سه زن هنرمند ایرانی نمایشگاهی گروهی از آثار نقاشی خود در تورنتو برپا می کنند.
شادی خمسه، موژان طاهری و نازیلا صدیقی هنرمندانی هستند که برای اولین بار در تورنتو آثار خود را به نمایش می گذارند. با این هنرمندان به کوتاهی آشنا می شویم.
شهروند ۱۱۴۹
نمایشگاه آثار نقاشی مدرن
سه زن هنرمند ایرانی
شهروند ـ فرح طاهری: سه زن هنرمند ایرانی نمایشگاهی گروهی از آثار نقاشی خود در تورنتو برپا می کنند.
شادی خمسه، موژان طاهری و نازیلا صدیقی هنرمندانی هستند که برای اولین بار در تورنتو آثار خود را به نمایش می گذارند. با این هنرمندان به کوتاهی آشنا می شویم.
شادی خمسه در کوران انقلاب در تهران به دنیا آمد. از کودکی به سمت موسیقی کشیده شد ولی کم کم اشتیاقش به نقاشی بیشتر شد.
شادی در سال ۱۹۹۴ به کانادا مهاجرت کرد و در کنار تحصیل به نقاشی نیز ادامه داد.
شادی در گفت وگوی کوتاهی با شهروند گفت: این اولین نمایشگاه نقاشی من است که در آن ده کار خود را به نمایش می گذارم.
شادی هشت سال است که به طور جدی کار میکند. او در مورد سبک نقاشی هایش گفت: کارهای من خیلی شخصی و حسی ست. شاید بتوان گفت انتزاعی، اکسپرسیونیستی، ولی کلا شخصی ست. مدل ندارم. از برس و قلم مو استفاده نمی کنم. کارهایم رنگ و روغن است و تماما با دست کشیده می شود.
موژان طاهری در ایران به دنیا آمده و در پاریس و تورنتو بزرگ شده است. موژان پس از فارغ التحصیلی در رشته تاریخ هنر به رم رفت تا در زمینه نقاشی و ترمیم مبلمان تحصیل کند. در پاریس سالها آتلیه ای را اداره می کرد و چندین نمایشگاه موفقیت آمیز در آنجا برگزار کرده است.
نقاشی های موژان ریشه در پایبندی او به واقعیات روزمره ی زندگی دارد. از این رو، کارهای او مانند نوعی فلسفه ی زندگی، انعکاس تجاربش از یکنواختی زندگی ست در حالی که یادمانده های دوران کودکی اش نیز جا پای دلتنگانه ی خود را در کارهای او به نوعی گذاشته است.
موژان در حال حاضر در تورنتو به کار و زندگی مشغول است.
نازیلا صدیقی در تهران به دنیا آمده و بزرگ شده است. او به مدت سه سال تحت تعلیم استاد غلامحسین نامی و آقای عمامه پیچ هنر و نقاشی را فرا گرفت و در همان زمان در رشته معماری تحصیل کرد و فوق لیسانس خود را در رشته آرشیتکت گرفت.
او اولین نمایشگاه نقاشی خود را در سال ۱۹۹۵ در تهران برگزار کرد. نازیلا سال ۲۰۰۰ به کانادا مهاجرت کرد و در رشته طراحی داخلی در BCIT ونکوور تحصیل کرد و در کورس های نقاشی کالج هنر "امیلی کار" همان شهر نقاشی را ادامه داد.
نقاشی های او نمایش احساسات و فیگورهای انسانی به سبک انتزاعی است. او از شیوه های متفاوتی در کار خود استفاده می کند.
این نمایشگاه در دو روز هفتم و هشتم نوامبر ۲۰۰۷ از ساعت ۶ تا ۹ شب در محل زیر دایر خواهد بود.
Century Room
برگزاری سمینار «رابطه جوانان و والدین»
شهروندـ فرح طاهری: گروه حمایت از جوانان ایرانی ـ کانادایی روز یکشنبه ۱۴ اکتبر سمیناری زیر نام "رابطه جوانان و والدین: نظارت بر رفتار جوانان و مسئولیت ها" در هتل نواتل برگزار کرد.
سخنرانان این سمینار دکتر عباس آزادیان، دکتر اتی سیف و خانم فرشته حدیثی بودند.
