تغییرات ناشی از جنبش کبک حتمی و عمیق خواهند بود
دکتر امیر خدیر دومین ایرانی تباری است که به یک مرکز مهم تصمیم گیری در کانادا، به مجلس ملی کبک راه یافته است. امیر فعالیت های اجتماعی سیاسی خود را از نوجوانی شروع کرده و در دهه ۹۰ به طور جدی تر وارد فعالیت های سیاسی شده، در احیای جنبش چپ در کبک و کانادا، نقشی کلیدی داشته است. در سال ۲۰۰۶ یکی از اعضای اصلی فعالان سیاسی پیشرو کبک بود که «حزب همبستگی کبک» را بنیاد گذاشتند. در انتخابات ۸ مارس ۲۰۰۸ بعد از سال ها فعالیت اجتماعی و سیاسی و چند بار تلاش بالاخره توانست از حوزه مرسیه مونترال به عنوان تنها نماینده «حزب همبستگی کبک» به مجلس ملی کبک راه یابد. به عنوان نماینده مجلس با مقام رسمی که به دست آورد و به عنوان یکی از دو سخنگو – رهبر حزب همبستگی کبک کوشش هایش ابعاد بسیار گسترده تری به خود گرفت و به سرعت به چهره ای متمایز در صحنه سیاسی کبک تبدیل شد.
در دسامبر ۲۰۱۰ بر اساس یک نظر سنجی که برای دو روزنامه اصلی مونترال، نشریات «لو دوآر» و «گازت» انجام و منتشر شد، امیر خدیر با پشتیبانی و به تائید ۴۵ درصد مردم، محبوب ترین سیاستمدار کبک شناخته شد. نتایج همین نظرسنجی نشان داد که ژان شاره، نخست وزیر دولت لیبرال، حزب در قدرت، با تائید تنها ۲۴ درصد مردم با فاصله بسیار پشت سر او قرار گرفته و خانم پولین ماروآ، رهبر حزب کبکی ها، اپوزیسیون دولت شاره هم تنها از حمایت ۳۶ درصد مردم برخوردار است.
امیر خدیر در مواجهه با پلیس در تظاهرات
امیر از سیاستمدارانی است که در دنیای ناامید کننده، پر از رسوایی ها و سوءاستفاده های تاسف بار از قدرت سیاسی با عملکرد خود نمونه کم شمار آن دسته از سیاستمدارانی را نمایندگی می کند که باقی مانده امیدهای مردم به سیاستمدران را تجسم و تعریف می کند.
او در تمام سالهایی که به فعالیت های سیاسی مشغول بوده، صمیمانه وظایف خود را با تمام توان انجام داده و با تمام امکانات خود برای برقراری عدالت اجتماعی در تمام جبهه ها مبارزه کرده است .
نقش امیر خدیر در تحولات و جنبش انقلابی نوین مردم کبک
حزب همبستگی کبک، امیر خدیر و فرانسواز داوید، دو سخنگوی این حزب به واقع از بدو تاسیس آن، در مقابل و در جهتی کاملا مخالف و متفاوت با عملکرد دیگر احزاب و سازمان های سیاسی کبک با برنامه ها، نگرش و شیوه ای همگام با خواست های واقعی مردم و بدون محافظه کاری ها و راه و روال کلیشه ای، کهنه و گرد و غبار گرفته این احزاب در صحنه سیاسی کبک، حضوری سرنوشت ساز پیدا کردند. نقش و جایگاه و عملکرد امیر خدیر به ویژه در تمام مبارزات این حزب علیه بی عدالتی ها و نابسامانی های ناشی از «سیاست بازی» ها و اعمال نفوذ اربابان سرمایه و قدرت و تسلطشان بر سیاست و اکثر سیاستمداران، نقشی درخشان و کارساز بوده است. امیر خدیر به معنای واقعی به نمایندگی مردم در این صحنه سیاسی حضور دارد، کار کرده و می کند و همیشه در تمام زمینه ها با گرفتن مواضعی شجاعانه از حقوق مردم و علیه فساد و سیاست های سازشکارانه، حرکت کرده است. به واقع با نگاهی به کارنامه امیر خدیر به روشنی می توان دید که او و دیگر هموندان حزبی و عقیدتی اش، خیلی پیش از این که اعتصابات و تظاهرات گسترده دانشجویان کبک شروع شود و در روز ۲۲ ماه مه در اوج خود با خواست عموم مردم درآمیزد و به یک جنبش تمام عیار اجتماعی- سیاسی نوین کبک تبدیل شود؛ خود از آغازگران اصلی این جنبش بوده است. حزب همبستگی کبک حتی از پیش از مخالفت