مایکل بابلِ کانادایی که او هم متولد برنابی است سومین کانادایی فاتح گرمی ۵۲ بود که جایزه “بهترین آلبوم پاپ سنتی” را به خاطر سی دی کنسرت­هایش در مدیسون اسکوئر گاردن به خود اختصاص داد. تمام این جوایز جز مواردی بودند که در بخش غیرتلویزیونی گرمی اهدا شدند و در نتیجه خبری از کانادایی­ها در مراسم نبود.
رپ­نواز تورنتویی، دریک، و راک­نوازان نیکل بک و بیست سایر نامزدهای کانادایی بودند که جوایزی به خود اختصاص ندادند گرچه دریک حداقل در صحنه ظاهر شد و با اجرای رپ خودی نشان داد.
همچنین لئونارد کوهن، خواننده و آهنگساز افسانه ای کانادا نیز جایزه یک عمر دستاوردهای هنری گرمی را ازآن خود کرد.
خوشمزگی­ها و اظهارات برندگان:

– من یه مشکلی با گرمیِ امسال دارم چون نمی­دونم چرا سوزان بویل نیومده. اون امسال به چیز بزرگی رسید. حالا شاید جاستین تیمبرلیک پارسال دوباره سکسی بودن رو مد کرده بود اما امسال سوزان بویل دوباره از مد انداختش…
استفن کولبرت، کمدین معروف تلویزیونی

– من مدام به فکر کلاس دوم می­افتم و وقتی که آدم بار اول تو دبیرستان می­خونه و مردم شوخی می­کنند که “شاید یه روز تو گرمی ببینیمت” و این به نظر رویای غیرممکنی می­آد.. احساس می­کنم الان اینجا ایستادم و دارم یه رویای غیرممکن رو دریافت می­کنم.
تیلور سوئیفت، خواننده ۲۰ ساله

– نمی­خوام دروغ بگم، هممون یه کم مستیم. اما مستی از خوشحالی.
کالب فالوویل از گروه “کینگز آو لئون”

– حالا من می­خوام برم با کینگز آو لئون شات بزنم.
بیلی جو آرمسترانگ از گروه “گرین دی”

– می­خواهیم از خدا به خاطر این­که در این هفت ماه گذشته مواظب ما بوده تشکر کنیم و از مادربزرگ و پدربزرگ­مان به خاطر عشق و حمایت­شان. می­خواهیم در ضمن از هواداران تشکر کنیم. پدر ما شما را خیلی دوست داشت چون همیشه در کنار او بودید… تمام ترانه­های او پیامی ساده داشت: عشق. ما به پخش پیام او و کمک به دنیا ادامه می­دهیم. متشکرم. ما دوستت داریم، بابا.
پرینس جکسون، پسر مایکل