آقای شهرام صارمی در آغاز به کوتاهی از شکل گیری گروه حمایت از جوانان ایرانی ـ کانادایی و دستاوردهای آن گفت. این گروه نهادی ست غیرانتفاعی، غیرسیاسی و غیرمذهبی که از فعالان اقتصادی، متخصصان و مددکاران اجتماعی تشکیل شده و هدف آن ارائه کمک و اطلاعات به جوانان و نوجوانان مهاجر ایرانی به کانادا به منظور تقویت استعدادها و توانایی های آنها برای زندگی بهتر و رشد و استحکام هرچه بیشتر جامعه ایرانی ـ کانادایی است. در این رابطه، گروه تاکنون تعدادی جلسه و برنامه های آموزشی و تفریحی ترتیب داده است.
دکتر عباس آزادیان، روانپزشک، بیشتر روی کودک تمرکز کرد و از بازی و رشد کودک، تاثیر محیط اجتماعی، واکنشهای والدین، نوع پیوند بین کودک و مادر، روش های موفق و ناموفق در رابطه با کودکان گفت.
دکتر آزادیان با ذکر مثال های آزمایشگاهی بر روی موش ها و گربه ها، بر نقش بازی در رشد کودک تاکید گذاشت و گفت: اگر بازی نباشد، کودک در انطباق با محیط جدید، در رشد تواناییهای ذهنی و در تغییر یادگیری های گذشته دچار کندی خواهد شد.
دکتر آزادیان با نمایش عکس های حیوانات متناسب با موضوع مورد بحث، فضای سالن را از خشکی مباحث علمی درآورد.
او در پایان به روشهای موفق و ناموفق در رابطه بین والدین و کودک اشاره کرد و گفت: کودکان نیاز دارند احساساتشان مورد پذیرش و احترام قرار بگیرد. به آنها به دقت گوش کنید و بیان احساساتشان را تشویق کنید و حتی آرزوهای کودک خود را به طور خیالی برآورده کنید.
در ادامه خانم دکتر اتی سیف، روان پزشک، به دوران نوجوانی پرداخت و نوجوانان ۱۱ تا ۲۰ ساله را هدف قرار داد. او به تفصیل از تغییرات فیزیکی و روانی در دوران نوجوانی گفت و تاکید کرد که این مرحله بسیار سختی برای نوجوانان است.
دکتر سیف این ۹ سال را به سه بخش تقسیم کرد: ۱۱ تا ۱۴ سال دوران تغییرات مهم هورمونی در بدن دختر و پسر که منجر به تغییرات فیزیکی و روانی در آنها می شود.
فاز میانی از ۱۴ تا ۱۷ سال است که در این دوره برای نوجوانان رابطه ی بین مرد و زن، توجه به ظاهر، محبوب بودن و … مهم میشود. تمایلات جنسی بیشتر اوج می گیرد و از لحاظ احساسی دوری بیشتری نسبت به پدر و مادر احساس می کنند.
فاز پایان نوجوانی ۱۷ تا ۲۰ سالگی است که ارزش های شخصی و اصول اخلاقی توسعه پیدا می کند. جوانان می توانند افکار انتزاعی داشته باشند و تجزیه و تحلیل کنند. در این مرحله آنان به آینده بیشتر اهمیت می دهند و دیگر زندگی در لحظه مدنظرشان نیست.
فرشته حدیثی مددکار اجتماعی که مدت ۸ سال برای سازمان حمایت از کودکان در منطقه نورت یورک کار میکند، سخنران سوم بود.
خانم حدیثی از قوانینی که در استان انتاریو درخصوص وظایف والدین وجود دارد گفت. او در این رابطه به آزار و اذیت کودک اشاره کرد و مواردی را که قانون آزار کودک تلقی میکند، برشمرد.
او افزود، به تازگی قانون کانادا اجازه میدهد که تا حدی والدین روی کودک کنترل داشته باشند، ولی تنبیه نباید آثاری بر روی بدن داشته باشد و یا نیاز به مراجعه به بیمارستان به وجود آورد.