دانشجویان با افزایش شهریه ها، در پلاتفورم خود خواستار آموزش رایگان در تمام سطوح بوده است. با شروع اعتصابات دانشجویان در ماه فوریه، امیر خدیر در ادامه این هدف و سیاست، خود یکی از فعال ترین چهره های کارزار علیه دولت لیبرال و طرح ژان شاره بوده است. در اعتصابات و تظاهرات حضور یافته و با تمام امکانات سازمان حزبی شان از این جنبش پشتیبانی کرده و با آن همراه بوده است. امیر خدیر و هموندان حزبی اش از آغاز جنبش، همگام با دانشجویان و دیگر نیروهای پیشرو، با انتشار بیانه هایی به مناسبت های مختلف و در عمل در صف اول به مبارزه با آنچه که امیر آن را در سخنرانی ها و مصاحبه های متعددش، همسازی لیبرال ها با نظام سرمایه داری فاسد توصیف می کند، حرکت کرده است. او در مصاحبه هایش و از جمله مصاحبه ای با روزنامه انگلیسی زبان مونترال، نشریه گازت، می گوید جنبش دانشجویی کبک ریشه در مبارزات اجتماعی مردم کبک دارد و دنباله مبارزات عدالت جویانه ای است که در سال های دهه شصت آغاز شده است. مبارزاتی که اگر چه به پیروزی کامل نرسید و به تمام هدف هایش دست نیافت اما سبب ساز بوجود آمدن سازمان سیاسی عدالت جوی سوسالیست «حزب کبکی ها» (پارتی کبکوا) در سال ۱۹۶۸ شد. حزبی که آغازگر تلاش برای احقاق حقوق مردم کبک بوده است. او در این مصاحبه این جنبش را، جنبشی امید بخش می خواند و استدلال می کند که این جنبش راه را برای آینده روشنی برای کبک و کانادا هموار خواهد کرد.
امیر خدیر به عنوان سخنگوی حزب همبستگی کبک، پس از اعلام برنامه حزب لیبرال و ژان شاره آن را طرحی ضد مردمی خواند و محکوم کرد. بعد از ظهر روز ۱۸ ماه مه ساعاتی پیش از عرضه لایحه اضطراری ۷۸ به مجلس در یک کنفرانس خبری این لایحه را غیرقانونی و پایمال کننده تمامی حقوق شهروندی و حق آزادی بیان دانشجویان خواند و اعلام کرد ما این قانون را محکوم و مسالمت جویانه با اجرای آن مخالفت و در راستای لغو آن با نافرمانی مدنی با تمام نیرو مبارزه خواهیم کرد. او همچنان یادآور شد که ما با استفاده از تمام امکانات قانونی نخواهیم گذاشت این قانون ناعادلانه حقوق دموکراتیک مردم را پایمال کند. امیر خدیر و دیگر اعضای حزب همبستگی کبک از جمله نیروهایی بودند که برای تظاهرات بزرگ چند صد هزار نفری ۲۲ ماه مه فراخوان داده و در آن شرکت کردند.
پرسش های زیادی در پیوند با رخدادهای تاریخساز کبک مطرح شده و می شود. در زیر پاسخ دکتر امیر خدیر را به چند پرسش کلیدی در این پیوند می خوانید.
این جنبش آیا ارتباطی با جنبش استقلال طلبی تاریخی کبک دارد و به نظر شما اثری بر استقلال طلبی در کبک خواهد گذاشت؟
ـ جنبش خواست استقلال طلبی ندارد. قشر‌های وسیع مردمی که در دو طرف، مخالف و یا موافق، انتخاب یا رد استقلال طلبی هستند، در یک صف در حمایت از جنبش دانشجویی قرار گرفته اند. اما روشن است که استقلال کبک در میان جوانان طرفداران بیشتری دارد. جالب است که حدود یک هفته پیش، یک مرد سی ساله انگلیسی زبان در تظاهرات شبانه به طرف من آمد و با هیجان گفت که تصمیم گرفته از این پس از استقلال طلبان کبک پشتیبانی کند، چون این جنبش و روحیه مردم کبک آنقدر از نظرش ارزش دارد که باید کبک را از کانادا جدا کرد که از گزند هارپر در امان باشد. در دراز مدت، فکر می‌کنم، این جنبش تاثیری مثبت بر روی جریان استقلال طلبی بگذارد. نه فقط از لحاظ تقویت کمی آن. بلکه از لحاظ ارتقاء کیفی اش و گشایش باز تری به روی جهان و به دور از دیدگاه‌های تنگ قومی .
