شماره ۱۱۵۴ ـ ۲۹ نوامبر ۲۰۰۷
در چند ماه اخیر شاهد برخورد اندیشه میان ساکنان ایرانی تبار تورنتو بودیم که در زمینه نیاز به سازماندهی جدید تحت عنوان کنگره ایرانیهای کانادا ( ICC ) و برای حفظ منافع جمعی و ارزشهای فرهنگی کل جامعه قومی و اقلیت ایرانی در سراسر کانادا به نظرخواهی و تبادل فکر مشغول بودند
به دعوت تعدادی از دوستان و همکاران که از میان ۷ نفر موسسین ICC که در پی اثبات این نیاز بودند و حدود ۵/۱ سال صرف آماده سازی اهداف و تهیه پیش نویس اساسنامه این کنگره کرده بودند، من هم با خشنودی به اولین فراخوان گروه منتخب ایشان در تاریخ ۲۷ ماه می راه یافتم.
بینش گروهی این جمع به اتکاء آمار و اطلاعات ارائه شده برای من جالب بود و از این رو قبل از دریافت و مرور اساسنامه با تشویق برگزارکنندگان و به منظور تماسهای بعدی با حس نیت کامل فرم عضویت را هم پر کردم.
آسایش خیال و یا سهل انگاری من به دلیل وعده بررسی دقیق تر اساسنامه در یک کمیته مشورتی (Ad-hoc Committee) بود که با انتخاب ۱۲ نفر موکول به جلسه بعدی شد. اشتیاق من در جلسه ی بعد با دیدن حدود ۲۰چهره جدید و ظاهرا انتصابی تبدیل به نوعی یأس شد چرا که بویی از اعمال نفود و کنترل جلسه در جهت تایید ساختار قبلی اساسنامه به مشام می خورد. هر چند که به پاس حسن نیت مشهود در بعضی از اعضای موسسین و حاضران در جلسه و پرهیز از تفرقه و پیشگیری از پراکندگی نیروهای بالقوه جوان و فعال جامعه ایرانیها خود را موظف به ادامه حضور و شنیدن بحث های جلسه نمودم، در خاتمه به این نتیجه رسیدم که نظریات من در آن جمع راهگشا و سودمند نخواهد بود، لذا خود را از ادامه شرکت در این جلسات معذور داشتم. علیرغم این که هنوز اسم من در وب سایت ICC به عنوان تایید کننده فرم و محتوای اساسنامه ذکر شده است، ادامه هر گونه همکاری و حمایت از این کنگره به نظر من و گروهی از همفکران موکول به روشمندی و رعایت اصول زیر خواهد بود:
ـ یکی از متداول ترین مفاهیم علمی هر کنگره ایجاد تشکل سازمانها، انجمن ها و افراد برای دستیابی به اهداف مشترک سیاسی، علمی و یا صنفی است که ضمن گردهمایی یک یا چند روزه یک و یا چند بینش خاص را مطرح می کنند و موافقان و مخالفان هر طرح با زمان و حق مساوی به ارائه نظرات خود می پردازند تا نهایتا با توافق و تعدیل نظرات متفاوت به صدور قطعنامه مشترکی دست یابند. بدیهی است که در فراخوان نیمه عمومی مورخ ۲۷ ماه می و فراخوان عمومی مورخ ۱۱ نوامبر فرصت لازم برای ارائه نظرات دگراندیشان، با ارائه نظرات اصلاحی با تریبون آزاد وجود نداشته و مدعوین فقط برای شنیدن نظرات یک جانبه موسسین ICC حضور یافته بودند و فرصت کافی برای سئوال و جواب فراهم نبود.
به نظر می رسد جامعه ی ایرانیان کانادا هنوز اولویتی برای دستیابی به نفوذ سیاسی و اجتماعی از طریق ایجاد تشکل انفرادی و سازماندهی زیر چتری به اسم ICC قائل نیست، و یا لااقل قانع نشده که این نیاز مبرم است. چرا که فرصت برخورد اندیشه های متقابل با حق مساوی و در محیطی باز و روشمند و متکی به اصول دمکراتیک اداره ی جلسات نداشته است.
همچنین از عدم دعوت و عدم حضور و نظرخواهی از سازمانهای موجود و با سابقه مانند کانون پزشکان، کانون مهندسین و آرشیتکت ها، کانون هنرمندان، انجمن ایرانیان، سازمان زنان، انجمن دانشجویان، شهروندان ارشد، ایرانیهای تورنتو و غیره . . . که فعالیتهای سازمان یافته و تماسهای دائمی با هزاران نفر اعضای خود دارند، بسیار سئوال برانگیز است.
ـ به نظر می رسد در این برهه خاص از تجربه اقلیت نشینی جامعه ایرانیان گردهمایی و هماهنگی مابین سازمانهای موجود و فعال فوق که برخی از آنها بیش از ۲۰ سال سابقه ی کارهای صنفی و اجتماعی موفق داشته اند ضروریست.
ـ پیشنهاد عملی و سازنده ای که مورد حمایت تعدادی از اعضا و مسئولان سازمانهای فوق که با آنها در تماس بوده ام به صورت اعلامیه زیر مطرح شده است:
“بدینوسیله از کلیه انجمن ها، کانونها و سازمانهای حرفه ای و صنفی و از جمله ICC و مطبوعات و افراد علاقمند و بازاندیش از میان اقلیت قومی ایرانی در کانادا دعوت می شود تا در گردهمایی کنگره ی فراگیر ایرانی ها حضور به هم رسانند.
موضوع: بررسی نیازها و اهداف کنگره ی فراگیر ایرانیان و روشهای دستیابی به آنها
داوطلبان ایراد سخنرانی و یا ارائه مقالات می توانند عنوان و خلاصه مطالب خود را از طریق فکس به هیئت برگزارکننده ارسال نمایند.
هیئت برگزارکننده متشکل از نمایندگان معرفی شده از طرف سازمانهای ایرانی فوق الذکر خواهد بود.”