خانم حدیثی به تنبیهات روحی نیز اشاره کرد و برچسب زدن هایی مثل بی عرضه، سرکوفت زدن و از این قبیل را از جمله آزار روحی کودک خواند.
این مددکار اجتماعی که در سازمان Children Aid Society اشتغال دارد، از تجارب کارش در این سازمان در رابطه با خانواده های ایرانی گفت و افزود: با توجه به اینکه بیشتر بدرفتاریها در خانه اتفاق می افتد، در کانادا هر کس که از آزار کودکی آگاه شود باید به مقامات مسئول اطلاع دهد. پس از تماس با سازمان کمک به کودکان، برای کودک پرونده درست میشود و مددکار به خانه آنها می رود و اگر فکر کند که امنیت کودک در خطر است میتواند بچه را از آنجا ببرد.
پس از استراحتی کوتاه، بخش پرسش و پاسخ برگزار شد و سخنرانان به پرسش حاضران که اکثرا والدینی بودند که دغدغه آینده و تربیت کودکان خود را داشتند، پاسخ گفتند.
برای اطلاعات بیشتر درباره گروه حمایت از جوانان ایرانی ـ کانادایی به وب سایت آنان مراجعه کنید:
جایزه «شبکه میان فرهنگی زنان» به هما سرلتی
شهروند ـ فرح طاهری: پنجشنبه ۱۸ اکتبر، شبکه میان فرهنگی زنان در متروهال تورنتو، برنامه ای زیر عنوان ۲۰۰۷ Person’s Day Awards برگزار کرد که طی آن با نمایش فیلمی از زندگی هفت زن شهروند ارشد از ملیت های مختلف، آنان مورد تقدیر قرار گرفتند.
در آغاز هر یک از مسئولان و همکاران این مراسم، به کوتاهی سخنانی گفتند. الگا گیل از اولین زنان مبارز کانادا گفت که به دنبال گرفتن حق رای برای نماینده شدن در پارلمان بودند. ریبا آدولف گفت وقتی درباره زنان سالمند حرف می زنیم، درباره تاریخ کانادا حرف می زنیم، برای اینکه حضور آنها در تاریخ به دیده گرفته نشده. ریبا همچنین درباره فیلم گفت: این فیلم نشان می دهد چگونه هفت زن، زخم هایشان را در تبعید بهبود بخشیدند.
طلعت معین الدین، رئیس شبکه میان فرهنگی زنان، از این سازمان گفت و بر اتحاد زنان برای عدالت و حقوق بشر تاکید کرد.
فیلمی با نام “Traditions and Transitions” به کارگردانی آلیسون دوک از این هفت زن به نمایش درآمد. در این فیلم کارگردان از طریق آلبوم خانوادگی به زندگی این هفت زن در گذشته پرداخته و سپس از چگونگی مهاجرت آنها به کانادا می گوید و در پایان موقعیت کنونی و دستاوردهای آنان در وطن دوم و کشور میزبان را نشان می دهد.
اکسانا، ۷۹ ساله، در سال ۱۹۴۹ پس از جنگ جهانی دوم به کانادا مهاجرت کرده. او متولد براتیسلاوا از والدینی اکراینی بوده که در تورنتو موسیقی خوانده، پیانو می نوازد، معلم موسیقی ست، رئیس فدراسیون جهانی سازمان زنان اکراینی است و جوایز زیادی برای دستاوردهایش داشته است.
رنه کاسترو، ۶۹ ساله، از پرو در سال ۲۰۰۲ تقاضای پناهندگی سیاسی کرده است. او در پرو معلم و معاون مدرسه بوده. یک انقلابی تمام عیار که دستگیر شده، به زندان افتاده، و به خانه اش بمب پرتاب کرده اند.
گردا، ۸۲ ساله، از بازماندگان هولوکاست که با مادر و خواهرش تنها بازماندگان فامیل بزرگشان بوده. او در سال ۱۹۵۳ به کانادا مهاجرت کرد.
در فیلم گردا، از سختی شروع زندگی در غربت میگوید. او پرزیدنت فدراسیون سازمان زنان یهودی و همچنین بنیانگزار و پرزیدنت سازمان بازماندگان هولوکاست در کاناداست.
