شهروند ۱۲۲۷ پنجشنبه ۳۰ اپریل ۲۰۰۹
اشکهایشان را در صف گوشت ریخته
برای زمینی که سخت زیر پایشان له له بزند ـ
تا کودکان مرگ باشند ـ روبروی هم
کسی رفته بود
زنانی آمده بودند
(و مرگ ِ خوش خط و خال سنگی بود
که با پای خود نیامده بود ـ
از مدار منظومه ای رها شده بود)
با پای خود پرتاب شده
توی کوچه های تاک و انگور ـ
گورشان طبقی
طبق ـ
طبقی، خالی از رونق و رویا
کسانی رفته بودند. مردی آمده بود
(و مرگ ِ خوش خط و خال آبی بود
بوی خاک شخم زده همراهش نبود
از هزار آوار گذشته ـ
پیدا شده بود)
مردی بود مرگ
زیر نقابش ـ
نفس که می کشید
بوی استخوان مرده در گلوش می پیچید
و آنگاه …
همگان رفته بودند
و دیگر هیچکس نیامده بود
(و مرگ ِ خوش خط و خال
خواب دانته بود
زیر سقف های بی دیوار ـ
خدا شده بود)