این جنبش به چه شکل از عملکرد‌ها و سیاست‌های عملی – اجرایی حکومت لیبرال‌ها در کبک و حکومت محافظه کاران فدرال ناشی و چگونه با آنها رو در رو شده و برای رسیدن به چه هدف‌های با این حکومت‌ها مبارزه می کند؟
ـ دولت محافظه کارفدرال در آموزش پرورش و تامین بودجه دانشگاه‌ها نقش مهمی ندارد. بخش خصوصی که کاملا دولت شاره را تحت نفوذ گرفته، سالها است که قصد و علاقه دارد شهریه دانشجویان بالا برده شود. بدهکاری دانشجویان، سود هنگفتی به بانک ها و سرمایه داران و سرمایه گذاران می رساند. کافی است بدانید مقدار بدهی دانشجویان در آمریکا به بانک ها، از ۱۱۰۰(هزار و یک صد ) میلیارد دلار تجاوز می‌کند. تصمیم دولت لیبرال برای افزایش شهریه‌ها دلیل اصلی حرکت جنبش بود. اما دلیل گسترش آن، سیاست‌های مالی و اقتصادی اجتماعی محافظه کارانه دولت و کار در راستای خصوصی سازی و در افزایش نرخ خدمات است و هزینه سازی بیشتر حتی برای استفاده مردم از سیستم بهداشت؛ و در مقابل آن مشاهده به یغما رفتن منابع وسیع طبیعی کبک – خلاصه مجموعه تصمیمات دولتی است که خشم اقشار وسیعی از مردم را برانگیخته و به خرمن آرامش اجتماع آتش زد. خصوصا اینکه این دولت دستانش تا آرنج در انبوه زنجیره‌‌ای از افتضاح‌ترین اتهامات فساد اقتصادی فرو رفته و در آنها دست و پا میزند. این اتهامات هم اکنون تحت تحقیق و بررسی یک کمیسیون قضایی استثنایی ویژه قرار گرفته. جنبش دانشجویی از نارضایتی‌های مردم برخاسته از این کجروی‌های دولتی با هوشمندی و زبر دستی بهره برداری کرد و میزان و شدت اعتراض ضّد دولتی را روز به روز تقویت کرد و بالا برد.
با توجه به آنچه تا کنون گذشته و در این صد و چند روز شاهد بوده ایم، این جنبش در صحنه سیاسی کبک در آینده چه تغییرات ریشه ای می تواند ایجاد کند؟
ـ تغییرات ناشی از این جنبش، حتمی و عمیق خواهند بود. سه ماه است که تعداد زیادی از جوانان به میدان بحث، اندیشه و عمل سیاسی پا گذاشته اند. با بی صبری منتظر فرصتی هستند که با رای دادن تکلیف خود را با حکومت شاره روشن کنند. دانشجویان با بخش‌های دیگر مبارز در اجتماع پیوند خورده اند. ۴۰۰ هزار نفر در خیابان‌ها ی مونترال در ۲۲ ماه می تظاهرات کردند. اینان، آن ۹۹% درصدی هستند که علیه زورگویی و انحصارطلبی ۱% یک در صد حا کم بپا خاسته اند. تاثیر درازمدت این حرکت، از دیدگاه من، بسیار مثبت و عمیق خواهد بود. کبک در راستای پیشرفت و حرکت به جلو، به سوی آینده ای روشن و عدالت اجتماعی سرعتی بی سابقه گرفته است.
* علی شریفیان، روزنامه نگار آزاد در رشته هنر و علوم ارتباطات درس خوانده، از همکاران شهروند است. در مونترال زندگی می کند. مقالات او در زمینه مسائل هنری ، اجتماعی، هنر و فرهنگ و امورسیاسی کبک و کانادا علاوه بر شهروند در رسانه های مختلف منتشر می شوند.