امی نلسون، ۸۴ ساله، در سال ۱۹۵۹ طبق برنامه ی نیاز به کارگر در کانادا به تورنتو آمد. او پرستار بود و در اینجا هم به این کار ادامه داد. امی از مشکلات نژادپرستی در همان اوایل ورود گفت. امی امروزه یک نرس رسمی بازنشسته است و داوطلبانه برای ماموریت های پزشکی به سراسر جهان سفر میکند. او یکی از بنیانگزاران انجمن جامائیکایی ـ کانادایی هاست و انجمن ارشدان کارائیب را ایجاد کرده است.
مری متیو فیلیپ، ۶۴ ساله، از مسیحیان هند در سال ۱۹۶۷ طبق همان قانون نیاز به کارگر و متخصص به هند مهاجرت کرد. او که متخصص تغذیه از هند بود نتوانست در اینجا در رشته خود کار کند و در دانشگاه کالگری معلمی خواند ولی نتوانست کاری بگیرد. مری هم درگیر همان موانع نژادپرستی بود ولی جنگید و بر همه ی مشکلات فائق آمد.
یونگ جو پارک کیم، ۶۸ ساله، در کره استاد نقاشی و خطاطی سنتی و اصیل کره بود. او پس از جنگ کره با خانواده در سال ۱۹۷۲ به کانادا آمد. یونگ نیز از سختی های زندگی در غربت گفت و ندانستن زبان را یکی از مهمترین موانع در راه خود خواند. او در اینجا به صدها هنرجو نقاشی و خطاطی آموخته و آثارش زینت بخش موزه رویال انتاریو است.
و اما هفتمین زن از این گروه، زنی از ایران است. هما روحی سرلتی ۸۲ ساله، جزو اولین گروه فارغ التحصیلان زن رشته حقوق قضائی دانشکده حقوق دانشگاه تهران است. او همچنین اولین زنی است که بورسیه ای برای تحصیل در رشته مدیریت از دانشگاه لندن انگلستان گرفت. اولین کار خارج کشور او در شعبه بانک ملی نیویورک بود و وقتی این شعبه بسته شد به واشنگتن رفت تا با نمایندگی اقتصادی ایران در آمریکا کار کند. در این زمان تحصیلات خود را در رشته اقتصاد در دانشگاه آمریکایی در واشنگتن ادامه داد. در بازگشت به ایران در مرکز جلب و حمایت سرمایه های خارجی به عنوان محقق مشغول به کار شد و به تحصیلاتش در رشته مدیریت بازرگانی در دانشگاه تهران ادامه داد و فوق لیسانس گرفت.
او تا سال ۱۳۵۷ در مشاغل دولتی مسئولیتهایی چون مدیرکل بازرگانی خارجی در وزارت اقتصاد و معاونت اداری و پارلمانی وزارت صنایع و معادن را دارا بود و داوطلبانه در سازمان زنان ایران، انجمن حمایت از کودکان، اتحادیه بین المللی زنان حقوقدان و هئیت امنای دانشگاه فرح و انجمن خیریه فرح کار کرده است.
هما سرلتی پس از مهاجرت به کانادا در سال ۱۹۸۹ "سازمان زنان ایرانی انتاریو" را فعال کرد و در این مدت با برگزاری کارگاه های آموزشی و سمینار و تهیه برشورهای اطلاعاتی به زنان و خانواده ها و جامعه ایرانی تورنتو خدمت کرده است.
این هفت زن در کنار پرزیدنت شبکه میان فرهنگی زنان و کارگردان فیلم قرار گرفتند و به پرسش های حاضران پاسخ گفتند.
در پایان دکتر کارن ماک از آنها با اهدای لوح و دسته گل تقدیر کرد و عکسی به یادگار انداختند.
شبکه میان فرهنگی زنان سازمانی غیرانتفاعی متشکل از زنان از ملیت های مختلف با فرهنگ و نژادهای متفاوت است که گردهم آمده تا همگام در جهت برابری حقوقی تمام زنان و خانواده هایشان بکوشند و در این راه نقاط اشتراک و افتراق هم را دیده و محترم بدارند. از اصول خلل ناپذیر این شبکه، ترویج برابری و حقوق بشر زنان از طریق آموزش عمومی و تاثیر روی سیاستگذاری هاست.
