تظاهرات اعتراضی دانشجویان و پشتیبانی جامعه ایرانی

شهروند ۱۱۸۰ ـ ۵ جون ۱۳۸۷

 روز سه شنبه سوم جون اولین دادگاه دانشجویان معترض دانشگاه تورنتو تشکیل شد. تعداد ۱۵۰ دانشجو از دانشگاههای مختلف شهر تورنتو و تعدادی از کوششگران اجتماعی و اتحادیه های کارگری از دانشگاه تورنتو تا محل دادگاه در شهرداری تورنتو دست به راهپیمایی زدند.

در جلوی دادگاه افراد بیشتری به تظاهرکنندگان پیوستند و ضمن انجام سخنرانیهای مختلف و دادن شعارهای مناسب پشتیبانی خود را از این دانشجویان اعلام داشتند. در این مراسم کوششگران اجتماعی جامعه ایرانی به طور وسیعی شرکت کردند و بدینوسیله پشتیبانی قاطع خود را از دانشجویان اعلام داشتند.

برخی از شعارهایی که روی پلاکاردهای مختلف نوشته شده بود چنین بود: "پارسال نتوانستم شهریه خود را بپردازم امسال چگونه ۴% اضافی را بپردازم"، "شهریه را ملغی کنید"،"اتهام علیه دانشجویان را پس بگیرید"، "تحصیل حقی است همگانی"، "دانشجویان و کارگران را نمیتوانید با شرایط ضمانت و تهدید پلیس بترسانید"…

دانشجویان یک صدا فریاد میزدند: "آموزش حق ماست و ما برای احقاق این حق مبارزه میکنیم." عده ای از دانشجویان شعار میدادند: "دانشگاه مال کیست؟"  بقیه یک صدا جواب میدادند: "مال ما." یکی از نمایندگان حزب  دموکرات نو (ان دی پی)، آقای روزاریو مارچیز(Rosario Marchese)، همبستگی حزب خود را با دانشجویان اعلام داشت و اتهام وارده علیه دانشجویان را بی مورد و تهدید آمیز خواند. او اعلام کرد که دولت لیبرال مک گینتی هزینه های دانشگاهی را بدون توجه به وضعیت جامعه بالا برده است و مسئول نهایی این مشکلات است. او تاکید کرد که حزب دموکرات نو از دانشجویان متهم پشتیبانی میکند و خواهان سیستم آموزشی عادلانه تری است.

اساتید متعددی در پشتیبانی از دانشجویان معترض در جمع حضور داشتند. یکی از این اساتید دانشگاه ابراز تاسف کرد که چرا باید دانشگاه اعتراضات بر حق و مسالمت آمیز دانشجویان را بدینسان پاسخ گوید. او گفت: "فرانسه، آلمان، سوئد، نروژ و دانمارک از سیستم آموزش عالی رایگان برخوردار هستند. در کوبا نیز دولت به دانشجویان تا زمانی که درس میخوانند حقوق میدهد. شهریه در دانشگاههای کوبا وجود ندارد و کتابها همه مجانی هستند. چرا کشوری به وسعت کانادا و با منابع غنی و گوناگونش نتواند حداقل مانند کوبا رفتار کند؟"

 یکی از فعالان حقوق سیاهپوستان کانادا پشتیبانی بدون قید و شرط خود را از دانشجویان اعلام داشت و گفت: "با وادار کردن اتهامات واهی به این دانشجویان هزینه های گزافی به گردن آنها گذارده میشود." او گفت که دلیل این امر نیاز جامعه سرمایه داری به حیف و میل پول زحمتکش ترین طبقات جامعه است. به همین دلیل دانشگاه از دانشجویان هر سال شهریه های هنگفتی میگیرد. او خواستار رفع اتهام از دانشجویان و همبستگی جامعه در برخورداری همه دانشجویان از آموزش رایگان شد.

از دیگر سخنرانان این گردهمایی جوانی بود که با یکی از سازمانهای دفاع از حقوق پناهندگی همکاری داشت. او گفت که اغلب دانشجویان دانشگاه تورنتو مهاجر هستند و از توان مالی برای پرداخت شهریه سنگین برخوردار نیستند. دولت آموزش و پرورش را به صورت خصوصی در آورده است. تنها ثروتمندان میتوانند از عهده هزینه سنگین آموزشی برآیند. او تصویب لایحه جدید مهاجرت را که به وزیر مهاجرت اختیار خارج از کنترل میدهد را محکوم کرد و خواستار رفع اتهام از ۱۴ دانشجو شد.

مسئولان دانشجویی دانشگاه یورک و رایرسون هم در تظاهرات دانشجویان دانشگاه تورنتو شرکت کردند و حمایت بی دریغ خود را از این دانشجویان اعلام کردند.

ساعت ۲:۳۰ بعد ازظهر تظاهرکنندگان به داخل ساختمان شهرداری رفتند تا با حضور خود در دادگاه از دانشجویان پشتیبانی کنند. اتاق دادگاه برای همه جمعیت جا نداشت. ماموران امنیتی دادگاه که ازدحام جمعیت را مشاهده کردند در را بستند تا مانع ورود بقیه تظاهرکنندگان به داخل سالن بشوند. ساعت نزدیک سه بعد از ظهر بود که ۱۴ دانشجو در برابر قاضی دادگاه حاضر شدند. قاضی با دانشجویان با احترام برخورد کرد. دانشجویان اعلام کردند که بی گناهند. رییس دادگاه از دانشجویان معترض خواست روز سوم جولای بار دیگر در برابر دادگاه حاضر شوند.

بعد از این تظاهرات با یکی از دانشجویان معترض صحبت کردم و علت مخالفت شدید آنها را با سیستم آموزشی دانشگاه تورنتو پرسیدم. این دانشجوی معترض گفت که طبق آمار رسمی درآمد متوسط مردم کانادا در بین سالهای ۲۰۰۵- ۱۹۸۰ تنها ۳۵ دلار در کل بالا رفته است. شهریه های دانشگاهی در همین مدت، به دلیل سیاستهای حزب محافظه کار و حزب لیبرال، چندین برابر شده است. این افزایش بی رویه ی هزینه های دانشگاهی، امکان ورود به دانشگاه و ادامه تحصیل را از قشر پایین تر جامعه، که اکثراً هم افراد مهاجر هستند، میگیرد. حاصل افزایش بی رویه شکاف فقیر و غنی و انحصار قدرت در دست قشر پولدار و حاکم جامعه است و وظیفه انسانی ما است که با این امر مبارزه کنیم و صدای محرومان جامعه باشیم.